[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Moje mają tam zawsze swoją prawdziwą barwę.Jeśli rozpuścisz swoje, tak jak teraz, i zmienisz ich kolor, będzie nas trudniej znaleźć.- Wszędzie pełno Białych Płaszczy - westchnęła Ny­naeve.- Galad.Prorok.Żadnych statków.Wszystko jakby się sprzysięgło na korzyść Moghedien, żeby nas tu zatrzymać.Taka jestem zmęczona, Elayne.Zmęczona lękiem, kto też mo­że kryć się za następnym rogiem.Zmęczona strachem przed Moghedien.Jakoś nie potrafię wymyślić, co teraz zrobić.Moje włosy? Nie mam nic, co by zmieniło ich obecną barwę.- Musisz się przespać - oznajmiła stanowczo Elayne.- Bez pierścienia.Daj go mnie.Druga kobieta zawahała się, ale Elayne uparcie czekała z wyciągniętą ręką, więc Nynaeve ściągnęła w końcu cętko­wany kamienny pierścień z rzemyka na szyi.Wepchnąwszy go do sakiewki, Elayne ciągnęła dalej.- Połóż się tutaj, a ja będę doglądała Birgitte.Nynaeve przez chwilę wpatrywała się w kobietę wyciąg­niętą na drugim łóżku, po czym potrząsnęła głową.- Nie mogę spać.Ja.muszę pobyć trochę sama.Nosi mnie.- Wstała, tak sztywno, jakby ją naprawdę ktoś pobił, zdjęła ciemny kaftan z kołka i narzuciła go na nocną koszulę.Przy drzwiach zatrzymała się.- Jeśli ona chce mnie zabić - powiedziała ponuro ­nie wiem, czy dam radę się zmusić, by stawić jej opór.­Wyszła w nocny mrok, boso, ze smutkiem na twarzy.Elayne zawahała się, niepewna, która z kobiet potrzebuje jej bardziej, po czym usadowiła się tam, gdzie przedtem.Nie mogła powiedzieć nic, co by poprawiło nastrój Nynaeve, ale pokładała wiarę w upór przyjaciółki.Oby z czasem wszystko poukładało się w jej głowie, a wtedy zrozumie, że winą należy obarczyć Moghedien, a nie ją.Musi to zrozumieć.ROZDZIAŁ 7NOWE IMIĘElayne siedziała długo, obserwując śpiącą Birgitte.Kobieta wyglądała tak, jakby spała.Raz poruszyła się, mrucząc zrozpaczonym głosem:- Zaczekaj na mnie, Gaidal.Zaczekaj.Już idę, Gaidal.Zaczekaj na.- Słowa uwięzły w powolnym oddechu.Czy był silniejszy? Kobieta wyglądała na śmiertelnie chorą.Lepiej niż przedtem, ale nadal była blada i wyczerpana.Po jakiejś godzinie Nynaeve wróciła, miała brudne stopy.Świeże łzy błyszczały na jej policzkach.- Nie potrafiłam trzymać się z dala - powiedziała, od­wieszając kaftan na kołek.- Prześpij się.Ja jej popilnuję.Muszę jej pilnować.Elayne wstała powoli, wygładzając spódnice.Może pod­czas pilnowania Birgitte Nynaeve wszystko sobie przemyśli.- Nie chce mi się spać.- Była wyczerpana, ale już nie śpiąca.- Myślę, że pójdę się przespacerować.Nynaeve tylko skinęła głową, po czym zajęła miejsce Elay­ne na łóżku, zwieszając zeń brudne nogi i nie odrywając oczu od Birgitte.Ku zdziwieniu Elayne, Thom i Juilin też nie spali.Rozpalili niewielkie ognisko obok wozu i siedzieli teraz po jego przeciw­nych stronach, na ziemi, ze skrzyżowanymi nogami, paląc fajki z długimi cybuchami.Thom wepchnął koszulę do spodni, a Juilin wdział kaftan, ale bez koszuli, i podwinął mankiety.Rozejrzała się dookoła, zanim się do nich przyłączyła.W obozowisku pa­nował całkowity bezruch i ciemność, z wyjątkiem światła tego jednego ogniska i łuny lamp padającej z okien ich wozu.Żaden z mężczyzn nic nie powiedział, kiedy układała spód­nice: potem Juilin spojrzał na Thoma, który skinął głową i łow­ca złodziei podniósł coś z ziemi i podał jej jakiś przedmiot.- Znalazłem to tam, gdzie ona leżała - powiedział ciemnoskóry mężczyzna.- Jakby wypadło jej z ręki.Elayne powoli ujęła srebrną strzałę.Nawet jej lotka wyda­wała się wykonana ze srebra.- Charakterystyczna - rzekł Thom, nie wyjmując fajki z ust, tonem, który nadawałby się raczej do zwykłej pogawędki.- A jeśli połączyć to z warkoczem.Wszystkie opowieści wspominają ten warkocz z jakiegoś powodu.Aczkolwiek ja znalazłem parę takich, w których ona występuje pod innymi imionami i bez niego.I także takie, w których występuje pod innymi imionami, a za to z warkoczem.- Mnie opowieści nie interesują - wtrącił Juilin.Był wyraźnie mocniej poruszony niż Thom.A doprawdy trzeba było wiele, by zaniepokoić któregokolwiek z nich.- Czy to ona? Nawet jeśli to nie ona, to i tak źle, że jakaś kobieta zjawia się w taki sposób, całkiem naga, jednak.W co wyście nas wpakowały, ty i N.Nana?Juilin był wyraźnie zakłopotany; normalnie nie popełniał błędów, a jego język nigdy się nie potykał.Thom tylko posy­kiwał swoją fajką i czekał.Elayne obróciła strzałę w dłoniach, udając, że ją bada.- To przyjaciółka - powiedziała w końcu.Dopóki.o ile.Birgitte jej nie zwolni, obietnica obowiązywała.- To nie jest Aes Sedai.ale ona nam pomagała.- Popatrzyli na nią, czekając, aż powie coś więcej [ Pobierz całość w formacie PDF ]