[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wybraliśmy czerwień dla naszych plakatów po dokładnym i starannymrozważeniu.Naszą intencją było zirytowanie lewicy, doprowadzenie ich do wściekłości isprowokowanie do przyjścia na nasze spotkania - nie tylko w celu przekonania ich, alerównież po to, aby mieć szansę porozmawiania z nimi.Potem nasi oponenci przystępowali do wygłaszania apeli kierowanych do"świadomego klasowo proletariatu", aby przychodził tłumnie na nasze spotkania i uderzyłswoją "proletariacką pięścią" w "monarchistyczną, reakcyjną agitację" reprezentowaną przeznas.Nasze spotkania były od początku wypełnione robotnikami, jeszcze na trzykwadranse przed ich rozpoczęciem.Przypominały beczkę prochu gotową do wybuchu wkażdej chwili po przytknięciu zapałki.Ale zawsze było odwrotnie.Ludzie przychodzili jakowrogowie, a odchodzili może nie przygotowani do przyłączenia się do nas, ale w każdymrazie w refleksyjnym nastroju i gotowi do krytykowania i badania zgodności naszych doktryn.Wtedy pojawiały się słowa: "proletariusze! unikajcie spotkań nacjonalistycznychagitatorów!" Podobnie niezdecydowaną taktykę można było obserwować w czerwonej prasie.Ludzie stali się ciekawi naszego ruchu.Nagle zmieniła się taktyka stosowana wobecnas i przez pewien okres byliśmy traktowani jak prawdziwi kryminaliści występujący przeciwludzkości.Artykuły, jeden po drugim, głosiły i demonstrowały naszą przestępczość, askandaliczne opowieści sfabrykowane od "a" do "z" miały dokonać tej sztuki.Ale w krótkimokresie czasu nasi wrogowie przekonali się sami, że takie ataki nie przynoszą żadnegoefektu: faktycznie te działania rzeczywiście pomogły skoncentrować ogólną uwagę prosto nanas.Jedyną przyczyną, dla której nigdy nie doszło do rozpędzenia naszych spotkań, byłoniewątpliwie niezwykłe tchórzostwo wykazywane przez przywódców naszych przeciwników.We wszystkich krytycznych chwilach te nikczemne kreatury czekały na zewnątrz na rezultateksplozji.W tym okresie byliśmy zmuszeni przejąć ochronę naszych spotkań we własne ręce;nie można było nigdy liczyć na ochronę ze strony oficjalnych władz.Wprost przeciwnie -doświadczenie wykazało, że one zawsze sprzyjały zakłócającemu elementowi.Jedynymrzeczywistym sukcesem towarzyszącym oficjalnej akcji było rozwiązanie spotkania, czyli jegocałkowite wstrzyma.nie, a to faktycznie było celem i przedmiotem zabiegów naszychprzeciwników, którzy przychodzili, żeby nam przeszkadzać.Tak więc doszliśmy do przekonania, że każde nasze spotkanie, które zależy tylko odochrony policji, przynosi kompromitację organizatorom w oczach mas.Bardzo często garstka stronników stawiała heroiczny opór wściekłemu igwałtownemu tłumowi czerwonych.Tych piętnastu czy dwudziestu mężczyzn pokonano by zpewnością, ale reszta wiedziała dobrze, że najpierw trzy lub cztery razy więcej z nichdostałoby po głowach, a oni nie zamierzali tym ryzykować.Było jasne dla każdego, że rewolucja możliwa była tylko dzięki niszczycielskimmetodom burżuazji, która rządziła naszym narodem.Nawet wtedy byłoby mnóstwo pięści gotowych do obrony niemieckiego narodu, alebrakowało czaszek gotowych do pękania.Jak często widziałem oczy młodych ludzibłyszczące w odpowiedzi wtedy, kiedy wyjaśniałem im istotę ich misji i zapewniałem ich bezprzerwy, że cała mądrość na tej ziemi jest niczym, o ile nie jest zastępowana i chronionaprzez siłę, że łagodne bóstwa pokoju nie mogą poruszać siły, jeżeli nie towarzyszy im bógwojny, i że każdy wielki akt pokoju musi być chroniony i wspomagany przez siłę.W tensposób idea służby wojskowej dotarła do nich w daleko bardziej żywotnej formie - jakorealizacja obowiązku każdego mężczyzny gotowego poświęcić swoje życie, by jego naródmógł żyć wszędzie po wszystkie czasy [ Pobierz całość w formacie PDF ]