Henryk Sienkiewicz Ogniem i mieczem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Raz tylko puścił się ku nimjeden, widocznie śmielszej natury, z kosą w ręku; ale pan Michał skoczył jak żbik kuniemu i ukąsił go na śmierć.Reszta czekała na innych, którzy nadchoóili biegiem gęstąławą.Lecz i szereg rycerzy był coraz bliższy, a pan Zagłoba leciał z szablą nad głową, krzyczącnieluókim głosem: B3! Morduj!�p �w z samica łosia, klempa.�p �x i zcze a. prymitywna ręczna broń palna, używana od XIV w.Ogniem i mieczem 421Wtem huknęło z okopów i granat, chychocząc jak puszczyk, zakreślił czerwony łukna niebie i upadł w ściśniętą ławicę; za nim drugi, trzeci, óiesiąty.Zdawało się, że bitwarozpoczyna się na nowo.Kozakom aż do oblężenia Zbaraża nie znane były tego roóaju pociski i po trzezwemubali się ich najwięcej, wióąc w nich czary Jaremy więc ławica wstrzymała się w jed-nej chwili, potem pękła na dwoje, a razem pękły i granaty roznosząc postrach, śmierći zniszczenie. Spasajtes�p �y ! Spasajtes! rozległy się przerażone głosy.I pierzchło wszystko, a tymczasem pan Longinus i mały rycerz wpadli w zbawczyszereg husarzy.Zagłoba rzucał się to jednemu, to drugiemu na szyję, całował ich po policzkachi oczach.Radość dławiła go, a on ją tłumił, nie chcąc miękkiego serca okazać i wołał: Ha, skurczybyki! Nie powiem, żebym was miłował, ale się o was bałem! Bodaj wasbyli usiekli! Tak to służbę znacie, że na tyłach zostajecie! Warto by was końmi po majdanieza nogi powlec! Pierwszy powiem księciu, by wam en m�p t p obmyślił& Chodzmy terazspać& Chwała Bogu i za to! Szczęście tych psubratów, że przed granatami uciekli, bobyłbym ich naszatkował jak kapusty.Wolę się bić niż patrzyć spokojnie, jak znajomi giną.Musimy óisiaj podpić! Chwała Bogu i za to! Już myślałem, że wam obum e iem�p t �jutro zaśpiewamy.Ale żałuję, że spotkania nie było, bo mnie ręka okrutnie świerzbi, choćw nakrywkach dałem im bobu z cebulą.Jednakże znowu wypadło zatoczyć nowe wały i ująć obozu, aby udaremnić wykonane jużprace ziemne kozackie i uszczuplonym siłom ułatwić obronę.Kopano tedy po szturmiecałą noc.Zaczem Kozacy nie próżnowali także.Podszedłszy cicho ciemnej nocy z wtorkuna środę, rzucili naokoło obozu drugi wał, wiele wyższy.Stąd na zorzy, ozwawszy sięwszyscy głosem, poczęli zaraz strzelać i całe cztery dni i cztery noce strzelali.Czynionosobie wzajem wiele szkód, albowiem z obu stron najlepsi strzelcy szli w zawody.Od czasu do czasu zrywały się masy kozactwa i czerni do szturmu, ale nie dochoóiłydo wałów, tylko strzelanina stawała się coraz gorętszą.Nieprzyjaciel, mając potężne siły,zmieniał walczące odóiały prowaóąc jedne na spoczynek, drugie do boju.Ale w obozienie było żołnierza do zastępstwa: jedni i ci sami luóie musieli strzelać, zrywać się cochwila do obrony pod grozbą szturmów, grzebać zabitych, kopać studnie i podsypywaćwyżej wały, aby lepszą dawały zasłonę.Sypiano, a raczej drzemano u wałów wśród ogniai kul lecących tak gęsto, że każdego ranka można je było zmiatać bezpiecznie z majdanu.Przez cztery dni nikt nie zrzucił z siebie oóieży, która mokła na deszczu, schła na słońcu,paliła w óień, ziębiła w nocy przez cztery dni nikt nie miał w ustach nic ciepłego.Pitogorzałkę, domieszywając do niej prochu dla większej tęgości, gryziono suchary i rwanozębami wyschłe węóone mięsiwo, a wszystko wśród dymu, wystrzałów, świstu kul i hukuarmat.I nic to było wziąć po łbie albo po boku.%7łołnierz obwiązywał brudną szmatą krwawyłeb i bił się dalej.�iwni to byli luóie: w podartych koletach�p t � i zaróewiałych zbrojach,z potrzaskanymi rusznicami w ręku, z czerwonymi od bezsenności oczyma, a wiecznieczujni, zawsze ochoczy, óień czy noc, deszcz czy pogoda, zawsze gotowi do boju.%7łołnierz rozkochał się w swym woóu, w niebezpieczeństwach, w szturmach, w ra-nach i śmierci.Jakaś egzaltacja bohaterska ogarnęła dusze; serca stały się harde, umysły zatwaróiły się [ Pobierz całość w formacie PDF ]