Kilinski Jan Pamietniki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pobłogosław, potężny Boże, umysły i serca wszystkich Polaków i złącz nas dojedności myślenia z sobą.Ty to dajesz wszystkim monarchiom zwycięstwo,dajże i nam, o co Cię ze łzami prosimy.A w tym ksiądz błogosławił Sanktyssymą, a potem zaraz akt powstaniazapisali i wszyscy się jenerałowie podpisali, a przez ten czas nową pieśń zaczęliśpiewać tę: Do Ciebie, Panie, znosiem nasze modły etc, a po podpisaniu aktuzaraz Te Deum nastąpiło i wojska nasze ruszyli za miasto, postępując zaMoskalami.I Kościuszka ruszył do obozu, a nazajutrz uderzył na obóznieprzyjacielski i onych pobił, i plac otrzymał.To był pierwszy początek rozpoczęcia Kościuszki, tego to walecznego męża,który dał piękny przykład królowi, jak się bije za straconą ojczyznę, którą onniesłusznie utracił.Ta pierwsza potyczka z Moskalami tak wielkie zrobiła naobywatelach wrażenie, że każdy myślał, jakby najprędzej dać pomocKościuszce do zwycięstwa jego.Zaraz się poczęli obywatele wiązać do szczerejobrony i dawać przykład, rozumiejąc to, że wielcy magnaci będą się łączyć znami.Aż my się wcale na tym omylili, ponieważ żaden magnat ani się nie ruszyłdo boju, ale tylko jak wilcy z boku się patrzali, czyli już nie masz co przedawaćz odbitego kraju albo czyli nie masz już kim rządzić.Ale wystąpić do boju tonikogo nie było.Taka to jest pierwsza klasa ludu, którą gdyby w mojej mocybyło, to bym sobie miał za największy skrupuł przypuścić do jakiegokolwiekurzędowania, jak tylko tego, który sobie sławę przez oręż zasłuży.Oto niechwezmą przykład z chłopów, których oni za poddanych mają, że więcej czują wsercach swych jak oni. 66OPISANIE TRZECH CHAOPK�W KRAKOWSKICHNie mogę tu nigdy zapomnieć, jak się znalazło trzech czułych parobków,którzy w sercach swych pokazali, jacy są w tej klasie ludu patrioci.Jakim byłpierwszy parobek Bartosz jeden, drugi Gwiezdzicki, a trzeci Chłopicki, którzy,służąc u panów swoich, zmówili się z sobą, jakby dać pomoc Kościuszce.Aleradząc, co by mieli czynić, kiedy broni nie mają, ale Bartos powiada im tesłowa: Mili bracia, coz myślita, alboz to nasi nieprzyjaciele nie mają broni,alboz to i my nie mamy cepów i kosów, alboz to Kościuszka z naszegoprzybycia nie będzie kontent, a jeszcze kiedy okażemy przed nim naszą broń!Gwiezdzicki odpowiada Bartosowi: Dobrze mówisz, miły bracie, trzebapójść za nimi.Ale jakżeż to będzie, kiedyż nas jest mało?Chłopicki odpowiada: Oto, bracia, rozejdzcie się po tych wioskach iporusmy braci, a bądzcie pewni, iż ci pójdą ratować siwych braci.I tak się szczęśliwie po wioskach rozeszli, gdzie przez tydzień jeden zebrałosię chłopków z okładem 400, a osadziwszy swoje kosy na drążkach wprost,zrobił się oręż obosieczny i bardzo straszny.Drudzy kazali sobie żelaza porobićna piki i one powsadzali na długie drążki, aby mogli z daleka dobrze kłuć, a takpodzielili się na trzy dywizje.Bartos wziął jedną część, a Gwiezdzicki drugączęść, a trzecią wziął Chłopicki, a nabrawszy sobie w torby żywności, ruszyliszczęśliwie do lasu i lasami szli tak daleko, że zaszli w tył Moskalom, gdzieKościuszko podtenczas miał drugą potyczkę z Moskalami.Gdy się kanonadawielka rozpoczęła, natenczas ci trzej chłopki zakomenderowali do boju, i to wtak potrzebny czas, gdzie już zginęło dwóch jeinerałów, jeden Wodzicki, a drugiGrochowski, i już przemoc brali nad naszymi Moskale i Prusacy.Ale chłopkijak uderzyli z tyłu, jak wzięli kosami i pikami siec, kłuć, tak Moskale i Prusacynie wiedzieli tego, co się z nimi stało, a Bartos, Gwiezdzicki i Chłopicki wzdęlisię do zdobyczy armat, biorąc ziemię w czapki swoje, zasypywali zapały uarmat, aby strzelać nie mogli, a kanonierów prawie wszystkich kosami wysiekli,i tak szczęśliwie zwycięstwo obróciło się na naszą stronę, i tak szczęśliwiezłączyli się z Kościuszką, sprowadziwszy mu od nieprzyjaciela armat.OPIS UKONTENTOWANIA KOZCIUSZKI Z PRZYBYCIA TRZECHCHAOPK�WGdy się kanonada zakończyła i nieprzyjaciele w tył cofnęli się przeszło omilę jedną, a Kościuszka objeżdżał plac pobojowiska swego, znalazł swegowojska wiele pobitego i dwóch swoich wiernych jenerałów, Wodzickiego iGrochowskiego.Gdzie począł serdecznie nad nimi płakać, iż utracił wiernychdwóch obrońców swojej ojczyzny i pomocników swoich, potem zatrudnił się ichpogrzebem, a rannych kazał poopatrywać i do Krakowa onych poodsyłać.Nieupadł tam żaden magnat, gdyż go tam nie było, ale tylko druga i trzecia klasa 67ludu, na których się moinarchowie fundują.Ci to są prawdziwie obrońcamiswojej ojczyzny.A gdy Kościuszka i żołnierze jego sobie po pracy tak wielkiej odpoczęli,zaraz wyjechał wizytować ich, chcąc im ducha energii dodać i dowiedzieć się,jak wiele mu żołnierzy zginęło,, ponieważ wtenczas potrzeba było żołnierzymenażować, bo ich mało, bo ich więcej ginęło, jak ich przybywało.W tymKościuszka, gdy na chłopków najechał uszykowanych w szwadronie, z kosami iz pikami, i armat kilka mających, zadziwił się nad nimi mówiąc do nich tesłowa: Kochane dzieci moje, i któż to was namówił albo kto was tu na obronęmoją przysłał?"A w tym wystąpili z rzędu Bartos, Gwiezdzicki i Chłopicki, odpowiadają mute słowa: Panie, a któż nas miał namawiać albo nas przysyłać, albośmy to nieludzie, alboż to nie są bracią naszą ci, którzy dla naszej ziemi giną? Potrzeba iśćza nimi i bronić swojej matki-ojczyzny, więc racz przyjąć, panie, z nas samychofiarę, którąć ci się w usługi oddajemy, a my ci za to będziemy bardzo wiernymii z placu nigdy nie ustąpiemy, ale będziewa się jak lwy bić.Kościuszka, lubo był bardzo smutny po tak wielkiej stracie dwóch jenerałów,jednak bardzo był ukontentowany i tych trzech chłopków zaraz ucałował, akazawszy swoim adiutantom od boku odpasać szarfów trzy, i ich sam w nieopasał, mówiąc do nich te słowa: Wiedzcież o tym, moje dzieci, że wy jesteścieza wasze męstwo oficerami, i tak każdy za męstwo swoje będzie nagrodęodbierać, i do tego nie będziecie już więcej swoim panom poddanymi, odtądbędziecie się nazywać krakowskie powstanie, a jak nam da Pan Bógzwycięstwo, to was ubiorę w mundury, a teraz dodaję wam oficerów, abyścieich słuchali, a oni was będą uczyli, a wy, trzech nowo obranych oficerów,starajcie się, abyście jak najprędzej musztry się nauczyli, a ja o was pamiętaćbędę [ Pobierz całość w formacie PDF ]