[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kapitan przeniósł wzrok na mapę, pełną kolorowych oznaczeń i symboli naniesionych ołówkiem.- Mu­simy być gotowi do odparcia ataków na nasze flanki tutaj, tutaj i tutaj - wskazał palcem.Wszyscy pochylili się nad mapą, zasłaniając światło z samotnej lam­py.- Odsuńcie się - krzyknął kapitan.Odchylili się w tył, wytężając wzrok, by dostrzec pozycje jednostek i szczegóły terenu.- Pokazuje pan lewą flankę, środek i prawą flankę - odezwał się po­rucznik Hung tonem, który Czin uznał za bezczelny.- No, no - warknął kapitan.- Widzę, że umiecie czytać mapę! - Czin wolał się nie odzywać.- Odnosimy wspaniałe zwycięstwo - nie dał się zbić z tropu Hung.- Po co mamy się martwić o flanki?- Takie dostaliśmy rozkazy!- Dlaczego wciąż musimy rozpraszać oddziały w ciągu dnia i dokony­wać defensywnego zgrupowania na noc? - naciskał dalej Hung.Czin nie uświadamiał sobie tego do tej pory, ale rzeczywiście codziennie było tak samo.Gdy rano zwijali obóz, cztery plutony rozchodziły się jak najdalej od siebie, za to w nocy biwakowały wszystkie razem.- To prawda - poparł go drugi porucznik.- Kiedyś przegrupowywaliśmy się w nocy.Europejczycy o świcie tracili czujność i wtedy uderzaliśmy.- Uśmiechają się wam nocne patrole? - warknął w końcu kapitan i wy­zywająco spojrzał każdemu z poruczników w oczy.- Chcecie znowu atako­wać te bazy, noc po nocy? Walczyć z ich patrolami i narażać się na ostrzał artylerii?Czin aż zadrżał na wspomnienie tych przerażających nocy.Jedynym spo­sobem na przeżycie ostrzału było tak ciasne okrążenie wroga, by wielkie działa nie mogły strzelać z obawy przed zbombardowaniem własnych od­działów.- Jest rozkaz - krzyknął kapitan - by każdej nocy tworzyć szyk obron­ny.Mamy przygotować się do odparcia ataków na trzech z naszych czterech frontów! - Spiorunował ich wzrokiem.Ale porucznikowi Hungowi nawet nie drgnęła powieka.Nie cofnął się - co Czin na jego miejscu zrobiłby odruchowo - w oczekiwaniu na cios.Sie­dział bez ruchu, co już samo w sobie było niesubordynacją.- Czy to jest dla was dostatecznie jasne? - zapytał kapitan cicho.Hung skinął głową.Czin usiłował zrozumieć, co takiego było jasne dla kapitana i dla Hunga.Poddał się jednak w końcu i spróbował wyciągnąć z tej odprawy naj­bardziej podstawowe wnioski.Chiny przegrywały wojnę - a nie zwycięża­ły, jak do tej pory sądził - a zatem powinni być przygotowani na atak ze wszystkich stron.Po reakcji kolegów poznał, że wojskowa dyscyplina za­czyna słabnąć.Ale na jej miejsce powstała jeszcze silniejsza więź - wszechogarniające poczucie strachu.Od tej chwili nie było już mowy o kłótniach.18WŁADYWOSTOK, SYBERIA30 marca, 17.00 GMT (03.00 czasu lokalnego)Tej pierwszej nocy w nowej jednostce - w pierwszej drużynie trzecie­go plutonu piechoty Kompanii Alfa trzeciego batalionu Pierwszej Brygady 101 Dywizji Powietrznej - Andre Faulkowi chrapanie nie dawało spać.Le­żał na pryczy w baraku, celowo nieogrzewanym, by wszyscy mogli spać w peł­nym rynsztunku bojowym.Jak strażacy, musieli być w każdej chwili gotowi do akcji.Ich jednostka przypominała remizę strażacką na terenie zagrożo­nym pożarami.Dziura w linii do załatania.Desperacka próba zatrzymania ataku na ostatniej linii okopów.Ludzki kit upychany w setki pęknięć przecie­kającej zapory.Andre zaburczało głośno w brzuchu.Przeturlał się na plecy jednym ru­chem, przekrzywiając sobie mundur.Metalowa prycza zaskrzypiała głośno.Chrapanie rozlegające się z wybrzuszonego posłania nad głową Andre urwa­ło się na chwilę.W przytłumionym świetle wpadającym z dyżurki dostrzegł, że w górnej pryczy brakuje kilku metalowych prętów.Materac wyłaził przez puste miejsca jak dętka w zdartej oponie.Andre westchnął, wypuszczając z ust kłąb mgły.Razem z nim do plutonu kawalerii powietrznej przydzielono jeszcze dzie­więciu nowych chłopaków.Dziesięciu nowych na oddział liczący raptem trzy­dziestu trzech żołnierzy.Dawało to jedną trzecią.no, prawie jedną trzecią składu.Trzydzieści procent.Takie były widoki na zranienie albo śmierć w okresie mniej więcej sześciu tygodni walk, pomyślał Andre, choć może nawet większe, ponieważ nie wiedział, które z kolei uzupełnienie stanowiła jego grupa.W żołądku go paliło.Co ja, u diabła, tu robią? - pomyślał.W dyżurce zadzwonił telefon.Terkot starego aparatu odbił się od ścian baraku.Andre skupił uwagę na telefonie.Ktoś podniósł słuchawkę, gdy tyl­ko rozległ się drugi sygnał.Odległy głos oficera dyżurnego ucichł nagle i roz­legł się stukot odkładanej słuchawki.W ciągu kolejnych sekund wyczekiwa­nia Andre słyszał każde sapnięcie, każde westchnienie i kaszel dwóch tuzi­nów śpiących mężczyzn.Usłyszał także szum rozrusznika turbiny helikoptera.Drzwi otworzyły się z hukiem i Andre omal nie podskoczył.Migotanie jarzeniówek obwieściło koniec snu.- Wstawać! Akcja! - żołnierze zaczęli, wzdychając, zwlekać się z prycz.Ale żaden nie był na nogach szybciej niż Andre - przerażony siedemnasto­letni chłopiec.Na lądowisku dla helikopterów lodowate, nocne powietrze mieliły śmigła czterdziestu rotorów.W hałasie silników, w jaskrawym świetle lamp Andre i jego drużyna przedzierali się przez sztuczny wiatr do swojej maszyny.Każdy niósł na plecach ponad pięćdziesięcio-kilogramowy ciężar.W powietrzu roiło się od podświetlonych od dołu blackhawków, wypełnionych żołnierzami.- Atak powietrzny - przekrzyczał ktoś hałas.W odpowiedzi rozległo się słabe: “W górę!”.Odzew nie był szczególnie entuzjastyczny.W oddziale Andre nikt nie podchwycił okrzyku bojowego.Wdrapywali się przez szero­kie drzwi do wnętrza białego helikoptera.Wokół widać było mnóstwo kolo­rowych światełek i błyskających lamp umieszczonych na ogonach innych maszyn.Do akcji skierowano cały batalion plus ogromne helikoptery trans­portowe, pod które podwieszono sieci pełne skrzynek z amunicją.Andre był ostatni w kolejce do wejścia.Podświadomie pochylił głowę pod wolno obracającymi się łopatami.Poruszane śmigłami syberyjskie po­wietrze ziębiło jak lodowaty prysznic; prawie nic nie widział załzawionymi oczami.Dowódca drużyny sierżant Moncreif, stojący w rozsuwanych drzwiach, chwycił karabin Andre, upewnił się, że jest zabezpieczony, po czym oddał mu broń i klepnął chłopaka w hełm.Koledzy wciągnęli Andre do środ­ka i członek załogi śmigłowca zatrzasnął drzwi, odcinając drużynę od wzbu­dzonej łopatami wichury.Andre rzucił plecak na podłogę, przeciągnął go przez zatłoczone wnę­trze maszyny pod tylną ścianę i przyciągnął do siebie.Mięśnie brzucha skur­czyły mu się boleśnie od mocnego uścisku; zgiął plecy i wziął głęboki od­dech.Zęby mu szczękały od przejmującego chłodu.Wibracja silników przez opancerzony kadłub docierała wprost do bolących wnętrzności chłopaka.Maszyna poderwała się w powietrze z głębokim przechyłem na dziób i gwał­townie ruszyła do przodu.Nagłe przyspieszenie przyprawiło Andre o mdłości.Za oszronionymi oknami blackhawka zrobiło się ciemno [ Pobierz całość w formacie PDF ]