[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ciało?Łup!Carol westchnęła przez sen, obróciła się niespokojnie, zrzuciła z siebie kołdrę.Potem biegła przez gęstą mgłę.Na wprost niej drzewa.Z tyłu - pustka.I siekiera.Siekiera.ROZDZIAŁ 6W piątek rano deszcz przestał padać, ale dzień był mglisty.Przez szpitalne okna docierało zimowe, po­nure światło.Jane niewiele pamiętała z przeżyć minionej nocy, zarów­no tych na jawie, jak i we śnie.Obudził ją przerażający sen, pielęgniarki uspokajały ją, zmieniały pościel i przepoconą koszulę; przypomniała sobie tylko tyle, żadnych szczegółów.Nadal nie wiedziała, jak się naprawdę nazywa i skąd po­chodzi.Sięgała pamięcią nie dalej niż do wczorajszego wy­padku, najwyżej kilka minut przed nim, tam jednak gdzie powinna znajdować się jej przeszłość, ziała pustka.Przy śniadaniu przeczytała artykuł w jednym z czaso­pism, które kupiła dla niej Carol.Jane z niecierpliwością oczekiwała następnego spotkania z tą kobietą.Doktor Hannaport i pielęgniarki - cóż, sympatyczni, lecz nikt tak dobrze na nią nie wpływał jak Carol Tracy.Z niewiadomych jej przyczyn czuła się bezpieczniej, odprężona i mniej wystra­szona swoją amnezją, kiedy przebywała z nią doktor Tracy.Może ludzie właśnie to mają na myśli, kiedy twierdzą, że le­karz ma dobre podejście do chorego.Zaraz po dziewiątej, kiedy Paul jechał autostradą w kie­runku centrum, żeby dostarczyć nowy komplet wypełnio­nych formularzy do biura Alfreda O’Briana, silnik pontiaca zgasł.Nie parskał, nie krztusił się, po prostu tłoki przestały pracować.Kiedy samochód wytracał szybkość, zablokował się układ kierowniczy.Z obu stron samochody jechały z prędkością większą niż dozwolona, zwłaszcza przy takiej pogodzie.Paul manewrował przez dwa pasy, w kierunku prawego skraju jezdni.W każdej sekundzie oczekiwał pisku hamulców i czuł już, jak zderza się z innym wozem, ale, co zdumiewające, zdołał uniknąć kolizji.Zmagając się z kierow­nicą, doprowadził pontiaca do zatoczki.Odchylił się w tył na siedzeniu i zamknął oczy, czekając, aż odzyska panowanie nad sobą.Kiedy ochłonął, przekręcił kluczyk w stacyjce, ale zapłon nie zareagował; akumulator nie miał energii.Spróbował jeszcze parę razy, potem dał za wygraną.Zjazd z autostrady znajdował się powyżej, a stacja obsłu­gi - niecałą przecznicę stąd.Paul doszedł tam w dziesięć mi­nut.Warsztat pełen był klientów i właściciel nie mógł wysłać swojego pomocnika - chłopaka imieniem Corky, wysokie­go, rudowłosego i o szczerym spojrzeniu - dopóki strumień oczekujących nie zmalał do małej strużki, tuż przed dziesią­tą.Potem Paul i Corky podjechali ciężarówką-holownikiem do unieruchomionego pontiaca.Próbowali zapalić silnik z rozpędu, ale akumulator nie mógł utrzymać napięcia, więc odholowali samochód na sta­cję.Corky obiecał uruchomić wóz w ciągu pół godziny, są­dząc, że wystarczy zmienić akumulator, jednak awaria była poważniejsza - uszkodzenie układu elektrycznego - i czas naprawy znacznie się wydłużył.I tak Paul został uziemiony na trzy godziny.Wreszcie, o pierwszej trzydzieści, zaparkował przywróconego do życia pontiaca przed biurem agencji adopcyjnej.Alfred O’Brian wyszedł z holu recepcji, żeby przywitać Paula.Miał na sobie świetnie skrojony brązowy garnitur, starannie wyprasowaną kremową koszulę, beżową chustecz­kę w kieszonce na piersiach marynarki i dokładnie wypole­rowane brązowe buty.Wziął podanie z zastrzeżeniem, że nie może obiecać, iż uda mu się dopełnić wszystkich formalności przed najbliższym posiedzeniem komisji.- Postaramy się zrobić, co w naszej mocy - zapewniał Paula.- Przecież tyle panu zawdzięczam! Jednak na niektó­re sprawy nie mamy większego wpływu.Uzależnieni jeste­śmy od ludzi spoza naszego biura, którzy przeprowadzają weryfikacje, a więc musimy zastosować się do ich rozkładu zajęć.Prawdopodobnie podanie państwa trafi dopiero na drugie wrześniowe posiedzenie.Strasznie mi przykro z tego powodu, panie Tracy, bardziej niż mogę wyrazić.Naprawdę.Gdyby nie zaginęły państwa dokumenty we wczorajszym ba­łaganie.- Proszę się tym nie martwić - poprosił Paul.- To nie pana wina.Carol i ja czekamy już tak długo na adopcję dziecka, że dwa tygodnie nie mają większego znaczenia.- Kiedy dokumenty państwa trafią do komisji, sprawy potoczą się szybko i przybiorą pozytywny obrót - oświad­czył O’Brian.- W swojej praktyce nigdy nie zetknąłem się z małżeństwem, które bardziej nadawałoby się do roli rodzi­ców niż państwo.I to zamierzam powiedzieć komisji.- Doceniam to - odrzekł Paul.- Jeśli nie zdążymy na środowe posiedzenie, a zapew­niam, że zrobimy, co w naszej mocy, nastąpi tylko nieznacz­ne opóźnienie.Nie ma powodu do niepokoju.Po prostu pech.Doktor Brad Templeton był świetnym weterynarzem.Jednak według Grace, biorąc pod uwagę jego wygląd, bardziej pasował do wiejskiej praktyki, gdzie leczyłby konie i zwierzęta gospodarskie niż koty czy psy.Był potężnym męż­czyzną mającym ponad metr dziewięćdziesiąt i ważącym po­wyżej stu kilogramów, o rumianej, przyjemnej twarzy.Gdy wyciągnął Arystofanesa z podróżnego koszyka, kot przypo­minał maskotkę w jego olbrzymich dłoniach.- Nie wygląda na schorowanego - powiedział Brad, sa­dzając Ariego na stole [ Pobierz całość w formacie PDF ]