[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Kiedy głęboka warstwa twego wewnętrznego umysłu zorientuje się, że jest w stanierozwiązać ten problem (przerwa), poczujesz, że jesteś coraz bardziej odprężony, i wtedyzamkniesz oczy".Pierwsza faza, w której osiąga się gotowość do pracy wewnętrznej, jest więc powtarzalnąprocedurą terapeutyczną.Można ją ponawiać wielokrotnie po to, by od razu rozwikłać wszelkiekwestie zakłócające proces, w którym pacjent zwraca się ku swemu wnętrzu i w spokoju rozwiązujeproblem.Kiedy już nastąpi odprężenie i zamknięcie oczu, terapeuta może przejść do drugiej fazy.Faza 2.Dochodzenie do związanych ze stanem zasobów.Po tym, jak hipnotyzowany zamknieoczy, terapeuta może pozwolić, by proces pracy wewnętrznej dokonywał się przez pewnien czas sam,w całkowitym spokoju.Bardzo cenne jest obserwowanie pacjenta w tym krótkim okresie, ponieważbędzie można zauważyć wiele rozmaitych wzorców reagowania.Czasem będzie to lekkie drganiepowiek podczas zamykania oczu, które jest charakterystyczne dla klasycznej indukcji hipnotycznej.Czasami w tym samym momencie widoczne będzie unoszenie gałek ocznych lub zez zbieżny.Niektórzy badacze (Spiegel i Spiegel, 1978) piszą, że są to wskazówki zdolności do zapadania w stangłębokiej hipnozy.Po zamknięciu oczu powieki mogą przez chwilę ulegać delikatnym, szybkimdrganiom w płaszczyz
nie pionowej, które sygnalizują dochodzenie do związanych ze stanemprocesów wewnętrznych.Bywa, że gałki oczne poruszają się szybko w płaszczyz
nie horyzontalnej, cosugeruje, że pacjent aktywnie obserwuje jakiś wewnętrzny krajobraz.Czasami można też dostrzecpowolne, obszerne zataczanie gałkami ocznymi przy zamkniętych powiekach (Weitzenhoffer, 1971),co z kolei wskazuje na głębokie stany zmienionych doznań.Wszystkie opisane ruchy oczu sądowodami na to, że pacjent jest zaangażowany w proces poszukiwań, idealnie odpowiadający tej faziepracy wewnętrznej.Bywa też tak, że pacjent jest po prostu spokojny i nie występują u niego żadneruchy.W rzeczywistości zależność między jakością pracy wewnętrznej a nasileniem zewnętrznejaktywności cielesnej wydaje się mieć charakter odwrotnie proporcjonalny (Erickson i Rossi, 1981).Ramka 3.Dochodzenie do związanych ze stanem zasobów w procesierozwiązywania problemów1.Gotowość do pracy wewnętrznejKiedy głęboka warstwa twego wewnętrznego umysłu zorientuje się, że jestw stanie rozwiązać ten problem (przerwa), poczujesz, że jesteś corazbardziej odprężony i wtedy zamkniesz oczy.2.Dochodzenie do związanych ze stanem zasobów i ich transdukcjaTeraz twój wewnętrzny umysł może nadal pracować nadrozwiązywaniem problemu w sposób całkowicie zgodny z twoimi potrzebami(przerwa).Twój umysł może na różne sposoby wykorzystać wspomnienia,doświadczenia życiowe i zdolności, z których dotąd nie zdawałeś sobiesprawy.3.Potwierdzenie rozwiązania problemuKiedy twój wewnętrzny umysł zorientuje się, że dalej może skuteczniezajmować się tym problemem, ty poczujesz, że masz ochotę się poruszyć(przerwa), Otworzysz oczy i obudzisz się zupełnie rześki.Terapeuta od czasu do czasu może zapytać pacjenta o to, czego doświadcza on w swym wnętrzuwtedy, gdy na zewnątrz manifestuje różne wzorce zachowań.Jak dotąd w dziedzinie tej dokonanobardzo niewielu badań eksperymentalnych, nie zawsze więc wiemy, które indywidualne wzoryreagowania mogą dostarczyć użytecznych informacji na temat procesu terapii.W każdym razie gdyten stan wewnętrznego zaangażowania pacjenta trwa już kilka minut, możemy rozpocząć drugą fazę dochodzenia do związanych ze stanem zasobów i ich transdukcji.Robimy to w taki mniej więcejsposób: Teraz twój wewnętrzny umysł może już całkowicie samodzielnie pracować nadrozwiązaniem problemu w sposób w pełni zgodny z twoimi potrzebami (przerwa).Twój umysł może na różne sposoby wykorzystać wspomnienia, doświadczenia życiowe izdolności, z których dotąd nie zdawałeś sobie sprawy".Te zupełnie zwyczajnie brzmiące zdania niosą ze sobą treści, które w subtelny sposób wspomagająproces rozwiązywania problemu.Fragment:  Twój wewnętrzny umysł może już całkowiciesamodzielnie pracować." sugeruje, że następuje stopniowe oddzielanie świadomie sterowanejaktywności myślowej lewej półkuli (jednostka steruje tu swoimi myślami w sposób zamierzony) odorganizującego, autonomicznego i pierwotnego procesu zachodzącego w półkuli prawej.Słabnie niecomoc tych układów odniesień, z których zwykle korzysta świadomy umysł, oraz moc nawykowychwzorców aktywności (mogą one być czynnikiem wzmagającym problem) na rzecz przetwarzaniabardziej pierwotnego i autonomicznego, które daje nadzieję na twórcze rozwiązanie problemu.Drugie zdanie:  Twój umysł może na różne sposoby wykorzystać wspomnienia, doświadczeniażyciowe i zdolności, z których dotąd nie zdawałeś sobie sprawy" jest sposobem dochodzenia itransdukcji systemów zapamiętywania, uczenia się i zachowań, które trzeba włączyć w procesrozwiązywania problemów.Idealnie byłoby, gdyby pacjenci otrzymywali tę bardzo stymulującąinformację z użyciem ich własnych słów oraz terminów spójnych z ich systemami przekonań [ Pobierz całość w formacie PDF ]