[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jeśli chłopcy nie będą grać dalej, Williamie Kurku, osobiście się postaram, żeby całkiem zatruć ci życie.I powróciła w tłum rozgrzanych ciał.Skrzypek zerknął na diament.Mógłby wykupić z niewoli pię­ciu dowolnych władców tego świata.Kopnął go szybko za siebie.- Twój łokieć doznał wzmocnienia, co? - uśmiechnął się bębniarz.- Zamknij się i graj!Wyczuwał, że na czubkach palców pojawiają mu się melodie, których mózg nie znał.Bębniarz i dudziarz także je czuli.Muzyka wylewała się skądś; to nie oni ją grali - to ona grała nimi.CZAS ZACZĄĆ NOWY TANIEC.- Duuurrump-da-dum-dum - zanucił skrzypek.Pot ściekał mu po brodzie, gdy uległ nowemu rytmowi.Tancerze zakręcili się niepewnie, nie znając kroków.Ale jed­na para sunęła między nimi drapieżnie przechylona, wyciągając złą­czone ramiona niczym bukszpryt pirackiego okrętu.Na końcu es­trady zawrócili z wymachem kończyn, zdającym się przeczyć nor­malnej anatomii, i ruszyli promenadą przez tłum.- Jak się nazywa?TANGO.- Można za to trafić do więzienia?NIE PRZYPUSZCZAM.- Zadziwiające.Muzyka się zmieniła.- A ten znam.To quirmiański taniec byków! O-le!“Z MLEKIEM" ?Nagle w rytmie muzyki rozległa się szybka kanonada głuchych, ostrych dźwięków.- Kto gra na marakasach? Śmierć uśmiechnął się tylko.MARAKASY? NIE POTRZEBUJĘ.MARAKASÓW.A potem stało się teraz.Księżyc zmienił się we własne widmo ponad horyzontem.Z drugiej strony rozlewał się już odległy brzask nadchodzącego dnia.Zeszli z tanecznej estrady.Cokolwiek podtrzymywało orkiestrę w godzinach nocy, teraz odpływało powoli.Muzycy spoglądali po sobie.Skrzypek Kurek obejrzał się - diament wciąż leżał za nim.Bębnista próbował masować zdrętwiałe przeguby.Kurek patrzył bezradnie na zmęczonych tancerzy.- No to.- powiedział i jeszcze raz podniósł smyczek,Panna Flitworth i jej towarzysz słuchali tego ukryci we.mgle, która o świcie kłębiła się nad polami.Śmierć rozpoznał powolny, uparty rytm.Przywodził na myśl drewniane figurki wirujące przez Czas, dopóki nie rozwinie się sprężyna.TEGO NIE ZNAM.- To ostatni walc.PODEJRZEWAM, ŻE NIE MA CZEGOŚ TAKIEGO.- Wiesz - odezwała się panna Flitworth.- Cały wieczór się za­stanawiałam, jak to będzie.Jak to zrobisz.Rozumiesz, ludzie prze­cież powinni umierać na coś, prawda? Myślałam, że może umrę ze zmęczenia, ale nigdy jeszcze nie czułam się lepiej.Wytańczyłam się za całe życie, a nawet nie jestem zdyszana.Właściwie to jestem chy­ba w lepszej formie niż na początku, Billu Bramo.I.Urwała.- Nie oddycham.- To nie było pytanie.Uniosła dłoń i chuch­nęła na nią.NIE.- Rozumiem.Nigdy w życiu tak się nie bawiłam.Ha! Więc.kiedy?PAMIĘTASZ, RENATO, KIEDY POWIEDZIAŁAŚ, ŻE CIĘ WY­STRASZYŁEM?- Tak.ŚMIERTELNIE CIĘ WYSTRASZYŁEM.Panna Flirworth nie słuchała.Obracała dłoń w obie strony, jak­by nigdy jej wcześniej nie widziała.- Zauważyłam, że dokonałeś kilku zmian, Billu Bramo.NIE.TO ŻYCIE DOKONUJE ZMIAN.- Chodziło mi o to, że jestem młodsza.MNIE RÓWNIEŻ O TO CHODZIŁO.Pstryknął palcami.Pimpuś przestał gryźć trawę pod żywopło­tem i podbiegł.- Wiesz - mówiła panna Flitworth - często myślałam.Często myślałam, że każdy ma swój taki, rozumiesz, taki naturalny wiek.Widuje się czasem dziesięcioletnie dzieci, które się zachowują, jak­by miały po trzydzieści pięć lat.Niektórzy ludzie rodzą się w średnim wieku.Miło byłoby wierzyć, że miałam.- spojrzała na siebie -.no, powiedzmy osiemnaście lat.Przez całe życie.Wewnątrz.Śmierć nie odpowiedział.Pomógł jej wsiąść na konia.- Kiedy widzę, co życie robi z ludźmi, to wiesz, wcale nie jesteś taki najgorszy - powiedziała nerwowo.Śmierć cmoknął.Pimpuś ruszył naprzód.- Nigdy nie spotkałeś Życia, prawda?MOGĘ CAŁKIEM SZCZERZE ZAPEWNIĆ, ŻE NIE.- Prawdopodobnie jest takie wielkie, białe, trzeszczące.Jak bu­rza z piorunami w spodniach - zastanawiała się panna Flitworth.CHYBANIE.Pimpuś uniósł się w poranne niebo.- A zresztą.Śmierć wszystkim tyranom - rzekła panna Flit­worth.TAK.- Dokąd jedziemy?Pimpuś gnał już galopem, ale pejzaż wokół się nie zmieniał.- Masz pięknego konia - powiedziała panna Flitworth.Głos jej drżał.TAK- Ale co on właściwie robi?ROZPĘDZA SIĘ.- Przecież się nie ruszamy.Zniknęli.I pojawili się znowu.Wokół rozciągały się śnieżne pola i zielonkawy lód na górskich urwiskach.Góry nie były stare, wygładzone deszcza­mi i erozją, z łagodnymi stokami narciarskimi.To były góry młode, gniewne, dorastające.Skrywały wąwozy i bezlitosne szczeliny.Jedna chwila jodłowania w nieodpowiednim miejscu mogła przyciągnąć nie wesołe echo i odpowiedź samotnego pasterza, ale pięćdziesiąt ton dostarczonego ekspresowo śniegu.Koń wylądował na śnieżnym nawisie, który właściwie nie powi­nien go utrzymać.Śmierć zeskoczył i pomógł zsiąść pannie Flitworth.Razem prze­szli po śniegu do wydeptanej ścieżki, przytulonej do stromegozbocza.- Dlaczego tu jesteśmy?UNIKAM SPEKULACJI O SPRAWACH KOSMICZNEJ NA­TURY.- To znaczy tutaj, na tej górze.W tym punkcie geografii - tłu­maczyła cierpliwie panna Flitworth.TO NIE JEST GEOGRAFIA.- A co w takim razie?HISTORIA.Za zakrętem stał kucyk.Obgryzał jakiś krzak, a na grzbiecie miał duży pakunek.Ścieżka kończyła się pod zwałem podejrzanie czystego śniegu.Śmierć wyjął spod szaty życiomierz.TERAZ, powiedział i wszedł na śnieg.Przyglądała mu się przez chwilę, myśląc, czy także może to zro­bić.Materialność jest nałogiem, od którego trudno się odzwyczaić.A po chwili już nie musiała.Ktoś wyszedł [ Pobierz całość w formacie PDF ]