[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I zapomniawszy najwyraźniej o przegnaniu kwaśnej nuty ze swego głosu.- Idzie o tych cudzoziemców, którzy tu przybywają ca­łymi rzeszami, sprowadzając wszystko to, czego my tu nie chcemy.- Jakby nie pamiętał, że ona też jest cudzoziemką; większość mieszkańców Dwu Rzek o tym zapomniała.­Dziwaczne zwyczaje, moja pani.Nieobyczajne odzienie.Do­wiesz się od kobiet, jak te ladacznice z Arad Doman się ubie­rają, jeśli jeszcze nie słyszałaś.Tak się złożyło, że słyszała z ust niektórych, aczkolwiek przelotny błysk w oku Cenna zdradził jej, że jeśli ona ostate­cznie ulegnie ich żądaniom, on będzie pierwszym, który tego pożałuje.- Obcy kradną nam strawę od ust, bo odbierają nam pra­cę.Tamten jegomość z Tarabonu i to jego głupie układanie dachówek, na przykład.Odbiera ręce, które można by zaprzęg­nąć do jakiego użytecznego zajęcia.Jego nie obchodzą dobrzy ludzie z Dwu Rzek.I na domiar wszystkiego.Wachlując się, przestała słuchać, jednocześnie sprawiając pozory, jakby cała zamieniła się w słuch; była to umiejętność, której nauczył ją ojciec, niezbędna przy takich okazjach.No jasne.Dachówki pana Hornvala mogły swobodnie rywalizować ze strzechami Cenna.Nie wszyscy podzielali zdanie Cenna odnośnie do nowo przybyłych.Haral Luhhan, kowal z Pola Emonda, wszedł w spółkę z nożownikiem z Arad Doman i blacharzem z Równiny Almoth, a pan Aydaer najął trzech mężczyzn i dwie kobiety, którzy znali się na robieniu mebli i rzeźbieniu, a także pozła­caniu, mimo iż bez wątpienia nie było skąd brać złota w tych okolicach.Krzesła jej i Perrina były ich dziełem, równie piękne jak te, które widywała w innych miejscach.Zresztą sam Cenn przyjął pół tuzina pomocników i to wcale nie wyłącznie spo­śród ludzi z Dwu Rzek; sporo dachów spłonęło podczas napaści trolloków i wszędzie budowano nowe domy.Perrin nie miał prawa zmuszać jej, by sama wysłuchiwała tych bzdur.Ludzie z Dwu Rzek ogłosili go swym lordem - po tym, jak pod jego dowództwem odnieśli zwycięstwo nad trollokami - a do niego być może powoli docierało, że już tego nie zmieni - z czego powinien zdawać sobie sprawę, kiedy tam­ci tak się kłaniali i nazywali go w twarz lordem Perrinem, mimo iż mówił im, że mają tego nie robić - a mimo to pa­kował się po uszy w pułapki, które wynikały z bycia lordem, w to wszystko, czego ludzie spodziewali się po swych lordach i lady.Co gorsza, dał się wciągnąć w obowiązki lorda.Faile znała się dokładnie na tych sprawach jako najstarsze, pozostałe przy życiu dziecko Davrama t'Ghaline Bashere, lorda Bashere, Tyru i Sidony, Strażnika Granicy Ugoru, Obrońcy Ziemi Serca, Marszałka-Generała królowej Saldaei, Tenobii.Później uciek­ła, by wziąć udział w Wielkim Polowaniu na Róg - a potem zrezygnowała z tego na rzecz męża, co niekiedy jeszcze do teraz ją dziwiło - ale pamiętała.Perrin słuchał, kiedy wyjaś­niała, a nawet kiwał głową w odpowiednich momentach, ale próba zmuszenia go, by wreszcie coś z tego zrozumiał, przy­pominała próbę zmuszenia konia, by odtańczył sasarę.Wzburzony Cenn zaczął coś bełkotać, bryzgając śliną; pa­miętał tylko o przełykaniu inwektyw, które pieniły się za jego zębami.- Perrin i ja zdecydowaliśmy się na strzechę - odparła spokojnie Faile.Kiedy Cenn jeszcze z satysfakcją kiwał głową, dodała: - A ty jej jeszcze nie skończyłeś.- Wzdrygnął się.- Jak się zdaje, wziąłeś na siebie więcej dachów, niż możesz poradzić, panie Buie.Jeżeli nasz nie zostanie prędko skończo­ny, to obawiam się, że będziemy musieli poprosić pana Horn­vala o jego dachówki.- Cenn poruszał gwałtownie ustami, ale milczał; gdyby nakryła dwór dachówkami, wówczas inni poszliby w jej ślady.- Rozmowa z tobą przysporzyła mi moc przyjemności, panie Buie, jestem jednak pewna, że wo­lałbyś zająć się moim dachem zamiast mitrężyć czas na jałowe konwersacje, choćby nie wiem jak były przyjemne.Cenn zacisnął usta i przez chwilę patrzył na nią spode łba, po czym wykonał coś na kształt ukłonu.Mrucząc całkiem nie­zrozumiale, wyjąwszy zduszone “moja pani” na samym końcu, wymaszerował, łomocząc laską o nagą posadzkę.I właśnie czymś takim ludzie marnowali jej czas.Perrin będzie w tym uczestniczyć, choćby musiała go związać.Reszta nie była już taka irytująca.Niegdyś krzepka kobieta, w połatanej, haftowanej w kwiaty sukni, wiszącej na niej teraz niczym worek, która przyjechała aż z Głowy Tomana, zza Równiny Almoth, chciała zajmować się ziołami i lekarstwami.Zwalisty Jon Ayellin, gładzący się stale po łysinie i kościsty Thad Torfinn, skubiący wyłogi kaftana, ze sporem o granicę między ich połami.Dwóch ciemnoskórych górników Domani, w długich skórzanych kamizelach, z bródkami przystrzyżony­mi tuż przy skórze, którzy uważali, że znaleźli w górach ślady złota i srebra, a także żelaza, aczkolwiek tym metalem byli mniej zainteresowani.I na koniec żylasta Tarabonianka, w przezroczystym welonie zakrywającym twarz i z jasnymi włosami zaplecionymi w mnóstwo cienkich warkoczyków, któ­ra twierdziła, że była kiedyś mistrzynią tkania dywaników i zna się na konstrukcji krosien.Kobietę zainteresowaną ziołami Faile odesłała do lokalne­go Koła Kobiet; jeśli Espara Soman rzeczywiście wiedziała, czego chce, to one znajdą dla niej miejsce u którejś z wiosko­wych Wiedzących.Tylu nowych ludzi przybywało, pośród nich wielu w złym stanie po ciężkiej podróży, że w całych Dwu Rzekach nie było Wiedzącej, która nie miałaby jednej albo dwu uczennic, a wszystkie szukały następnych.Może to nie było dokładnie takie rozwiązanie, jakiego oczekiwała Espara, ale przynajmniej miałaby od czego zacząć.Kilka pytań wykazało jasno, że ani Thad, ani Jon tak na­prawdę nie pamiętali, którędy przebiega granica - najwyraź­niej zaczęli się o to kłócić jeszcze przed narodzinami Faile ­kazała im więc iść na kompromis i podzielić cały teren na dwie połowy.Dokładnie takiej samej decyzji, jak się zdawało, obaj oczekiwali od Rady Wioski i chyba dlatego tak długo trzymali swój spór w tajemnicy.Pozostałym udzieliła zezwoleń, o które ją prosili.Tak na­prawdę to wcale nie potrzebowali żadnych zezwoleń, ale lepiej było dać im od samego początku do zrozumienia, kto tu spra­wuje władzę.W zamian za swoją zgodę oraz ilość srebra wy­starczającą na kupno narzędzi, wymogła na dwóch Domani, że będą oddawać Perrinowi dziesiątą część tego, co znajdą i że będą też szukali tego żelaza, o którym napomknęli jej mimo­chodem.Perrinowi mogło się to nie spodobać, ale w Dwu Rzekach nie obowiązywało nic takiego jak podatki, a wszak od lorda oczekiwano, że będzie robił i dostarczał rzeczy, które wymagały nakładów finansowych.A żelazo byłoby równie przydatne jak złoto.Co zaś do Liale Mosrara, to jeśli Tarabo­nianka przechwalała się tylko swymi umiejętnościami, to jej warsztat nie mógł się długo utrzymać, ale jeśli mówiła praw­dę [ Pobierz całość w formacie PDF ]