[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poza tym Liz z pewnością zagroziła mu poważnymi konsekwencjami, gdybywykazał się typowym dla siebie brakiem dyskrecji w odniesieniu do jejsypialnianych poczynań.Ciągle liczyła na to, że w końcu dam się namówić i pójdęz nią do łóżka.Strike zastanawiał się, co to jest: nieposkromiona pycha, fakt czy mieszankajednego i drugiego. Wpatrywała się we mnie tymi wielkimi krowimi oczami, czekała, miałanadzieję. ciągnął Fancourt, okrutnie wykrzywiając usta. Po śmierci Elliezrozumiała, że nie ulegnę jej nawet w żałobie.Przypuszczam, że nie mogła znieśćmyśli o czekających ją dziesięcioleciach celibatu, więc została przy swoimmężczyznie. Czy po odejściu z jej agencji kiedykolwiek rozmawiał pan z Quine em? spytałStrike. Przez kilka pierwszych lat po śmierci Ellie uciekał z każdego baru, do jakiegowszedłem powiedział Fancourt. W końcu nabrał odwagi i został w tej samejrestauracji, rzucając mi nerwowe spojrzenia.Nie, nie sądzę, żebyśmy jeszczekiedykolwiek ze sobą rozmawiali podsumował Fancourt, jakby ta sprawa mało gointeresowała. Pan, zdaje się, został ranny w Afganistanie? Tak powiedział Strike.Strike pomyślał, że coś takiego może działać na kobiety: wyrachowanaintensywność spojrzenia.Niewykluczone, że Owen Quine mierzył Kathryn Kenti Pippę Midgley takim samym wygłodniałym, wampirzym wzrokiem, mówiąc, żezamierza je umieścić w Bombyx Mori, a one z przejęciem myślały o tym, że część nich,ich życia, zostanie na zawsze zamknięta w bursztynie jego prozy. Jak do tego doszło? spytał Fancourt, spoglądając na nogi Strike a. Mina pułapka odparł Strike. A Talgarth Road? Pan i Quine byliściewspółwłaścicielami domu.Nigdy nie musieliście się kontaktować w żadnejzwiązanej z nim sprawie? Nigdy tam na siebie nie wpadliście? Nigdy. Nie zaglądał pan tam, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku? Przecieżbył pan jego właścicielem przez.Ile? Dwadzieścia, dwadzieścia pięć lat.Mniej więcej powiedział obojętnie Fancourt. Nie, nie byłem w środku od śmierci Joego. Przypuszczam, że policja pytała pana o kobietę, która rzekomo widziała panaw pobliżu tego domu ósmego listopada. Tak skwitował krótko Fancourt. Pomyliła się. Aktor przy stoliku obok wciąż pracował na najwyższych i najgłośniejszychobrotach: .myślałem, że oberwałem, cholera, nie widziałem, gdzie mam, kurwa, biec,w oczach miałem pieprzony piasek. Więc nie był pan w tym domu od osiemdziesiątego szóstego? Nie zniecierpliwił się Fancourt. Ani Owen, ani ja w ogóle tego domu niechcieliśmy. Dlaczego? Dlatego że nasz przyjaciel Joe umarł tam w wyjątkowo nędznychokolicznościach.Nie znosił szpitali, odmówił brania leków.Kiedy straciłprzytomność, dom znajdował się w odrażającym stanie, a on, niegdyś żyweucieleśnienie Apolla, zredukował się do worka kości.Jego skóra.To byłmakabryczny koniec powiedział Fancourt tym bardziej że Daniel Cha.Twarz Fancourta stężała.Dziwnie poruszał szczęką, jakby dosłownie zjadałniewypowiedziane słowa.Strike czekał. Dan Chard to interesujący człowiek podjął Fancourt, z wyraznym wysiłkiemzawracając w ślepej uliczce, w którą sam wjechał. Myślę, że jego portret zawartyw Bombyx Mori to największa zaprzepaszczona okazja ze wszystkich.Choćoczywiście przyszli badacze literatury raczej nie będą zaglądali do Bombyx Moriw poszukiwaniu subtelnej charakterystyki postaci, prawda? dodał i krótko sięroześmiał. Jak opisałby pan Daniela Charda? spytał Strike.Fancourt wydał się zaskoczony pytaniem.Po chwili namysłu powiedział: Dan to najbardziej niespełniony człowiek, jakiego znam.Pracuje w branży,w której jest kompetentny, ale nieszczęśliwy.Pożąda ciał młodych mężczyzn, alepotrafi się zdobyć najwyżej na to, żeby je rysować.Jest pełen zahamowań i odrazy dosamego siebie, co wyjaśnia jego niemądrą i histeryczną reakcję na karykaturalnyportret stworzony przez Owena.Dan był zdominowany przez potworną matkę,bywalczynię salonów, która chciała, żeby jej chorobliwie nieśmiały syn przejąłrodzinny interes.Myślę powiedział Fancourt że byłbym w stanie to wszystkowykorzystać w bardziej interesujący sposób. Dlaczego Chard odrzucił książkę Northa? spytał Strike.Fancourt znowu poruszał szczęką, a potem odrzekł: Wie pan, lubię Daniela Charda. Odniosłem wrażenie, że w którymś momencie coś panów poróżniło powiedział Strike. Skąd ten pomysł? Przemawiając na jubileuszowym przyjęciu w Roper Chard, powiedział pan, że nigdy by pan nie przypuszczał, że się tam znajdzie . Był pan tam? spytał zdziwiony Fancourt, a kiedy Strike potaknął, dodał: Dlaczego? Szukałem Quine a wyjaśnił Strike. Zatrudniła mnie jego żona. Ale jak już wiemy, doskonale wiedziała, gdzie był. Nie powiedział Strike. Nie sądzę. Naprawdę pan w to wierzy? spytał Fancourt, przechylając na bok olbrzymiągłowę. Naprawdę powiedział Strike.Fancourt uniósł brwi, przypatrując się Strike owi jak jakiemuś osobliwemueksponatowi w gablocie. Więc nie miał pan Chardowi za złe, że odrzucił książkę Northa? spytał Strike,wracając do głównego tematu. No cóż powiedział Fancourt po chwili milczenia. Rzeczywiście miałem mu toza złe.Tylko Dan mógłby panu wyjaśnić, dlaczego ostatecznie zmienił zdaniei odmówił wydania tej książki, ale według mnie chodziło o prasę, która narobiłatrochę szumu wokół stanu Joego, podsycając odrazę angielskiej klasy średniej doksiążki napisanej przez tak niepoprawnego autora.Dan, który wcześniej nie zdawałsobie sprawy, że Joe zachorował na pełnoobjawowe AIDS, spanikował
[ Pobierz całość w formacie PDF ]