[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był naówczas w Ceucie pewien niemłody już ksiądz, wydalonyskutkiem jakiejś intrygi z klasztoru.Wszyscy powszechnie go szano-wali.Często przychodził nas odwiedzać.Zacny duchowny, widzącmnie tak zaniedbanego, przedstawił memu ojcu, że należy wyuczyćmnie przynajmniej religii, i podjął się tego obowiązku.Ojciec zgodziłsię i ksiądz Anzelm pod tym pozorem wyuczył mnie czytać, pisać irachować.Czyniłem szybkie postępy, zwłaszcza zaś w arytmetyce, wktórej niebawem prześcignąłem mego mistrza.Tym sposobem doszedłem do dwunastego roku życia i jak na mójwiek posiadałem wiele wiadomości, wszelako strzegłem się występo-wać z nimi przed ojcem, skore bowiem czasami zapomniałem się, wnetspoglądał na mnie surowo, mówiąc: Ucz się sarabandy, mój synu, ucz się sarabandy i porzuć te innerzeczy, które mogą tylko przyczynić ci nieszczęścia.Natenczas matka moja dawała mi znak, abym milczał, i zwracałarozmowę na inne tory.Pewnego dnia, podczas obiadu, gdy mój ojciec znowu namawiałmnie, abym poświęcał się Terpsychorze, ujrzeliśmy wchodzącegoczłowieka mniej więcej trzydziestoletniego, ubranego z francuska.Złożył nam z tuzin ukłonów, jeden po drugim, po czym, chcąc wy-kręcić pirueta, potrącił służącego z wazą, która rozbiła się na drobnekawałki.Hiszpan byłby rozpłynął się w przeprosinach, cudzoziemiecjednak wcale się tym nie zmieszał.Wybuchnął śmiechem, następniezaś oznajmił nam w zepsutej hiszpańskiej mowie, że nazywa się mar-grabią de Folencour, że zmuszony został opuścić Francję za zabicieczłowieka w pojedynku i że prosi nas o udzielenie mu schronienia, do-póki jego sprawa nie będzie załatwiona.Folencour jeszcze nie ukończył swojej przemowy, gdy ojciec naglez żywością porwał się od stołu i rzekł: Mości margrabio, jesteś pan człowiekiem, jakiego od dawna wy-glądałem.Racz uważać mój dom za własny, rozkazuj, jak ci się tylkopodoba, w zamian zaś nie wzbraniaj się zająć trochę wychowaniemNASK IFP UGZe zbiorów  Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG247mego syna.Jeżeli z czasem stanie się do ciebie nieco podobny.uczy-nisz mnie najszczęśliwszym z ojców.Gdyby Folencour mógł był odgadnąć ukrytą myśl, jaką mój ojciecdo tych słów przywiązywał, byłby zapewne szczerze się skrzywił; aleprzyjął to oświadczenie dosłownie, zdał się być mocno z niego zado-wolony i podwoił zuchwalstwa, zwracając uwagę na piękność mojejmatki i podeszły wiek mego ojca.który pomimo to był uszczęśliwionyi ciągle wystawiał mi go za przykład.Przy końcu obiadu ojciec zapytał margrabiego, czy jest w staniewyuczyć mnie sarabandy.Zamiast odpowiedzi nauczyciel mój parsknąłgłośnym śmiechem i gdy nareszcie ochłonął nieco z tej wielkiej rado-ści, oświadczył nam, że od dwudziestu wieków nikt nie tańczy już sa-rabandy, ale le passepied i la bourree.Przy tych słowach dobył z kie-szeni małe skrzypki, jakie zwykli nosić tancmistrze, i zaczął grać me-lodie tych dwóch tańców.Gdy skończył, ojciec rzekł mu z powagą: Mości margrabio, grasz pan na instrumencie obcym dla wszyst-kich dobrze urodzonych ludzi i można by sądzić, że jesteś tancmi-strzem z rzemiosła.Nie ma to zresztą żadnego znaczenia, a może nawetdzięki temu lepiej będziesz mógł spełnić nadzieje, jakie w tobie pokła-dam.Proszę cię, abyś od jutra zaraz zajął się moim synem i wykształciłgo na podobieństwo szlachcica z dworu francuskiego.Folencour przyznał, że w istocie nieszczęścia familijne zmusiły godo oddawania się przez jakiś czas rzemiosłu tancmistrza, że jednak jestczłowiekiem dobrze urodzonym, a tym samym zdatnym na mentoramłodzieńca należącego do znakomitej rodziny.Postanowiono więc.żejuż nazajutrz zacznę brać lekcje tańca i światowego ułożenia.Ale za-nim przystąpię do opisu tego nieszczęsnego dnia.muszę wam opowie-dzieć rozmowę, jaką tego samego wieczora mój ojciec miał z don Ca-danzą.swoim teściem.Nigdy mi ona dotychczas nie przychodziła namyśl.ale w tej chwili całą ją sobie przypominam i zapewne radzi jejposłuchacie.Tego dnia ciekawość zatrzymała mnie przy moim nowym nauczy-cielu, nie wybiegłem więc wcale na ulicę; pozostałem w domu i prze-chodząc obok gabinetu ojca, usłyszałem, jak podnosząc głos, z uniesie-niem mówił do teścia Cadanzy: Po raz ostatni przestrzegam cię, kochany teściu: jeżeli nie zaprze-staniesz twoich tajemniczych działań i wysyłania posłańców w głąbAfryki, będę zmuszony zaskarżyć cię do ministra.NASK IFP UGZe zbiorów  Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG248 Ależ, mój zięciu  odpowiedział Cadanza  jeżeli pragniesz do-wiedzieć się tajemnicy, możesz to uskutecznić z wszelką łatwością.Moja matka pochodziła z Gomelezów, krew ich więc płynie w żyłachtwego syna. Mości Cadanza  przerwał mój ojciec  ja tu rozkazuję w imieniukróla i nie mam nic wspólnego z Gomelezami i wszystkimi ich tajem-nicami.Bądz
pewny, że jutro jeszcze uwiadomię ministra o całej naszejrozmowie. Ty zaś  rzekł Cadanza  bądz
pewny, że minister zabroni ci naprzyszłość mieszać się w nasze sprawy.Na tym skończyła się ich rozmowa.Tajemnica Gomelezów mocnomnie zajmowała przez resztę dnia i pewną część nocy, ale nazajutrzprzeklęty Folencour dał mi pierwszą lekcję tańca, która całkiem inaczejsię skończyła, aniżeli mój ojciec tego sobie życzył.Skutkiem tej lekcjibyło, że mogłem nareszcie oddać się moim ulubionym matematycznymzatrudnieniom.Gdy Velasquez domawiał tych słów, kabalista przerwał mu, mó-wiąc, że ma do pomówienia z siostrą o niektórych ważnych rzeczach [ Pobierz całość w formacie PDF ]