Robert Ludlum 3. Ultimatum Bourne'a

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nicnie czujesz! Nic cię nie boli! Jesteś ju\ zbyt blisko! Słuchaj Jasona.Reflektory! Ktoś wcisnął jakiś guzik i reflektory oszalały, zataczając bezsensowne koła,przesuwając oślepiające sto\ki światła bez ładu i składu.Dokąd mógł uciec Carlos? Gdzie sięschował? Miganie świateł prawie uniemo\liwiało jakąkolwiek orientację.Nagle na teren par-kingu przez bramę, niewidoczną z tego miejsca, w którym znajdował się Jason, wpadły dwapolicyjne radiowozy z włączonymi syrenami.Ku zdumieniu Jasona umundurowani mę\czyz-ni, którzy z nich wyskoczyli, natychmiast skryli się za nieruchomymi pojazdami, a potem, je-den za drugim, zaczęli przemykać w kierunku bramy prowadzącej do tunelu.Coś się nie zgadzało! Z drugiego radiowozu wysiadło czterech ludzi, a teraz nagle byłoich tylko trzech.W ułamek sekundy pózniej dołączył do nich czwarty.ale nie ten sam! Tenmiał na sobie mundur z czerwonymi wyłogami i wysoką oficerską czapkę z daszkiem przy-braną złotym galonem, inną w kształcie od amerykańskiej.Co to mogło być.? Nagle wszyst-ko stało się jasne.Przed oczami Bourne'a pojawił się fragment wspomnień sprzed wielu lat, zMadrytu albo Casaviei, kiedy próbował ustalić powiązania Szakala z falangistami.To mundurhiszpańskiego oficera! Carlos wtargnął na teren ośrodka w części hiszpańskiej, a poniewa\płynnie posługiwał się rosyjskim, usiłował uciec z Nowogrodu, przebrany w wojskowy mun-dur.Jason zerwał się na nogi i popędził przez wysypany \wirem placyk.Wyciągnąwszy zkieszeni przedostatnią flarę, rzucił ją za ogrodzenie, ponad zaparkowanymi samochodami.Beniamin nie powinien jej dostrzec ze swego stanowiska w bunkrze, a tym samym nie wez-mie jej za umówiony sygnał.Ten sygnał zostanie nadany ju\ wkrótce, mo\e nawet za kilka-naście sekund, ale w tej chwili byłby zdecydowanie przedwczesny.- Eto sroczno! - ryknął jeden z uciekających policjantów, przera\ony widokiem syczą-cej, płonącej oślepiającym blaskiem flary.Inny minął kolegów i pędził w kierunku otwartej bramy.- Skorieje! - poganiał ich krzykiem.W upiornym, migotliwym świetle tańczących re-flektorów Bourne obserwował, jak siedem postaci jedna za drugą wybiega z parkingu, by do-łączyć do tłumu kłębiącego się u wejścia do tunelu.�sma postać nie pojawiła się.Szakal zna-lazł się w pułapce!Teraz! Jason wyszarpnął ostatnią flarę, wyrwał zawleczkę i z całej siły cisnął kulę zim-nego, jaskrawego ognia wysoko nad głowy przera\onych ludzi.Zrób to, Ben! - wrzasnął roz-paczliwie w myśli, zaciskając dłoń na pękatej skorupie granatu.Zrób to!Jego milcząca prośba została wysłuchana, bo od strony tunelu dobiegły nagle głosy roz-paczy i oburzenia, które w chwilę potem zamieniły się w paniczne wrzaski, zagłuszone sza-leńczym terkotem strzelającego długimi seriami pistoletu maszynowego.Z głośników rozle-gły się jakieś rozkazy, wywrzaskiwane ochryple po rosyjsku.Jeszcze jedna seria i głosprzemówił ponownie, tym razem spokojniej i bardziej wyraznie; tłum przycichł na chwilę, byw sekundę pózniej zareagować jeszcze głośniejszym ni\ dotąd rykiem wściekłości i przera\e-nia.Obejrzawszy się przez ramię, Bourne dostrzegł widoczną wyraznie na tle wirującychsmug reflektorów sylwetkę Beniamina.Rosjanin stał na dachu bunkra i wykrzykiwał rozkazydo trzymanego tu\ przy ustach mikrofonu.Ludzie zaczynali go słuchać! Tłum najpierw po-woli i niechętnie, a potem coraz szybciej zaczął kierować się w przeciwną stronę, by wkrótce437runąć pędem w kierunku opustoszałych ulic.Beniamin zapalił swoją flarę i pomachał nią wkierunku Jasona, informując go w ten sposób, \e nie tylko wykonał jego polecenie, to znaczyzamknął tunel i rozproszył ludzi, ale osiągnął to, nikogo nie raniąc ani nie zabijając [ Pobierz całość w formacie PDF ]