Czajka Stachowicz Izabela Dubo Dubon Dubonnet

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie istniał dla niej.Taka moda - siaka moda, to nie miałoznaczenia.Toteż strój jej często budził zdziwienie.Konsjerżka, sąsiedzi okazywali zaciekawienie, aletylko na początku, kiedy się wprowadziła.Paryż nie reaguje na żadne dziwactwa.Z biegiem czasuprzyzwyczaili się, że malarka żyje jeszcze w XIX wieku i jako rekwizyt z minionej epoki należy jązaakceptowad, tym bardziej że jest panią szlachetną, podobno znakomitą malarką, osobą dobrąi miłą.Pani Olga bowiem nie zmieniała nigdy ani fasonu, ani stylu swojego ubrania.Czarna suknia do samejziemi, wcięta w pasie, z kołnierzykiem na fiszbinach, postiche114 dookoła głowy.Rękawy bufiasteu ramion, zwężające się ku dłoniom.Nie malowała się ani nie pudrowała.Z siostrą Izią i jej ratlerem -przynajmniej w te dni, gdy się u nich zjawiałam - była przeważnie pokłócona.Pani Olga obłaskawiłaswoje ukochane myszki i na jej przymilne prośby wychodziły z kącików, spod mebli, a nawet, jak misię zdawało, spod posadzki.Przemawiała do nich półgłosem z wielką czułością: - Mes petites souris -moje maleokie myszeczki - moje kochane maleostwa - mamusia kupiła dobre biszkopciki - my lubimydobre biszkopciki - mamusia pokroiła słoninkę - my bardzo lubimy słoninkę - kochane, bielutkie,najmilsze pieszczoszki.Siedziałam w fotelu, podłożywszy pod siebie nogi, podkulałam je, przykrywając dokładnie sukienką.Nie czułam sympatii do pieszczoszek.Miały gołe, różowe ogony, mrowiły się w oczach i jak na mójgust miały za prędkie ruchy.Pani Izia z kanapy płaczliwym głosem prosiła:- Błagam cię, już sześd razy dzisiaj dawałaś im jeśd, przecież mój biedny aniołek (ratlerek z fluksjąleżący na jej kolanach) przy tym bólu zębów nie może na nie patrzed, widzisz, zamyka oczki.Och, mójskarb jedyny, dzisiaj nie tylko nie zjadł kotlecika, ale nawet nie przełknął łyżeczki mleka.Oparte o ściany, na sztalugach, na krzesłach, na pięknej rzezbionej skrzyni - wszędzie stały obrazy OlgiBoznaoskiej.Portret starszej pani, portret dwóch małych dziewczynek, pejzaż jesienny parku, ulicei place Paryża - gobelinowe, w przytłumionych szarych tonach, owiane mgłą, zachwycające, jedynew swoich barwach.Kergur powiedział mi kiedyś, że pani Olga kochała Solskiego.był to ponoddramat jej życia.Wyjechała z Polski i od tamtej pory trwa ta jej walka z czasem.Myszki jadły pokruszone biszkopty, podchodziły do samych nóg pani Olgi, a niektóre wdrapywały siępo jej długiej spódnicy na ręce.- Widzi pani, jakim cieszę się u nich zaufaniem? - Ratler warczał cicho, ale przejmująco.- Kochanie - zbolałym głosem znowu przemówiła pani Iza - żebyś nie zapomniała.czy jest dosydkawy, czy mamy dosyd wina, przecież pan Zurbaran zapowiedział się na dzisiaj.Coraz więcej myszy przybywało.może mieszkały w sąsiednich domach?- To ty powinnaś się zająd przyjęciem, ja całe przedpołudnie malowałam.miałam dobre światłoi czułam się lepiej.Iziu, ty się za bardzo przejmujesz zdrowiem swego pupilka.Trzy myszy przycupnęły tuż przy nogach mojego fotela.No cóż, wstydzę się, ale.ale ja boję sięmyszy.może nie tyle boję, co brzydzę.Dotknięcie tych stworzeo przeraża mnie.- Pani Olgo, ja muszę już iśd.niech im pani każe się schowad.tak mnie nogi bolą.Jerzy czeka natarasie Caf� de la Paix - przyjechał jego kolega z Warszawy.Jerzy zaprosił go na kolację.- Dobrze, dobrze, zaraz sobie pójdą, one dzisiaj mają dobry apetyt.A jak się nazywa kolega?- Nazywa się Bohdan Pniewski, jest też architektem jak Jerzy.114Przypinane włosy.- Pniewski? Pniewski? - westchnęła.- Ach, ta młoda generacja, człowiek już nikogo wśród nich niezna.Przecież to smarkacze ledwie odrośli od ziemi.Dlatego nie chcę jechad do Krakowa ani doWarszawy.wszędzie nowi ludzie.Najlepiej tu, w moim quartier, znam wszystkich i oni mnie znają.Obróciła się na piętach dookoła, spódnice jej frunęły - na ten znak myszy rozbiegły się i pochowały ponorach.Z trudem rozprostowałam nogi, nie tylko zdrętwiały i bolały, ale miałam wrażenie, że jużnigdy nie będę mogła chodzid.Opuszczone na podłogę powoli wracały do normalnego stanu.Wduchu przysięgłam sobie ograniczyd odwiedziny u Boznaoskiej - za dużo miała tych ukochanychmyszek.Na dworcu Montparnasse zeszłam w głąb tunelu, wykupiłam bilet w kierunku Opery. Dubo.Dubon& Dubonnet. - niosła się pieśo metra paryskiego.Ciemnośd - światła nowej stacji -ciemnośd - znowu światła.Wychynięci z ciemności, pędzimy z łoskotem, szumem i hałasem nanadziemnym odcinku.Z okien metra widzimy niebieski, zasnuty dymem, zamglony Paryż. Dubo.Dubon.Dubonnet. - mam na czubku języka smak aperitifu, a w uszach stale ten samrefren.Obwolutę projektowałł wg portretu M.Kislinga JAN SZANCENBACHRedaktor WIESAAWA OTTO-WEISSOWAPrinted in Poland Wydawnictwo Literackie, Kraków 1970 Nakład 10 000 + 283 egz.Ark.wyd.14,7 Ark druk.18 + 1,5 ark.ilustracji Papierdruk.mat.kl.III, 82 X 104 cm, 70 g Oddano do składania 23 V 1969 r.Podpisano do druku 12 II 1970 Druk ukooczono w marcu 1970 Zam.nr373/69 A-71-1700 Cena zł 22.- Drukarnia Wydawnicza, Kraków Wadowicka 8 [ Pobierz całość w formacie PDF ]