[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Banki nabyły do 1984 roku kredyt w wysokości 62 626 milionów dolarów i zaprzęgły ludność w jarzmo zadłużenia.W procesie monetaryzacji rzeczywistych bogactw Australii (tj.poprzez stworzenie ich monetarnego równoważnika), banki wyemitowały pieniądz w postaci długu i w ten sposób nabyły posiadłości równe około jednej trzeciej części majątku całej Australii.Niewiarygodna historia Banku Rolnego.Innym pouczającym przykładem potęgi kredytu jest olśniewający rozwój Banku Rolnego Nowej Południowej Walii.Do roku 1948 Bank Rolny był bankiem oszczędnościowym.W 1947 roku posiadał 56 filii z majątkiem ocenianym na 1 327 430 dolarów, dysponujących aktywami na łączną sumę 74 milionów dolarów.Następnie, w roku 1948, nastąpiła dramatyczna zmiana.Federalny rząd laburzystowski, którego premierem był Chifley, wniósł projekt ustawy o nacjonalizacji banków komercyjnych Australii.To zaalarmowało Rząd Stanowy Nowej Południowej Walii - rząd laburzystowski - i w czasie gdy parlament rozpatrywał projekt pana Chifley’a, laburzystowski rząd Nowej Południowej Walii, w ciągu jednodniowej sesji Parlamentu, przeprowadził bardzo krótki projekt ustawy poprzez wszystkie wymagane etapy.Ustawa zmieniała statut Banku Rolnego, jako banku oszczędnościowego, w bank emisyjny, to znaczy, w bank mający możność TWORZENIA KREDYTU.W ciągu paru lat od czasu, gdy bank Rolny stał się bankiem emisyjnym, jego aktywa wzrosły w sposób zdumiewający.Nabyto cenne narożne place budowlane w Sydney i we wszystkich głównych miastach kraju.W roku 1956 bank posiadał 110 filii, a jego aktywa wzrosły gwałtownie do sumy 138 milionów dolarów, zaś wykazywane rezerwy - do ponad 20 milionów dolarów.Żaden rodzaj działalności gospodarczej czy przemysłowej nie może się równać z bankami, gdy chodzi o nabywanie majątku.Na przykład, majątek Colonial Sugar Refining Company nie przekraczał w 1956 roku 120 milionów dolarów.Towarzystwo to jest korporacją obejmującą całą Australię - jest to największa firma produkująca cukier na południowej półkuli; posiadająca liczne podległe firmy, wytwarzające materiały budowlane, chemikalia i leki.Inne przykłady to wielka Broken Hill Proprietary - fundament australijskiego przemysłu hutniczego żelaza i stali.Ma ona swe filie w całej Australii.Jej posiadłości były w tym czasie warte 110 milionów dolarów.Posiadłości General Motors - Holden wynosiły w grudniu 1955 roku 94 miliony dolarów.Czy nie wydaje się zupełnie fantastyczne, że bank, który zatrudnia 100 urzędników, dysponujący urządzeniami technicznymi na poziomie maszyny do pisania i kalkulatora, którego najbardziej imponującymi budynkami są biurowce, nieznany opinii publicznej poza własnym krajem, potrafi zwiększyć swoje posiadłości w stopniu znacznie przekraczającym nasze największe organizacje przemysłowe i dokonuje tego w ciągu tak niewielu lat?Czy nie wydaje się czymś niedorzecznym, że instytucja, która nie produkuje niczego poza cyframi w rejestrach księgowych, może wejść w posiadanie majątku większego niż nasze największe przedsiębiorstwa przemysłowe, zatrudniające tysiące ludzi we wszystkich Stanach, od których fizycznej produktywności zależy cała gospodarka Australii?Jest to niezwykle pouczający przykład POTĘGI KREDYTU - największej potęgi na świecie.Gdy jakiś naród raz to zrozumie i zdecyduje się z niej skorzystać, nie pozwalając na zakładanie sobie kajdanów długu i opodatkowania, gdy zdobędzie się na rozum polityczny, aby używać tego ogromnego potencjału śmiało i mądrze, jako siły konstruktywnej i wyzwalającej, naród taki wysunie się na czoło, rozwiąże sprawnie i zadowalająco swoje wielkie problemy; dotkliwe brzemiona zadłużenia i opodatkowania zostaną stopniowo zdjęte z ludzkich barków, pozwalając im nareszcie wyprostować zgięty kark i wznieść głowę ku Niebiosom w dziękczynnym geście.Królewskie Komisje FinansoweCzy nie było głosów publicznego protestu przeciw systemowi finansowemu, który zostawia za sobą tyle ludzkiego cierpienia?Oczywiście, że były.Protest kończył się zazwyczaj powołaniem Królewskiej Komisji do jego zbadania.Takie Komisje Królewskie działały w Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Australii i Nowej Zelandii.Członkami ich byli przeważnie ludzie w wieku 50-60 lat.Ludzie, którzy zrobili korzystne kariery w przemyśle, prawnicze, jako biegli w rachunkowości, w handlu.Ich poglądy na współczesne im zwyczaje finansowe były od dawna ugruntowane.Wszyscy ci ludzie osiągnęli osobiste powodzenie w systemie, który mieli poddać badaniu.Krótko mówiąc, wszystkie te Królewskie Komisje składały się z ludzi, których postawy umysłowe i pojmowanie systemu finansowego i monetarnego zostały uwarunkowane życiowym obeznaniem z tradycyjną praktyką.Inne podejście było nie do pomyślenia.Byli zaprzysięgłymi zwolennikami status quo.Zwyczaj, tradycja, hipnotyczny czas ortodoksji, codzienna życiowa praktyka; jest rzeczą trudną - jeśli nie wręcz niemożliwą - aby taka grupa ludzi potrafiła myślowo przekroczyć te potężne zahamowania i ograniczenia.Mówiąc, że ich raporty w większości wybielały dominujący system finansowy i monetarny, nie chcemy poddawać w wątpliwość uczciwości członków tych komisji.Zgłaszali oczywiście pewne zastrzeżenia, jakieś zalecenia; jednak przeważnie rozgrzeszali stary system; zaś wszelkie przedstawiane im nowe nieortodoksyjne systemy czy innowacje, były bez ceregieli odrzucane.Nikogo nie zaskakiwało więc, gdy sprawozdania tych Królewskich Komisji były w znacznej mierze podobne do siebie [ Pobierz całość w formacie PDF ]