[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tomek przebudził się dopiero około południa.Usłyszał ożywione głosy w obozie.Wyjrzał z namiotu.Towarzysze jego załadowywali skrzynie z emu na wozy.Natychmiast zapomniał o zmęczeniu.Pobiegł przyjrzeć się strusiom.Zajrzał do jednej z klatek.Olbrzymie ptaszysko spojrzało na niego wielkimi, wyłupiastymi oczami, przebierając jednocześnie nogami jak baletnica.Za chwilę wozy wyruszyły w drogę do farmy.Tomek oczywiście pocie­szył się myślą, że na statku będzie jeszcze miał okazję obserwować emu.Z zapałem zaczął pomagać w zwijaniu obozu.Jeszcze tego samego dnia wszyscy uczestnicy wyprawy powrócili do farmy Clarka.Nie tracąc czasu, rozpoczęli przygotowania do przetranspor­towania schwytanych zwierząt na „Aligatora".Do stacji kolejowej w Wilcannii kangury, emu i dingo miano przewieźć na wozach, a stamtąd koleją bezpośrednio do Port Augusta.Od powrotu do farmy Tomek niecierpliwie oczekiwał odjazdu.Tęsknił za zmianą i nowymi przygodami.Z entuzjazmem przyjął rozkaz wyruszenia w drogę.Chcąc jak najwięcej dowiedzieć się o okolicach, do których zdą­żali, podjechał na swym pony do Bentleya.- Na jakie zwierzęta będziemy teraz polowali? - zagadnął.- Postaramy się wytropić szare kangury, które są bardziej wojownicze od dotychczas schwytanych czerwonobrunatnych.Żyją one w lesistych oko­licach, w pobliżu strumieni.Znajdziemy tam również niedźwiadki koala.lisy workowate, kolczatki, jadowite węże, tygrysy oraz jaszczurki molochy, któ­rych ciała okryte są wyrostkami skóry sterczącymi na głowie jak rogi.W gó­rach ciągnących się wzdłuż całego wschodniego wybrzeża zakończymy łowy polowaniem na skalne kangury - odparł Bentley.- Jak z tego wynika, pożegnaliśmy się już ze stepem - stwierdził To­mek nie bez pewnej satysfakcji.- W każdym razie pas stepu oddzielający Wilcannię od terenów zalesio­nych przebędziemy pociągiem.W ten sposób unikniemy długiej, męczącej jazdy końmi.Dopiero przez stepy parkowe i rozległe przestrzenie buszu ruszymy dalej wozami.- Co to jest busz? - zaciekawił się Tomek.- Jest to swoisty rodzaj lasu, bardzo charakterystyczny dla Australii.Nie ma on nic wspólnego z lasami całej kuli ziemskiej.Wśród wysokich drzew rośnie niezmierne bogactwo wiecznie zielonych, małych drzewek i krzewów.Do buszu przylegają zazwyczaj obszary pokryte skrobem, który, jak już wiesz, stanowią skarłowaciałe eukaliptusy i akacje.Ciszę panującą w buszu przerywa jedynie krzyk papug lub szelest pełzających gadów.- Taki las na pewno nie będzie mi się podobał - orzekł Tomek.- Nie bądź tego zbyt pewny.Zwłaszcza noce są tam pełne niezwykłego czaru.Niektórzy ludzie z własnej woli spędzają w buszu większą cześć swego życia.Zwiemy ich tutaj buszmanami.Znajdziesz wśród nich zawiedzionych w swych nadziejach poszukiwaczy złota oraz ludzi, którzy co pewien czas wyjeżdżają z miast w poszukiwaniu przygód na łonie natury.- Czym oni znów tak zachwycają się w tym lesie? - zapytał Tomek.- Nie jest to łatwe do wytłumaczenia.Początkowo trudno przyzwyczaić się do buszu.Przerażają w nim niezmierzone przestrzenie, brak ludzi, trud­ności i niebezpieczeństwa życia na pustkowiu.Po pewnym jednak czasie ten właśnie bezkresny gąszcz zaczyna przyciągać człowieka do tego stopnia, że trudno mu żyć bez niego i pragnie stale w nim przebywać.Jest to jakby zew buszu.- Wydaje mi się to bardzo dziwne - powątpiewająco odezwał się Tomek.- Już pierwotni mieszkańcy Australii ulegali czarowi buszu.W związku z tym powstała wśród nich pewna legenda.Otóż według podań krajowców, w obłokach żyje czarodziejka, która niekiedy przybywa na ziemię, niesiona na liściach przez powiew wiatru.Czarodziejka ta nad obszarami, buszu zwo­łuje naradę duchów.W tym czasie, snując niewidzialną nić, przywiązuje nią do siebie coraz więcej ludzi.Gdy człowiek omotany przędziwem opuści busz, odczuwa nieukojoną tęsknotę, dopóki doń nie powróci.Musisz uważać Tom­ku, aby i ciebie nie spotkała podobna przygoda.Nie chciałbyś już wtedy opuścić Australii.Tomek spojrzał na Bentleya poważnym wzrokiem i odezwał się cicho:- Kto wie, może takie czarodziejki istnieją naprawdę.I to nie tylko w Australii.W każdym razie bosmanowi Nowickiemu, mojemu ojcu i mnie nic tu od nich nie grozi.Czarodziejka unosząca się nad Warszawą dawno już omotała nas swoją nicią.Bentley zadumał się.- Jestem ciekaw, czy spotkamy buszmanów? - przerwał Tomek milczenie.- Będziemy wędrowali w pobliżu złotodajnych terenów - odparł Ben­tley.- Wielu niefortunnych poszukiwaczy złotego runa przedzierzgnęło się w buszmanów.Jest więc możliwe, że zetkniemy się z nimi.- Chciałbym tak jak Strzelecki znaleźć w Australii złoto - szepnął Tomek.- A co byś z nim zrobił? - zapytał Bentley z uśmiechem.- Zaraz założyłbym w Warszawie piękny ogród zoologiczny - powie­dział Tomek bez namysłu.Na podobnych rozmowach szybko schodził im czas.Zanim Tomek zdą­żył znudzić się jazdą przez step, ujrzał domy Wilcannii.W ciągu dwóch następnych dni zwierzęta wraz ze swoją eskortą odje­chały do Port Augusta.Pozostali łowcy wsiedli do pociągu odchodzącego na południowy wschód.Tomek mógł do woli przyglądać się krajobrazowi, którego malowniczość wciąż zmieniała się, im dalej jechali na południe.Rzadko rozsiane kępy drzew i krzewów pokrywały rozległy step, roślinność była tutaj jednak buj­niejsza i bardziej różnorodna.Częściej też można było zaobserwować wielkie stada owiec i rogatego bydła pasące się spokojnie na równinie.Po trzydziestosześciogodzinnej jeździe łowcy wysiedli z pociągu na sta­cyjce w Forbes, małej górniczej mieścinie, położonej jakby na linii stanowiącej podstawę trójkąta, utworzonego przez rzekę Murrumbidgee i jej do­pływ Lachlan [ Pobierz całość w formacie PDF ]