Lundwall Sam King Kong Blues

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co z tego wynikało? Jak podkreślałyrządowe i prywatne towarzystwa zajmujące się wścibianiem nosa w158cudze sprawy, tylko przestępca może odczuwać strach przed mikro-fonem.Jeśli jesteś uczciwym człowiekiem, nie potrzebujesz się mar-twić ani w ogóle zawracać sobie tym głowy.Rzecz jasna ludzie zapomnieli o tym, że i oni sami są podglądani.Jednakże podglądanie innych zyskało społeczną akceptację, a pro-gramy telewizyjne robione przy użyciu małoobrazkowych kamersamoczynnie fotografujących zdobyły popularność.Ostatnio na po-święconych kulturze stronach czasopism toczyła się nawet dyskusjana temat zainstalowania kamer telewizji przewodowej we wszystkichmieszkaniach i połączenia ich z każdym odbiornikiem telewizyjnymw bloku.W ten sposób każdy miałby możność lepszego niż przed-tem poznania sąsiadów.Zdaniem autorów gwarantowałoby to po-czucie wspólnoty i wzajemne zrozumienie.Pomysł ten zakwestio-nowali poważnie wszyscy konkurencyjni producenci i sprzedawcyurządzeń mikrofonowych.Nieoczekiwanego poparcia udzieliła imjeszcze rewolucyjna lewica, która z całą mocą ujawniła swój, jakzwykle paranoiczny, strach i podniosła wrzask w obronie nietykalno-ści osobistej.Jak twierdziła, tego właśnie można było się spodziewaćpo plutokratycznym faszystowskim rządzie.Przeprowadzała barwneporównania do nazistowskich Niemiec.Dawała także wyraz swoimpoglądom, wysyłając do kilku pomysłodawców przesyłki pocztowezawierające bomby.Ludzie rozsądni nic sobie z tego nie robili i pod-suwali rewolucjonistom myśl przeniesienia się do Rosji.Przeciętny obywatel na ogół nie czytywał artykułów na temat kul-tury, a gdyby nawet to robił, nie przejąłby się specjalnie ich treścią.Do zainstalowanych wszędzie kamer telewizyjnych po pewnym159czasie można by się przyzwyczaić.Człowiek może do wszystkiegoprzywyknąć.A poza tym prywatność życia to luksus, na który wdzisiejszych czasach niewielu może sobie pozwolić.Trudno byłobyo jeszcze dokładniejszą obserwację wielu ludzi.Sąsiad Anniki naprzykład, nic o tym nie wiedząc, nosił przy sobie zminiaturyzowanynadajnik ukryty w plombie dzięki uprzejmości swego dentysty, zago-rzałego szpicla, który przy okazji regularnych, wizyt pacjenta doko-nywał za każdym razem ładowania superminiaturowej baterii.Spę-dzał wieczory dzięki nadzwyczaj czułemu, wielokanałowemu od-biornikowi, upajając się odgłosami prywatnego życia trzydziestusześciu pacjentów.Dentysta wiedział, że pan Erik Lundmark,skromny rachmistrz, był pederastą, żyjącym w ciągłym strachu, że tosię wyda.A ta mała, gibka Eva G�ransson była zawodową, niezwy-kle wyspecjalizowaną kurwą.Wiedział wszystko o sprzeniewierze-niach pani Jonny Fredman, znał ohydne szczegóły na temat pijackichnawyków pana Larsa Lindbohma.Wiedział o tym wszystkim, alejako dżentelmen, zachowywał dla siebie.Anniki nigdy nie korzystała ze świadczonych przez tego dentystęusług, czego należy w pewnym sensie żałować.Zapewniłaby mudługie godziny wszetecznych rozrywek.Dieta cukrowa i niezadowa-lająca higiena jamy ustnej przynosiła obfite żniwo dotyczyło tookoło sześćdziesięciu dwóch procent populacji.Anniki miała pięknesztuczne zęby, zupełnie jak prawdziwe, zrobione z masy plastycznej,mocniejsze, lepsze i na dłuższą metę tańsze od naturalnych.Na ekranie telewizyjnym Ingegerd Andersson, zwinięta w pozycjiembrionalnej, histerycznie krzyczała.Pozostali członkowie rodzinyAnderssonów kręcili po pokoju, usiłując nie patrzeć na ciało dynda-jące powoli na sznurze.Nikt nie odważył się go dotknąć ani odciąć.leoKtoś wrzeszczał w słuchawkę telefonu.Anniki zrobiła sobie następ-ną kanapkę z sojowego chleba i zwinęła się w kłębek w przytulnymfotelu. Uff westchnęła pomiędzy jednym kęsem a drugim.XXITim Eulenspiegel był Norwegiem.Lenning należał oczywiście doludzi o szerokich poglądach i nie żywił do nikogo urazy tylko zewzględu na rasę, kolor skóry czy religię.W Norwegach było jednakcoś specyficznego te dziwaczne wzorzyste swetry, wycieczki nar-ciarskie, ropa naftowa i ta ich obrzydliwa zródlana woda.W dzisiej-szych czasach trudno byłoby znalezć Szweda, który mógłby poko-chać Norwega.Niegdyś zaledwie sto lat temu Norwegia należałado Szwecji na zasadzie ubogiego krewnego, uzależniona we wszyst-kim od potężnego sąsiada.W 1905 roku po oderwaniu się od Szwecjinadal biedna Norwegia bardzo powoli zaczęła pomnażać swoje za-soby.Zawsze jednak i we wszystkich dziedzinach pozostawała za niąw tyle.Dopiero w 1970 roku, kiedy natrafiono na olbrzymie polenaftowe i zasoby gazu ziemnego na Morzu Północnym, Norwegianagle stała się bogata.Szwecja łaskawie ofiarowała się zakupić dużąilość ropy i gazu po niewysokich cenach, ale została ofuknięta.Zdu-mieni Szwedzi dowiedzieli się, że mogą kupić trochę ropy, gazu iwody, lecz tylko po sztywnych cenach rynkowych.Przypomniano imrównież, że Szwecja nigdy jeszcze nie zaoferowała niczego Norwe-gii po cenach z rabatem.W końcu Szwecja musiała po prostu zapła-cić.Z jednej strony zabawnie jest mieć biednego i nieszkodliwego są-siada.Daje to przyjemne poczucie wyższości.Z drugiej strony jed-nak patrzy się inaczej na ten sam biedny kraj, który nagle staje siębogaty, potężny i do tego niewdzięczny.Norwegia zmieniła się162niespodziewanie w jedno z najpotężniejszych państw świata i żadenkrewki Szwed nigdy nie będzie mógł jej tego wybaczyć.W tej chwiliLenning nienawidził Eulenspiegla w sposób zdecydowany i bez-kompromisowy. Oczywiście, że mogę ją mieć dla pana, ale to będzie koszto-wać z charakterystyczną norweską wesołością powiedział Eulen-spiegel. Ja tylko chcę z nią porozmawiać odparł ostro Lenning, wpa-trzony w mikrofon słuchawki telefonu. Myli się pan sądząc, że jestem sutenerem.Pan chce jej adres.Ja go dostarczę, ale nie za darmo.Reszta zależy od was dwojga [ Pobierz całość w formacie PDF ]