[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Alejeżeli ktoś inny zacznie jej używać, broń siebie, przyjaciół, swojej rodziny, każdego, ktojest zagrożony.Kiedy musiałam zabić tamtych ludzi u nas w domu, to byłam od tegochora.Nie jestem bohaterką.Nie napawa mnie dumą fakt, że ich zabiłam, ale równieżnie wstydzę się tego.Nie chcę, żebyś ty był z tego powodu ze mnie dumny albo pomy-ślał sobie, że zabicie ich przyniosło mi jakąś satysfakcję, że zemsta w jakikolwiek sposóbpowoduje, że lżej mi znieść zabójstwo twojego taty.Tak nie jest.Milczał. Czy nie za dużo wepchnęłam ci do głowy?  spytała. Nie.Muszę po prostu o tym przez chwilę pomyśleć.Teraz chyba niedobrze myślę.Bo chciałem zabić ich wszystkich, wszystkich, którzy mieli coś wspólnego z.tym, co sięstało z tatą.Ale popracuję nad tym, mamo.Spróbuję być lepszy.Uśmiechnęła się. Wiem, że będziesz, Chris.***Podczas rozmowy z Chrisem i przez parę chwil obopólnego milczenia, które potemzapadło, Laurę w dalszym ciągu prześladowało uczucie, że nie znalez
li się jeszcze pozazasięgiem bezpośredniego niebezpieczeństwa.Przejechali około siedmiu mil po biegną-178cej granią drodze i mieli przed sobą jeszcze milę ziemnej nawierzchni i dwie mile asfal-tu, nim wrócą na drogę stanową nr 38.Im dalej się posuwali, tym bardziej rosła w niejpewność, że pominęła coś i że zbliża się następne niebezpieczeństwo.Nagle zatrzymała się na szczycie kolejnego wzniesienia, zanim droga zaczęła opadaćpo raz ostatni.Zgasiła silnik, wyłączyła światła. Coś złego?  spytał Chris. Nie.Muszę o czymś pomyśleć i obejrzeć naszego pasażera.Wysiadła i obeszła dżipa.Otworzyła drzwi bagażnika.W oknie widniał otwór pokuli.Hartowana szyba popękała i kawałeczki szkła upadły na ziemię u jej stóp.Wspięłasię na platformę bagażową i kładąc się obok swego obrońcy, zbadała mu puls.Dalej byłsłaby, może nawet słabszy niż poprzednio, ale bił regularnie.Położyła mu rękę na czolei poczuła, że nie jest już zimne; zdawał się płonąć od środka.Na jej prośbę Chris podałjej latarkę ze schowka.Odchyliła koce, aby sprawdzić, czy mężczyzna nie krwawi moc-niej niż wtedy, kiedy ładowali go do dżipa.Jazda po bezdrożach wytrzęsła nim solidnie i rana nie wyglądała dobrze, choć krwa-wienie prawie ustało.Przykryła go z powrotem, oddala latarkę Chrisowi, wysiadłaz dżipa i zamknęła drzwi.Wytłukła całe pozostałe szkło z tylnej szyby i małego bocznego okienka za kierowcą.Kiedy szkła w ogóle nie będzie, uszkodzenie stanie się mniej widoczne i w mniejszymstopniu będzie przyciągało uwagę glin czy kogokolwiek innego.Przez chwilę stała obok samochodu w zimowym powietrzu, wypatrując oczyw ciemną pustkę, i starała się odnalez
ć ten punkt, gdzie na styku intuicji i świadomościsłyszała głos, który ostrzegał, że niebezpieczeństwo znów nadciąga, że przemoc, z jakąsię zetknęli tej nocy, powróci.Skąd była tak pewna, że ten głos nie kłamie?Wysoko wiejący w górze wiatr rozrywał chmury, gnając je w kierunku wschod-nim.Nie dosięgnął jeszcze ziemi, gdzie powietrze było prawie nienaturalnie spokojne.Z
wiatło księżyca przebijało się przez nierówne przeręble w chmurach i w fantastycznysposób oświetlało ośnieżony krajobraz wznoszących się i opadających wzgórz, zbitychw gromady skał i wiecznie zielonych drzew, którym noc odebrała teraz wszelki kolor.Laura spojrzała na południe, gdzie biegnąca grzbietem wzgórz droga parę mil da-lej dochodziła do drogi stanowej nr 38.Wszystko to zdawało się tchnąć spokojem.Popatrzyła następnie na wschód i na zachód i odwróciła się ku północy, skąd przybyli.Na całym obszarze gór San Bernardino nie było śladu ludzkiej obecności, nawet poje-dynczego światła; spoczywały w pierwotnej czystości i spokoju.Zadawała sobie te same pytania i dawała na nie te same odpowiedzi, które były czę-ścią jej wewnętrznego dialogu przez cały zeszły rok.Skąd przybyli ludzie w pasach?Z innej planety, innej galaktyki? Nie.Byli takimi samymi ludz
mi jak ona.WiÄ™c możeprzybyli z Rosji? Może pasy dziaÅ‚aÅ‚y jak transmitery materii, urzÄ…dzenia podobne doteleporterów w tym starym filmie Mucha? WyjaÅ›niaÅ‚oby to akcent jej obroÅ„cy  jeÅ›li-179by zostaÅ‚ teleportowany z Rosji  ale nie tÅ‚umaczyÅ‚oby, dlaczego nie postarzaÅ‚ siÄ™ przezćwierć wieku, a poza tym, prawdÄ™ mówiÄ…c, odkÄ…d skoÅ„czyÅ‚a osiem lat, nie wierzyÅ‚a, żew ZwiÄ…zku Radzieckim albo gdzie indziej ludzie prowadzili badania nad transmiteramimaterii.ZostawaÅ‚y wiÄ™c tylko podróże w czasie.RozważaÅ‚a tÄ™ możliwość od kilku miesiÄ™cy, choć nie byÅ‚a jej nawet na tyle pewna,by podzielić siÄ™ swoimi spostrzeżeniami z àelmÄ….Gdyby obroÅ„ca wkraczaÅ‚ w jej ży-cie w krytycznych momentach dziÄ™ki podróżom w czasie, to wtedy, kiedy u niej mijaÅ‚ylata, on mógÅ‚by odbyć wszystkie wyprawy w przeciÄ…gu jednego miesiÄ…ca albo tygodniaswojego czasu i dlatego by siÄ™ nie starzaÅ‚.Dopóki nie bÄ™dzie mogÅ‚a go zapytać i dowie-dzieć siÄ™ prawdy, teoria podróży w czasie byÅ‚a jedynÄ… sensownÄ… koncepcjÄ….Jej obroÅ„-ca przybyÅ‚ do niej z jakiegoÅ› przyszÅ‚ego Å›wiata i najwyraz
niej nie była to przyjemnaprzyszłość, bo mówiąc o swoim pasie, powiedział:  Nie chciałabyś dostać się tam, gdziemógłby cię zabrać , a w jego oczach pojawił się posępny, pełen strachu wyraz.Nie mia-ła pojęcia, dlaczego podróżny w czasie miałby cofać się z przyszłości, aby troszczyć sięwłaśnie o nią, chronić przed uzbrojonymi ćpunami i walącymi się na nią ciężarówkami ale nie miała czasu na rozważanie tego problemu.Noc była cicha, ciemna i zimna.Jechali prosto w paszczę niebezpieczeństwa.Wiedziała o tym, ale nie miała pojęcia, jakie ono jest ani skąd nadejdzie [ Pobierz całość w formacie PDF ]