[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wschód, czy zachód, wilki nie wiedziały.Znały ruchy słoń­ca i księżyca, przemiany pór roku, kształty ziemi.Perrin przemyślał zagadkę.Południe.I coś jeszcze.Gotowość za­bijania trolloków.Wilki pozwolą Młodemu Bykowi wziąć udział w zabijaniu trolloków.Mógł sprowadzić dwunogich z ich twardymi skórami, jeśli chciał, lecz Młody Byk, Dym, Dwa Jelenie, Zimowy Brzask i cała reszta stada zapolują na Wykoślawionych, którzy odważyli się wedrzeć na ich zie­mię.Niejadalne mięso i gorzka krew poparzą języki, ale trzeba ich zabić.Zabić ich.Zabić Wykoślawionych.Dał się zarazić ich furii.Rozchylił usta, by gniewnie zawarczeć i zrobił krok, by się do nich przyłączyć, by pobiec wraz z nimi i polować, i zabijać.Zerwał kontakt z wysiłkiem, pozostawiając tylko słabe uczucie obecności wilków.Mógł wskazać, gdzie są, mimo dzielącej ich odległości.Czuł chłód w swoim wnętrzu."Jestem człowiekiem, nie wilkiem.Światłości, dopomóż mi, jestem człowiekiem!"- Dobrze się czujesz, Perrin? - spytał Mat i podszedł bliżej.Mówił tym samym tonem co zawsze, nonszalanckim, w którym ostatnio pojawiła się jakaś gorzka nuta, ale wy­glądał na zmartwionego.- Tylko tego mi trzeba.Rand zniknął, a teraz ty jesteś chory.Nie wiem, gdzie tu szukać Wiedzącej, żeby się tobą zajęła.Chyba mam trochę kory brzozy w swoich torbach.Mogę ci przyrządzić z niej her­batę, jeśli Ingtar pozwoli nam zostać tu dostatecznie długo.Pomoże ci, jeśli zrobię ją odpowiednio mocną.- Nic.nic mi nie jest, Mat.Zbył przyjaciela potrząśnięciem głowy i poszedł szukać Ingtara.Shienarański lord razem z Uno, Raganem i Masemą badali grunt wokół krawędzi kotliny.Wszyscy trzej spojrzeli na niego krzywo, gdy odciągnął Ingtara na bok.Upewnił się, że są daleko od nich, zanim się odezwał.- Nie wiem, dokąd pojechał Rand i tamci dwaj, Ingta­rze, ale Padan Fain i trolloki, a także jak sądzę reszta Sprzy­mierzeńców Ciemności, nadal kierują się na południe.- Skąd to wiesz? - spytał Ingtar.Perrin zrobił głęboki wdech.- Wilki mi powiedziały.Czekał na coś, czego nie mógł być pewien.Na śmiech, pogardę, zarzut, że sprzyja Ciemności, oskarżenie o szaleń­stwo.Rozmyślnie zatknął kciuki za pasem, na plecach, z dala od topora."Nie będę zabijał.Już nigdy.Jeśli on będzie mnie pró­bował zabić jako Sprzymierzeńca Ciemności, będę uciekał, ale nikogo nie zabiję".- Słyszałem o takich rzeczach - wolno odparł Ingtar po jakiejś chwili.- Plotki.Był taki Strażnik, nazywał się Elyas Machera, o którym niektórzy powiadali, że potrafi rozmawiać z wilkami.Zniknął wiele lat temu.- Najwy­raźniej dostrzegł coś w oczach Perrina.- Znasz go?- Znam go - odparł beznamiętnym tonem Perrin.- ­To on jest.Nie chcę o tym rozmawiać.Nie prosiłem o to."Tak właśnie mówił Rand.Światłości, jak ja żałuję, że nie jestem w domu i nie pracuję w kuźni pana Luhhana".- Te wilki - powiedział Ingtar - czy one wytropią dla nas Sprzymierzeńców Ciemności i trolloków?Perrin przytaknął.- To dobrze.Będę miał Róg, nieważne jakim sposo­bem.- Shienaranin zerknął na Uno i pozostałych, którzy wciąż poszukiwali śladów.- Ale lepiej nikomu o tym nie mówić.Na Ziemiach Granicznych wierzy się, że wilki przy­noszą szczęście.Trolloki się ich boją.Ale lepiej, żeby to na razie zostało między nami.Niektórzy mogliby nie zrozu­mieć.- Ja bym wolał, żeby nikt nigdy się nie dowiedział ­oświadczył Perrin.- Powiem im, że twoim zdaniem posiadasz talent Hu­rina.To dla nich znana rzecz, są z nią obyci.Niektórzy wi­dzieli, jak marszczyłeś nos w tamtej wiosce i przy promie.Słyszałem żarty na temat twojego wybrednego nosa.Tak.Ty nas dzisiaj naprowadzisz na trop, Uno wypatrzy dostatecznie dużo ich śladów, by potwierdzić, że to ich trop i przed za­padnięciem zmroku wszyscy co do jednego nabędą przeko­nania, że jesteś węszycielem.Będę miał Róg.- Zerknął na niebo i podniósł głos.- Marnujemy dzień! Na koń!Ku zdziwieniu Perrina Shienaranie najwyraźniej za­akceptowali opowieść Ingtara.Na twarzach niektórych ma­tował się sceptycyzm - Masema posunął się nawet tak daleko, że splunął - lecz Uno skinął głową z rozmysłem i tym wypowiedział się w imieniu większości.Najtrudniej było przekonać Mata.- Węszyciel! Ty? Masz zamiar tropić morderców po zapachu? Perrin, ty jesteś równie szalony jak Rand.Ja je­stem jedynym z Pola Emonda, który pozostał przy zdrowych zmysłach, odkąd Egwene i Nynaeve pomknęły do Tar Va­lon, żeby zostać.Sam sobie przerwał i niespokojnie zerknął w stronę Shie­naran.Perrin zajął miejsce Hurina obok Ingtara, gdy niewielka kolumna ruszała na południe.Mat nadal wygłaszał tyrady pogardliwych uwag, dopóki Uno nie znalazł pierwszych śla­dów pozostawionych przez trolloki i ludzi na koniach, lecz Perrin nie zwracał na niego większej uwagi.Robił wszystko, co mógł, by powstrzymać wilki przed wysforowaniem na­przód, celem zabijania trolloków.Wilki obchodziło jedynie zabijanie Wykoślawionych, natomiast Sprzymierzeńcy Cie­mności nie różnili się niczym od innych dwunogich.Perrin nieomal widział Sprzymierzeńców Ciemności rozbiegają­cych się w popłochu w kilkunastu kierunkach, w trakcie gdy wilki będą dokonywały rzezi trolloków, uciekających z Ro­giem Valere.Uciekających ze sztyletem.Nie sądził, że kiedy trolloki będą już martwe, uda mu się zainteresować wilki tropieniem ludzi, nawet gdyby miał jakieś pojęcie, których trzeba tropić.Cały czas wiódł z nimi spór i pot zaczął za­lewać mu czoło, zanim odebrał pierwsze błyski obrazów, od których zaczęło mu się przewracać w żołądku.Ściągnął wodze, zatrzymując konia w pół kroku.Pozo­stali zrobili to samo, patrzyli na niego i czekali.Patrzył prosto przed siebie i klął bezgłośnie, z goryczą.Wilki mogły zabijać ludzi, ale nie tę zdobycz prefero­wały.Z jednej strony pamiętały dawne wspólne polowania, a z drugiej dwunodzy mieli zły smak.Wilki były bardziej wybredne odnośnie do swego pożywienia, niż sobie wyob­rażał.Nie jadały padliny, chyba że groziła im śmierć gło­dowa, i nie potrafiły zabić więcej niż zjeść.To, co Perrin czuł ze strony wilków, dawało się najlepiej opisać jako ob­rzydzenie.I pojawiły się też obrazy.Widział je znacznie wyraźniej, niż sobie życzył.Ciała mężczyzn, kobiet i dzieci, zwalone na bezładny stos.Przesiąknięta krwią ziemia, roz­ryta przez końskie kopyta i oszalałe próby ucieczki.Roz­darte ciało.Powyrywane głowy [ Pobierz całość w formacie PDF ]