[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ghe­aldanie wystrzegają się obcych, ale jeśli nie będziecie niko­mu wchodzić w drogę, nie powinni was niepokoić.Zacze­kacie tam na wiadomość ode mnie.- Ale my chcemy jechać z wami - protestował.­Wszyscy złożyliśmy przysięgę wierności Smokowi Odro­dzonemu.Nie wiem, w jaki sposób nasza garstka mogłaby zdobyć fortecę, która nigdy nie padła, ale z pomocą Lorda Smoka zrobimy wszystko, co ma być zrobione.- Tak więc teraz jesteśmy "Ludem Smoka".- Perrin zaśmiał się niewesoło.- Kamień Łzy nie padnie, dopóki nie nadejdzie "Lud Smoka".Nadałaś nam już nowe imię; Moiraine?- Uważaj na swój język, kowalu - warknął Lan, w jego twarzy był tylko lód i kamień.Gdy Moiraine obrzuciła obu ostrymi spojrzeniami, za­milkli.- Przepraszam, Uno - powiedziała - ale musimy po­dróżować szybko, jeżeli chcemy go dogonić.Jesteś teraz je­dynym Shienaraninem zdolnym do ostrej jazdy, nie możemy pozwolić sobie na stratę tych dni, gdy pozostali będą odzy­skiwać siły.Wyślę ci wiadomość, gdy tylko będę mogła.Uno skrzywił się, ale skłoniwszy głowę, zaakceptował jej rozkaz.Kiedy pozwoliła mu odejść, zgarbił ramiona i po­szedł poinformować pozostałych.- Cóż, ja jadę, niezależnie od tego, co powiesz - oznaj­miła twardo Min.- Tak, jedziesz, ale do Tar Valon - poinformowała ją Moiraine.- Tego nie zrobię!Aes Sedai ciągnęła nie zrażona dalej, jakby tamta nic nie powiedziała:- Ktoś musi powiedzieć Zasiadającej na Tronie Amyr­lin, co się tu wydarzyło, a nie mogę liczyć, że znajdę kogoś godnego zaufania, kto równocześnie posiadałby gołębie po­cztowe.Albo że Amyrlin przeczyta w ogóle wiadomość, którą prześlę przy pomocy gołębia.To jest długa podróż i trudna.Nie wysyłałabym cię samej, gdybym miała kogo wysłać z tobą, ale dopatrzę, byś otrzymała pieniądze i listy, które mogą przydać ci się w drodze.Musisz jednak jechać szybko.Kiedy koń się zmęczy, kup następnego albo ukrad­nij, jeżeli będziesz musiała, ale jedź szybko.- Niech Uno zawiezie twoją wiadomość.Jest nietknię­ty, sama powiedziałaś.Ja jadę za Randem.- Uno ma własne obowiązki, Min.I czy wyobrażasz sobie, że mężczyzna mógłby zwyczajnie przejść przez bramy Tar Valon i domagać się audiencji u Zasiadającej na Tronie Amyrlin? Nawet król musiałby czekać dniami, gdyby przybył nie zapowiedziany i obawiam się, że każdy Shienaranin mu­siałby zdzierać obcasy tygodniami, o ile nie bez końca.Nie trzeba chyba nawet nadmieniać, że coś tak niezwykłego nie uszłoby uwagi nikogo w Tar Valon, wszyscy wiedzieliby o całej sprawie jeszcze przed zachodem słońca.Niewiele ko­biet stara się o przyjęcie przez samą Amyrlin, ale czasami się to zdarza i nie wywołuje żadnych szczególnych komentarzy.Nikt nie może się dowiedzieć nawet tyle, że Amyrlin otrzy­mała wiadomość ode mnie.Jej życie, i nasze życie również, może od tego zależeć.Ty jesteś jedyną, która może jechać.Min siedziała, otwierając i zamykając usta, najwidocz­niej starała się znaleźć jakiś inny argument, ale Moiraine kontynuowała, nie zwracając na nią więcej uwagi.- Lan, naprawdę obawiam się, że znajdziemy dużo więcej dowodów na jego przejście, niźli bym chciała, ale polegam na twoich zdolnościach tropiciela.Strażnik pokiwał głową.- Perrin? Loial? Czy pojedziecie ze mną za Randem?Ze swego miejsca pod ścianą Min wydała skrzek pełen oburzenia, ale Aes Sedai zignorowała go.- Ja pojadę - powiedział szybko Loial.- Rand jest moim przyjacielem.I przyznam się, nie chciałbym nic stracić.Do mojej książki, rozumiecie.Perrin dłużej ociągał się z odpowiedzią.Rand był rów­nież jego przyjacielem, niezależnie od tego, co stało się z nim po drodze.Poza tym był nieomal pewien, iż ich losy są związane, choć tego najchętniej by uniknął, gdyby, rzecz jasna, mógł.- To już zostało postanowione, nieprawdaż? - rzekł na koniec.- Jadę.- Dobrze.- Moiraine ponownie zatarła dłonie, roz­taczała wokół siebie atmosferę zapału, właściwą komuś, kto właśnie zabiera się do pracy.- Musicie natychmiast być gotowi do drogi.Rand wyprzedza nas o całe godziny.Przed południem mam zamiar być już dość daleko na jego szlaku.Szczupła była i niepokaźna, jednak moc jej osobowości była tak wielka, że wszyscy, z wyjątkiem Lana, natychmiast ruszyli do drzwi.Loial szedł zgięty wpół, zanim nie znalazł się na dworze.Patrząc na nią, Perrin pomyślał o dobrej gospodyni zaganiającej swe gęsi.Kiedy już wyszli na zewnątrz, Min została trochę z tyłu i zwróciła się do Lana z nazbyt słodkim uśmiechem:- A może ty chciałbyś przekazać jakąś wiadomość? Może do Nynaeve?Strażnik zamrugał, jakby zaskoczono go znienacka, ni­czym konia wspartego tylko na trzech nogach,- Czy wszyscy muszą wiedzieć.? - Jednak niemal natychmiast odzyskał równowagę.- Jeżeli jest coś, co ona chce ode mnie usłyszeć, powiem jej to sam.Zamknął drzwi niemalże przed samym jej nosem.- Mężczyźni! - wymruczała Min do drzwi.- Zbyt ślepi, by widzieć to, co nawet kamień by zobaczył i zbyt uparci, aby można było im zaufać, że będą za siebie myśleć.Perrin wciągnął głęboko powietrze.Paskudny zapach śmierci wciąż wisiał w powietrzu, ale było tu przyjemniej niźli w zamknięciu.Trochę lepiej.- Czyste powietrze - westchnął Loial.- Dym tro­chę mi zaczynał już przeszkadzać.Razem zaczęli schodzić ze zbocza.Poniżej, Shienaranie gromadzili się wokół Uno przy strumieniu.Wnioskując z gestów, jednooki nadrabiał zaległości w przeklinaniu, ja­kie nagromadziły mu się w ostatnim czasie.- W jaki sposób wy dwaj zostaliście nagle uprzywile­jowani? - wyrwało się znienacka Min.- Was zapytała.Wobec mnie nie była na tyle grzeczna, by zapytać.Loial potrząsnął głową.- Myślę, że nas zapytała, ponieważ wiedziała, że się zgodzimy, Min.Moiraine zdaje się łatwo odczytywać nasze myśli, wie, co zrobimy.Ty natomiast jesteś dla niej za­mkniętą księgą.Min wyglądała jednak na połowicznie tylko ułagodzoną.Spojrzała na nich, unosząc oczy w górę.Perrinowi sięgała zaledwie do ramienia, a Loial był wszak jeszcze wyższy.- Dużo z tego mam.I tak jadę tam, gdzie ona chce, podobnie jak wy, moje małe jagniątka.Przez chwilę zacho­wywałeś się właściwie, Perrin.Zupełnie jakby sprzedała ci kaftan, w którym prują się szwy [ Pobierz całość w formacie PDF ]