[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wytężyłem rozum.Niewiele mogłem wymyślić na poczekaniu.- Chodzi ci o moją żonę, Madonetkę.- Żonę? Szkoda.Jestem pewny, że da się to jakoś załatwić, choć niekoniecznie teraz.Wasze przybycie, skro­mnie mówiąc, nastąpiło w samą porę.Pasuje mi do ogól­nego planu działania, nad którym akurat pracowałem.Dla powszechnego dobra mieszkańców.- Jasne - powiedziałem powstrzymując entuzjazm dla wszelkich planów Svinjara, które mógłby wcielić w życie.- Tak, jasne.Koncert przed widownią.Pieczyste i trun­ki za darmo.Publiczność uzna Svinjara za filantropa najwyższego rzędu.Myślę, że zagracie na cel dobroczynny?- Po to tu jesteśmy.Prócz innych rzeczy, dla których tu jesteśmy, Svinjarze, stary capie.Ale najdłuższa podróż zaczyna się od po­stawienia pierwszego kroku.ROZDZIAŁ 8- Martwi mnie przebieg operacji - oznajmiłem z przy­krością, nabierając łyżkę mdłego kleiku, który okazał się podporą życia w tym miejscu.- Czy ktoś mówi inaczej? - zapytał Stingo spog­lądając podejrzliwie na własną miskę z żarciem.- To świństwo nie tylko wygląda jak klej, ono również tak smakuje.- Przyklei ci się do żeber - powiedział Floyd.Rozdziawiłem gębę; czyżby facet miał jednak poczucie humoru? Chyba nie.Patrząc na poważny wyraz jego twa­rzy, nie potrafiłem uwierzyć, że rozważył wszelkie znaczenia swoich słów.Dałem spokój.- Nie tylko jestem niezadowolony z dotychczasowego przebiegu operacji -podjąłem - ale również z towarzystwa, w jakim się obracamy.Ze Svinjara i jego parszywych drabów.Zmarnowaliśmy prawie cały dzień - z niewielkimpożytkiem.Jeśli artefakt znajduje się u Fundamentaloidów, powinniśmy ich szukać.- Przecież obiecałeś koncert - zaznaczyła niegłupio Madonetka.- Budują estradę i wiadomość się rozeszła.Nie chcesz chyba zawieść naszych fanów, co?- Niech Bóg broni! - mruknąłem kleiście i odsunąłem miskę.Nie mogłem im powiedzieć o trzydziestodniowej truciźnie ani o fakcie, że minęło już ponad siedem dni.Ani że niech to diabli wezmą.- Bierzmy się do roboty.Propo­nuję szybką próbę dla sprawdzenia sprzętu oraz, mam nadzieję, naszej wciąż dobrej formy.Z wielką przyjemnością odstawiliśmy lunch i zatargaliś­my bagaże na miejsce koncertu.Porastała go kępa drzew, które posłużyły jako wsporniki dla niebywale prymitywnej estrady.Miedzy pniami ustawiono deski, podparte tu i ów­dzie, gdzie platforma zanadto się uginała.Nasza publicz­ność zbierała się niechętnie i ze strachem na otaczającym polu.Były to małe jednostki rodzinne, w których mężczy­źni, uzbrojeni w miecze i pałki, nie spuszczali z oka kobiet.Cóż, w końcu to społeczeństwo niewolnicze, więc troska o niewiasty była koniecznością.- Starają się przynajmniej, żeby ładnie wyglądało -zauważyła Madonetka.Nędza i prymityw, pomyślałem, ale nie wypowiedziałem tego na głos.Powłóczący nogami niewolnicy znosili sterty liściastych gałęzi, które ułożyli naokoło estrady.Między liście wetknięto nawet kilka kwiatów.O, dziś na Liokukae zapowiadała się niezła zabawa.Działałem na siebie okropnie deprymująco i nie chcia­łem zarazić ich tym samym.- Jazda, kochani! - zawołałem, wrzucając torbę na estradę i gramoląc się na górę.- Nasz pierwszy koncert na żywo dla tego wyposzczonego świata.Jeśli nie liczyć szyb­kiego występu po przylocie.Pokażemy im, do czego jest zdolne stado prawdziwych szczurów!Na nasz widok gromadząca się publiczność wzięła się na odwagę i przysunęła bliżej, a spóźnialscy biegiem poczęli zajmować miejsca.Podczas strojenia instrumentów i po zagraniu jednej czy dwóch fraz huknąłem kilka bajerów z piorunami, które sprawiły, że widownia zagapiła się w niebo.Gdy byliśmy gotowi, z tłumu wytoczył się sam Svinjar z dwójką zbrojnych opryszków u boku.Z ich pomocą wspiął się na estradę i wyrzucił ramiona.Zapadła totalna cisza.Może to był respekt, może strach i niena­wiść - albo wszystko razem.Tak czy owak, działało.Rozsyłał dookoła uśmiechy, uniósł wielki brzuch, by we­tknąć kciuki za pas.Następnie wyrąbał przemówienie.- Svinjar dba o swoich ludzi.Svinjar to wasz przyjaciel.Svinjar przedstawia wam Stalowe Szczury i ich magiczną muzykę.A teraz wznieśmy wielki okrzyk na ich cześć!Obdarzyli nas wielkim szmerem, który musiał wystar­czyć [ Pobierz całość w formacie PDF ]