[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Krzywda, że pan chciał odejśćbeze mnie i bez nikogo! Gdybym się nie domyślił prawdy, co by z panem teraz było?- Wędrowałbym sobie spokojnie dalej.- Spokojnie! - zawołał Sam.- Samiuteńki, bez mojej pomocy! Nie zniósłbym tego, nieprzeżyłbym!- Nie przeżyjesz, jeśli ze mną pójdziesz, samie - rzekł Frodo - a tego ja znów znieść niemogę.- Mniej pewna śmierć z panem niż bez pana - odparł Sam.- Ależ ja idę do Mordoru!- Wiem to dobrze, proszę pana.Nie może być inaczej.A ja idę z panem.- Słuchaj, Samie - powiedział Frodo.- Nie przeszkadzaj mi! Lada chwila wrócą tamci.Jeśli mnie tutaj przyłapią, będę musiał się spierać i tłumaczyć, a wtedy pewnie mizabraknie odwagi i sposobności, żeby ruszyć w drogę.Muszę odejść natychmiast.Niema wyboru.- Racja - odparł Sam - ale nie puszczę pana samego.Albo obaj pójdziemy, albo obajzostaniemy.dziury we wszystkich łodziach powywiercam, a pana samiuteńkiego niepuszczę.Frodo wreszcie się roześmiał.Zrobiło mu się nagle ciepło i radośnie na sercu.- Oszczędz
chociaż jedną - powiedział.- Potrzebna nam będzie.Ale nie możesz przecieżiść w drogę bez sprzętu, zapasów i rzeczy.- Niech pan chwileczkę poczeka! Zaraz przytaszczę swoje manatki! - krzyknął z zapałemSam.- Wszystko mam spakowane, bo myślałem, że dzisiaj pewnie stąd ruszymy.307Pomknął do obozowiska i ze stosu, który Frodo ułożył wyładowując z łodzi bagażtowarzyszy, wyciągnął swój worek, złapał dodatkowy koc i kilka paczek żywności nazapas, po czym pędem wrócił do swego pana.- A więc cały mój plan spalił na panewce!  rzekł Frodo. Nie sposób uciec przed tobą!Ale rad jestem, Samie.Nie umiem ci powiedzieć, jak bardzo jestem rad! Pójdziesz zemną.Widzę teraz, że było nam sądzone iść razem.Ruszymy we dwóch, a reszta drużynyoby trafiła na bezpieczną drogę! Aragorn się nimi zaopiekuje.Nie mam nadziei, żebyśmysię jeszcze w życiu zobaczyli.- Kto wie, panie Frodo, kto wie!  powiedział Sam.Tak Frodo i Sam we dwóch rozpoczęli ostatni etap wyprawy.Frodo wiosłował, łódz
oddalała się od brzegu, rzeka ją niosła szybko w dół zachodnim swoim ramieniem podgroz
nym urwiskiem Tol Brandir.Huk wodogrzmotów zbliżał się z każdą chwilą.Nawetz pomocą Sama, który robił, co mógł, ledwie udało się przeprowadzić z południowegoskraju wyspy łódz
w poprzek nurtu i skierować ją na wschód, ku drugiemu brzegowirzeki.Wreszcie stanęli znów na stałym gruncie, pod południowym stokiem Amon Lhaw.Znalez
li miejsce dogodne do lądowania i wciągnęli łódz
wysoko na brzeg, ukrywając jąza ogromnym głazem.Zarzucili worki na plecy i ruszyli poszukując ścieżki, która by ichzawiodła przez szare wzgórza Emyn Muil dalej, do krainy Cienia.Na tym kończy się pierwsza część historii Wojny o Pierścień.Część druga nosi tytuł: Dwie Wieże , ponieważ ośrodkiem opowiedzianych w niej zdarzeń jest Orthank warownia Sarumana  i Minas Morgul  forteca strzegąca tajnego przejścia do Mordoru;czytelnik dowie się z niej o przygodach wszystkich członków rozbitej już drużyny i oniebezpieczeństwach, z którymi się zmagali, póki nie nadciągnęły Wielkie Ciemności.Trzecia część opowie o ostatniej walce z Cieniem i o zakończeniu misjipowiernika Pierścienia.Tytuł jej brzmi:  Powrót Króla.308 [ Pobierz całość w formacie PDF ]