[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.5,25!).Rozlega się doniosły głos Syna Człowieczego, eschatologicznego Sędziego, wzywający Łazarza do życia.44.Natychmiastowy skutek rozkazu Jezusa jest cechą wspólną także i innym cudom.Zmarłych chowano podówczas w specjalnym odzieniu (może w związku z nadziejązmartwychwstania ciał).Charakterystyczne wiązanie rąk i nóg opaskami wraz zprzykrywaniem twarzy zmarłego chustą (por.także przy pogrzebie Jezusa 19,40) znane jestjedynie z czwartej Ewangelii.W każdym razie ukazanie się Łazarza w stroju, w jakim gozłożono do grobu, podobnie jak nakaz Jezusa, by wskrzeszonego rozwiązać i pozwolić muchodzić – podkreśla rzeczywistość wydarzenia.Dalszym świadectwem, bardzo brzemiennymw skutki, będzie opowiadanie naocznych świadków wydarzenia: jedni uwierzą w Jezusa, innidoniosą rzecz do duchowych swych przywódców – faryzeuszów.NARADA SANHEDRYNU (11,45–53)45 Wielu zatem spośród Żydów przybyłych do Mari ujrzawszy to, czego Jezus dokonał,uwierzyło w Niego.46 Niektórzy z nich udali się do faryzeuszów i donieśli im, co Jezus uczynił.47Arcykapłani więc i faryzeusze zwołali Sanhedryn i rzekli: «Cóż zrobimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków? 48 Jeżeli go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w niego, a przyjdąRzymianie i zniszczą nasze miejsce święte i nasz naród».49 Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: 50 «Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod rozwagę, że lepiej jest dla was, aby jeden człowiek umarł za lud, niżby miał zginąć cały naród».51 Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym rokuwypowiedział proroctwo, że Jezus ma umrzeć za naród, 52 i nie tylko za naród, ale także po to, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno.53 Tego więc dnia postanowili Go zabić.45–46.Podobnie jak w wypadku przywrócenia wzroku niewidomemu od urodzenia,sprawę wskrzeszenia Łazarza, jako nadzwyczajną i niewytłumaczalną, przedstawionofaryzeuszom.Fakt ten – podobnie jak poprzednio w rozdz.9 – nie wskazuje koniecznie naformalną denuncjację, tym bardziej, że wskrzeszenie nie naruszało ani prawodawstwa, anitradycji żydowskich, jak np.uzdrowienie w szabat (5,15–16).Wśród obecnych przywskrzeszeniu byli może i faryzeusze z Jerozolimy albo ludzie, którzy nie wierząc w Jezusachcieli otrzymać autorytatywne orzeczenie co do zdarzenia.47.Przywódcy duchowi judaizmu nie zbagatelizowali sprawy, skoro zwołali Sanhedryn, najwyższy organ religijny i prawodawczy ówczesnej społeczności żydowskiej.Nie wiadomozresztą, czy sprawa wskrzeszenia Łazarza była głównym tematem zgromadzenia.Wiemybowiem, że w okresie przed świętem Paschy zwoływano częściej niż zwykle posiedzeniaSanhedrynu.Zebraniu przewodniczył aktualnie urzędujący arcykapłan; największe wpływy wRadzie posiadali arcykapłani (saduceusze), a zwłaszcza faryzeusze (spośród których pochodzili uczeni w Piśmie).Rada załatwiała i rozstrzygała sprawy najwyższej wagi, zarówno religijnejak cywilne, nadto wydawała wyroki śmierci.Te ostatnie jednak były zastrzeżone (po r.6 po Chr.) do aprobaty władzom rzymskim, choć znane są wypadki wykonania ich tylko napodstawie autorytetu Sanhedrynu.Troską Rady w wypadku Jezusa – znaną dobrzeprzynajmniej niektórym przywódcom – był wpływ cudów ( wiele znaków, a więc takżepoprzednio zdziałane cuda) na szerokie rzesze.Może chodziło o zewnętrzne manifestacjeentuzjazmu religijnego, ruch ludowy typu mesjańskiego, ewentualnie o niepokoje w czasieświęta Paschy, dość częste w tym burzliwym okresie w Palestynie.48–49.Rzymianie interweniowali już kilkakrotnie w latach poprzednich w podobnychwypadkach, uważając je bez względu na przyczyny za odruchy buntu przeciw ich władzy wkraju.Godny uwagi jest fakt, że Rada nie stara się nawet o obiektywne rozpoznanie sprawyJezusa czy zbadanie prawdziwości Jego posłannictwa.Zainteresowania jej ograniczają sięjedynie do możliwych konsekwencji politycznych Jego działalności.Nie należy też zapominać, że ewentualna interwencja władz rzymskich była niemal zawsze połączona z pozbawieniemstanowisk wyższych przywódców religijnych (szczególnie arcykapłana), zasiadających wRadzie.Aktualnie piastował urząd arcykapłana w czasie działalności Jezusa Kajfasz, zięćgłowy rodu arcykapłańskiego, Annasza, złożonego przedtem z urzędu przez Rzymian, alezachowującego nadal wielkie wpływy.O tej postaci będzie szerzej mowa w związku zprocesem Jezusa.50.Arystokrację arcykapłańską, związaną tradycyjnie z ugrupowaniem saduceuszów,cechowała wyniosłość i arogancja.Taki charakter ma właśnie wystąpienie Kajfasza.Z zimnymwyrachowaniem wskazuje na śmierć Jezusa jako na „mniejsze zło” w porównaniu zdomniemaną utratą niepodległości narodu ewentualnie jakąś masową rzezią.51–53.Wbrew intencji mówiącego, człowieka nie kierującego się sprawiedliwością,słowa jego nabierają charakteru proroczego.W czasach Jezusa wystąpienia prorockie należały do rzadkości; funkcję wykonywaną dawniej przez proroków łączono często z urzędemprzywódcy religijnego oficjalnego judaizmu (arcykapłana) lub grup schizmatyckich (MistrzSprawiedliwości z Qumran).Mówiący niekoniecznie musieli sobie zdawać sprawę zprorockiego znaczenia ich słów, jak świadczy jednoznacznie Talmud.Kajfasz, wydajączaocznie wyrok śmierci na Jezusa, nie zdaje sobie sprawy, że Jezus ma umrzeć, ratując ludBoży od zagłady nie doczesnej, ale od śmierci wiecznej.Tym samym zgromadzi On wszystkiedzieci Boże, swą trzodę wierzących w Niego, tworząc jedną owczarnię pod przewodnictwemjednego Pasterza (10,16).W EFRAIM (11,54–57)54 Odtąd Jezus już nie występował otwarcie wśród Żydów, tylko odszedł stamtąd do krainy wpobliżu pustyni, do miasta zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami.55 A była blisko Pascha żydowska.Wielu przed Paschą udawało się z tej okolicy do Jerozolimy, aby się oczyścić.56Oni więc szukali Jezusa i gdy stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: «Jak wam się zdaje?Czyżby nie miał przyjść na święto?» 57 Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, by można było Go pojmać.54.Podobnie jak poprzednio, po próbie ukamienowania (10,40) Jezus odchodzi z okolic Jerozolimy do pobliskiego osiedla Efraim (20 km na płn.-wsch.od Jerozolimy), położonego na skraju Pustyni Judzkiej.Takie tereny były ulubionym miejscem pobytu Jana Chrzciciela, także Jezusa oraz różnych ugrupowań religijnych [ Pobierz całość w formacie PDF ]