[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Okiennice, z których oblazła farba, były zamknięte.Drzwi również.Geralt przerzucił wodze Płotki przez słupek przy bramie i poszedł wolno w stronę pałacykużwirową alejką, wiodącą obok niskiej cembrowiny niedużej fontanny pełnej liści i śmiecia.Wśrodku fontanny, na fantazyjnym cokole, prężył się delfin wykuty z białego kamienia, wyginając wgórę obtłuczony ogonObok fontanny, na czymś, co bardzo dawno temu było klombem, rósł krzak róży.Niczymoprócz koloru kwiatów krzak ten nie różnił się od innych krzaków róży, jakie przychodziło oglądaćGeraltowi.Kwiaty stanowiły wyjątek - miały kolor indyga, z lekkim odcieniem purpury nakońcach niektórych płatków.Wiedz
min dotknął jednego, zbliżył twarz, powąchał.Kwiaty miałytypowy dla róż zapach, ale nieco bardziej intensywny.Drzwi pałacyku - i równocześnie wszystkie okiennice -otwarły się z trzaskiem.Geraltraptownie uniósł głowę., Alejką, zgrzytając żwirem, pędził prosto na niego potwór.Prawa ręka wiedz
mina błyskawicznie pomknęła do góry ponad prawe ramię, w tym samymmomencie lewa targnęła mocno za pas na piersi, przez co rękojeść miecza sama wskoczyła dodłoni.Brzeszczot, z sykiem wyskakując z pochwy, opisał krótkie świetliste półkole i zamarł,wymierzony ostrzem w kierunku szarżującej bestii.Potwór na widok miecza wyhamował,zatrzymał się.%7łwir prysnął na wszystkie strony.Wiedz
min ani drgnął.Stwór był człekokształtny, ubrany w podniszczone, ale dobrego gatunku odzienie, niepozbawione gustownych, choć całkowicie niefunkcjonalnych ozdób.Człekokształtność sięgałajednak nie wyżej niż przybrudzona kryza kaftana - nad nią wznosił się bowiem olbrzymi, kosmatyjak u niedz
wiedzia łeb z ogromnymi uszami, parą dzikich ślepi i przerażającą paszczą pełnąkrzywych kłów, w której, niby płomień, migotał czerwony ozór.- Precz stąd, człeku śmiertelny! - ryknął potwór, machając łapami, ale nie ruszając się zmiejsca.- Bo pożrę cię! Na sztuki rozedrę!Wiedz
min nie poruszył się, nie opuścił miecza.- Głuchy jesteś? Precz stąd! - wrzasnęło stworzenie, po czym wydało z siebie odgłos będącyczymś pośrednim pomiędzy kwikiem wieprza a rykiem jelenia samca.Okiennice we wszystkichoknach zakłapały i załomotały, strząsając gruz i tynk z parapetów.Ani wiedz
min, ani potwór nieporuszyli się.- Umykaj, pókiś cały! - zaryczał stwór, ale jak gdyby mniej pewnie.- Bo jak nie, to.- To co? - przerwał Geralt.Potwór zasapał gwałtownie, przekrzywił potworną głowę.- Patrzcie go, jaki śmiały - rzekł spokojnie, szczerząc kły, łypiąc na Geralta przekrwionymślepiem.- Opuść to żelazo, jeśli łaska.Może nie dotarło do ciebie, że znajdujesz się na podwórzumojego własnego domu? A może tam, skąd pochodzisz, jest zwyczaj wygrażania gospodarzowimieczem na jego własnym podwórzu?- Jest - potwierdził Geralt.- Ale tylko względem gospodarzy, którzy witają gości rykiem izapowiedzią rozrywania na sztuki.- A, zaraza - podniecił się potwór.- Jeszcze mnie będzie obrażał, przybłęda.Gość sięznalazł! Pcha się na podwórze, niszczy cudze kwiaty, panoszy się i myśli, że zaraz wyniosą chleb isól.Tfu!Stwór splunął, sapnął i zamknął paszczę.Dolne kły pozostały na wierzchu, nadając muwygląd odyńca.- I co? - rzekł wiedz
min po chwili, opuszczając miecz;, - Będziemy tak stać?- A co proponujesz? Położyć się? - prychnął potwór.- Schowaj to żelazo, mówię.Wiedz
min zręcznie wsunął broń do pochwy na plecach, nie opuszczając ręki pogładziłgłowicę sterczącą powyżej ramienia.- Wolałbym - powiedział - żebyś nie wykonywał zbyt gwałtownych ruchów.Ten mieczzawsze da się wyjąć, i to prędzej, niż myślisz.- Widziałem - charknął potwór.- Gdyby nie to, już dawno byłbyś za bramą, ze ślademmojego obcasa na rzyci.Czego tu chcesz? Skąd się tu wziąłeś?- Zabłądziłem - skłamał wiedz
min [ Pobierz całość w formacie PDF ]