[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.POZA TYM, JEŚLI NIE CHCĄ WIDZIEĆ MNIE, TO TYM BARDZIEJ NIE CHCĄ ZAUWAŻYĆ CIEBIE.TO SĄ ARYSTOKRACI, CHŁOPCZE.MAJĄ WPRAWĘ W NIEDOSTRZEGANIU RÓŻNYCH RZE­CZY.DLACZEGO W TYM DRINKU PŁYWA WIŚNIA NA PATYCZKU?- Mort - mruknął odruchowo Mort.PRZECIEŻ WCALE NIE POPRAWIA SMAKU.DLACZEGO KTOŚ MIAŁBY BRAĆ ZUPEŁNIE DOBREGO DRINKA I WRZUCAĆ DO NIEGO WIŚNIĘ NA KIJKU?- Co teraz będzie? - zapytał Mort.Podstarzały hrabia zderzył się z jego łokciem, rozejrzał się wokół, jedynie chłopca omijając wzrokiem, wzruszył ramionami i odszedł.ALBO WEŹMY COŚ TAKIEGO.Śmierć chwycił kanapkę.PIE­CZARKI - OWSZEM, KURCZAK - JAK NAJBARDZIEJ, SER - DOSKO­NALE.NIE MAM NIC PRZECIWKO NIM, ALE DLACZEGO W IMIĘ ROZSĄDKU MIESZAĆ JE ZE SOBĄ I WKŁADAĆ W TE MAŁE POJEMNICZKI Z CIASTA?- Słucham?TO WŁAŚNIE CALI ŚMIERTELNICY, kontynuował Śmierć.MAJĄ TYLKO PARĘ LAT NA TYM ŚWIECIE, A POŚWIĘCAJĄ JE NA KOM­PLIKOWANIE NAJPROSTSZYCH SPRAW.FASCYNUJĄCE.POCZĘ­STUJ SIĘ KORNISZONEM.- Gdzie jest król? - zapytał Mort.TO TEN ZE ZŁOTĄ BRODĄ.Śmierć stuknął lokaja w ramię, a kiedy mężczyzna obejrzał się ze zdziwieniem, sprawnie zdjął mu z tacy kolejnego drinka.Mort odwrócił się zaciekawiony.Zauważył władcę w niewielkiej grupie gości pośrodku tłumu.Pochylał lekko głowę, by lepiej słyszeć, co mówi do niego dość niski dworzanin.Król był wysoki, mocno zbu­dowany, miał spokojną, poczciwą twarz człowieka, od którego bez wa­hania można kupić używanego konia.- Nie wygląda na złego króla.Dlaczego ktoś miałby go zabić?WIDZISZ TEGO CZŁOWIEKA OBOK? Z MAŁYM WĄSIKIEM I JASZCZURCZYM UŚMIECHEM? Śmierć wskazał kosą.- Tak?TO JEGO KUZYN, DIUK STO HELIT.NIE JEST NAJMILSZYM Z LUDZI.ZAWSZE MA POD RĘKĄ BUTELKĘ TRUCIZNY.W ZE­SZŁYM ROKU JESZCZE PIĄTY W KOLEJCE DO TRONU, A TERAZ DRUGI.MOŻNA POWIEDZIEĆ, ŻE SZYBKO SIĘ WSPINA.Śmierć sięgnął pod szatę i wydobył klepsydrę, w której czarny piasek przesy­pywał się między uchwytami z żelaznych ostrzy.Potrząsnął nią na próbę.POŻYJE JESZCZE TRZYDZIEŚCI, NAWET TRZYDZIEŚCI PIĘĆ LAT.Westchnął smętnie.- I tak sobie zabija ludzi? - zdziwił się Mort.- Nie ma sprawiedli­wości.Śmierć westchnął znowu.NIE, przyznał, wręczając kielich paziowi, który ze zdumieniem stwierdził, że trzyma nagle puste naczynie.JESTEM TYLKO JA.Wydobył miecz o ostrzu takim samym jak urzędowa kosa: błękit­nym i cienkim niby cień.- Myślałem, że używa pan kosy - szepnął Mort.WŁADCOM PRZYSŁUGUJE MIECZ, wyjaśnił Śmierć.TO KRÓLEW­SKA.JAK TO SIĘ.PREROGATYWA.Wsunął pod szatę kościste palce wolnej ręki i wyjął klepsydrę króla Olerve’a.W górnej części kuliło się do siebie tylko kilka ziarenek pia­sku.PATRZ UWAŻNIE, przykazał Śmierć.PO WSZYSTKIM ZADAM CI MOŻE PARĘ PYTAŃ.- Chwileczkę - odezwał się załamany Mort.- To niesprawiedliwe.Nie może pan tego powstrzymać?SPRAWIEDLIWE? A KTO MÓWIŁ O SPRAWIEDLIWOŚCI?- Jeżeli ten drugi jest taki.POSŁUCHAJ, rzekł Śmierć.SPRAWIEDLIWOŚĆ NIE MA TU NIC DO RZECZY NIE WOLNO STAWAĆ PO NICZYJEJ STRONIE.WIEL­KIE NIEBA! KIEDY CZAS NADEJDZIE, TO NADEJDZIE, MÓJ CHŁOPCZE.- Mort - jęknął Mort, wpatrując się w tłum.I wtedy ją zobaczył.Jakieś przypadkowe poruszenie otworzyło jak­by tunel pomiędzy Mortem a smukłą, rudowłosą dziewczyną siedzącą w grupie starszych kobiet poza królem.Nie była właściwie piękna, tro­chę zbyt obficie zaopatrzona w dziale piegów i szczerze mówiąc odro­binę za chuda.Ale jej widok wywołał szok, który spowodował zwarcie w kresomózgowiu Morta i rechocząc złośliwie pognał je w okolice splotu słonecznego.JUŻ CZAS, oznajmił Śmierć i szturchnął Morta kanciastym łokciem.IDŹ ZA MNĄ.Ruszył w stronę króla, ważąc w dłoni miecz.Mort zamrugał i po­szedł za nim.Przez moment patrzył dziewczynie prosto w oczy.Natych­miast odwróciła wzrok, po czym znów skierowała spojrzenie na Mor­ta.Zaczęła otwierać usta do krzyku przerażenia.Mort poczuł, że mięknie mu kręgosłup.Puścił się biegiem do króla.- Uważajcie, panie! - wołał.- Grozi wam niebezpieczeństwo!Świat wypełnił się gęstym syropem.Przefrunęły niebieskie i fiole­towe cienie, jak po udarze słonecznym.Dźwięki ucichły, gwar dworu stał się odległy i metaliczny niby muzyka w cudzych słuchawkach.Mort zobaczył, że Śmierć stoi przyjaźnie obok króla i spogląda na.galerię minstreli.Mort dostrzegł strzelca, kuszę, bełt sunący w powietrzu z prędko­ścią chorego ślimaka.Lecz chociaż leciał tak wolno, chłopiec nie po­trafił go doścignąć.Miał wrażenie, że minęły całe godziny, zanim opa­nował ciężkie jak ołów nogi, ale w końcu dotknął podłogi obiema sto­pami równocześnie i odbił się z szybkością dryfującego kontynentu.NIE UDA CI SIĘ, powiedział Śmierć, gdy chłopiec wirował powo­li w powietrzu [ Pobierz całość w formacie PDF ]