narrenturm

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Reynevan parsknął, ale rzucił na ladę kilka halerzy. Czy dowiem się wreszcie, jakie sprawy cię tu przywiodły? Dowiesz.Ale dopiero wówczas, gdy przynajmniej trzy z tych spraw wypi-ję. A potem? Reynevan zmarszczył brwi. �w dopiero co wspomnianyzamtuz? Nie wykluczam Szarlej uniósł kufel. Nie wykluczam, chłopcze. A dalej? Trzydniowa libacja na okoliczność odzyskania wolności?Szarlej nie odpowiedział, pił bowiem.Nim jednak przechylił kufel, mrugnąłzza niego, a mrugnięcie to mogło znaczyć wszystko. To był jednak błąd przemówił poważnie Reynevan, wpatrzony w grającąłykami grdykę demeryta. Może błąd kanonika.A może mój, że go posłucha-łem.%7łe zadałem się z tobą.Szarlej pił, nie zwracając na niego żadnej uwagi. Na szczęście ciągnął Reynevan łatwo można temu wszystkiemu za-radzić.I kres położyć.Szarlej odjął kufel od ust, westchnął, oblizał pianę z górnej wargi. Chcesz mi coś powiedzieć odgadł. Mówże więc. My dwaj rzekł zimno Reynevan zwyczajnie nie pasujemy do siebie.Demeryt skinął, by nalano mu drugie piwo, przez moment zdawał interesowaćsię wyłącznie kuflem. Trochę się różnimy, fakt przyznał, łyknąwszy. Ja, dla przykładu, niezwykłem chędożyć cudzych żon.Gdyby dobrze poszukać, znajdzie się zapewnejeszcze kilka różnic.To normalne.Stworzono nas bowiem na obraz i podobień-stwo, ale Stwórca zadbał o cechy indywidualne.I chwała Mu za to.Reynevan machnął ręką, coraz bardziej zły. Zastanawiam się wypalił czy cię w imię Stwórcy nie pożegnać.Tu, zaraz.Abyśmy rozeszli się, każdy w swoją stronę.Bo doprawdy nie wiem,w czym możesz mi się przygodzić.Boję się, że w niczym.Szarlej spojrzał na niego znad kufla. Przygodzić? powtórzył. W czym? Aatwo się przekonać.Krzyknij: Pomocy, Szarleju! , a pomoc będzie ci dana.120Reynevan wzruszył ramionami i odwrócił się z zamiarem odejścia.Potrąciłkogoś.A ten ktoś uderzył jego konia tak mocno, że koń kwiknął i cisnął się,obalając go w gnój. Jak chodzisz, żłobie? Gdzie z tą chabetą? Tu jest miasto, nie twoja zafajda-na wiocha!Tym, który go potrącił i rugał, był jeden z trzech młodych mężczyzn, odzia-nych bogato, modnie i elegancko.Wszyscy trzej byli niezwykle podobni ustro-jeni w jednakowe fantazyjne fezy na włosach fryzowanych na żelazkach oraz wa-towane kabaty, pikowane tak gęsto, że ich rękawy wyglądały jak wielkie gąsieni-ce.Nosili też będące w modzie obcisłe paryskie spodnie zwane mi-parti, mającenogawki w kontrastowych kolorach.Wszyscy trzej dzierżyli toczone laski z gał-kami. Jezu Chryste i wszyscy święci powtórzył galant, wywijając laską młyn-ka. Cóż za chamstwo na tym Zląsku, cóż za sprośna dzicz! Czy ktoś ich kiedyśnauczy kultury? Trzeba będzie powiedział drugi, z identycznym galijskim akcentem samemu wziąć na się ten trud.I wprowadzić ich do Europy. Racja zawtórował trzeci modniś, w błękitno-czerwonych mi-parti.Na początek w ramach wprowadzania wygarbujmy po europejsku skórę temu tuprostakowi.Nuże, panowie, do kijów! I niech się nikt nie leni! Hola! krzyknął właściciel piwnej ławki. Bez burd, panowie kupcy!Bo straż zawezwę! Zawrzyj gębę, śląski ćwoku, bo i ty oberwiesz.Reynevan usiłował zerwać się, ale nie zdążył.Laska łomotnęła go w bark,druga z suchym trzaskiem spadła na plecy, trzecia strzeliła w pośladki.Uznał, żenie ma co czekać na dalsze cięgi. Pomocy! wrzasnął. Szarleju! Pomocy!Szarlej, który przyglądał się zajściu z umiarkowanym zainteresowaniem, od-stawił kufel i nie spiesząc się podszedł. Dosyć zabawy.Galanci obejrzeli się i jak na komendę ryknęli śmiechem.Faktycznie, Rey-nevan musiał przyznać, w swym kusym i pstrokatym odzieniu demeryt nie pre-zentował się najdostojniej. Chryste Panie parsknął pierwszy galant, pobożny widać. Ależ po-cieszne figury spotyka się na tym krańcu świata! To jakiś miejscowy błazen ocenił drugi. Widać po cudacznym stroju. Nie suknia zdobi człowieka odrzekł zimno Szarlej. Odejdzcie stąd,łaskawcy.Prędziutko. Coo?121 Panowie powtórzył Szarlej łaskawie zechcą się oddalić.Znaczy,pójść sobie stąd gdzieś daleko.Nie musi być Paryż.Wystarczy przeciwległy kra-niec miasta. Cooooo? Panowie powtórzył Szarlej, wolno, cierpliwie i dobitnie, jak dzieciom. Panowie raczą sobie stąd pójść.I zająć czymś dla siebie zwykłym.Sodomią,dla przykładu.W przeciwnym wypadku zostaną panowie obici, i to gruntownie.I zanim którykolwiek z panów zdąży wymówić credo in Deum patrem omnipo-tentem.Pierwszy modniś zamachnął się laską.Szarlej zwinnie uniknął ciosu, chwyciłza kij i zakręcił, modniś wywinął kozła i plasnął w błoto.Laską, która została muw dłoni, demeryt zdzielił przez łeb drugiego galanta, posyłając go na piwowarskąladę, ciosem szybkim jak myśl dał po łapie trzeciemu.Ten pierwszy zerwał siętymczasem i rzucił na Szarleja, rycząc jak ranny żubr.Demeryt bez widocznegowysiłku powstrzymał szarżę ciosem, który zgiął galanta w pół.Szarlej zaś łok-ciem uderzył go potężnie w nerki, padającego kopnął w ucho, zdawałoby się, odniechcenia.Ale kopnięty zwinął się jak robak i już nie wstał.Dwaj pozostali spojrzeli po sobie i jak na komendę dobyli puginałów.Szarlejpogroził im palcem. Nie radzę powiedział. Noże kaleczą!Modnisie ostrzeżenia nie posłuchali.Reynevanowi zdawało się, że obserwuje zajście uważnie.Czegoś jednak niezauważył, bo nie pojął, jak stało się to, co się stało.Wobec sadzących na niegoi wymachujących jak wiatraki galantów Szarlej wydawał się niemal nierucho-my, ruchy zaś, jakie wykonał, gdy go dopadli, były nieznaczne, lecz tak szybkie,że umykające oku.Jeden z modnisiów upadł na kolana, pochyliwszy głowę nie-mal do ziemi charczał i jeden po drugim wypluwał w błoto zęby.Drugi siedziałi krzyczał.Otworzywszy usta na pełną szerokość krzyczał i płakał, cienko, modu-lowanie, nieustannie, zupełnie jak długo nie karmione niemowlę.Własny puginałwciąż trzymał w ręku, a nóż kolegi tkwił mu w udzie, wbity aż po złoconą gardę.Szarlej spojrzał w niebo, rozłożył ręce gestem znaczącym a nie mówiłem.Zdjął swój śmieszny przyciasny kubraczek.Podszedł do plującego zębami.Zręcz-nie chwycił go za łokcie, poderwał, ucapił za rękawy i kilkoma precyzyjnymikopniakami wykopał galanta z watowanego kabata.Po czym sam się weń ustroił. Nie suknia czyni człowieka rzekł, przeciągając się z lubością leczludzka godność.Ale tylko człowiek dobrze ubrany czuje się prawdziwie godnie.Potem pochylił się i zdarł modnisiowi z pasa wyszywaną jałmużniczkę. Bogate miasto, Strzegom powiedział. Bogate miasto.Pieniądze, pa-trzcie sami, walają się na ulicach. Na waszym miejscu. powiedział drżącym nieco głosem właścicielpiwnej ławki. Na waszym miejscu uciekałbym, panie.To bogate kupce, goście122wielmożnego pana Guncelina von Laasan.Dobrze im tak, za burdy, co je cięgiemwszczynają.Ale uciekajcie lepiej, bo pan von Laasan..w mieście rządzi dokończył Szarlej, zabierając sakiewkę trzeciemugalantowi. Dzięki za piwo, dobry człowieku.Pójdzmy, Reinmarze.Poszli [ Pobierz całość w formacie PDF ]