Lem Stanislaw Sledztwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. A.a co jest.z nim? spytał cicho. Może wyjdzie z tego.Na razie nie wiadomo powiedział komendant.Smithersotworzył usta, ale nic nie powiedział i wyszedł.Gregory odwrócił się do stołu.Oparł głowę na rękach.Opanowało go niepojęte zmę-czenie.Chciało mu się tak siedzieć, nie mówić nic, nie myśleć. Przed czym on tak uciekał? powiedział nagle głośno, nieoczekiwanie dla same-go siebie. Przed czym on, do wszystkich diabłów, uciekał? Może raczej: przed kim? poddał komendant.Usiadł za stołem. Nie.Gdyby widział kogoś, to w tym stanie, w jakim się znajdował, strzelałby.Niemyśli pan? Bo ja tak myślę.Jak dwa a dwa cztery strzelałby. Pan obejrzał sobie ślady?. powiedział komendant.Pracowicie wciskał pasekswojej czapki w sprzączkę.Gregory przyjrzał mu się.Komendant posterunku w Pic-kering miał pionowe bruzdy na policzkach, oczy zaczerwienione, w zmarszczkach.W rudawej czuprynie błyszczały pojedyncze siwe włosy. Może mi pan powie, jak to było, kiedy pan się tam zjawił? I o której? odpowie-dział pytaniem Gregory.Komendant z wielką uwagą poprawiał ostrze sprzączki. Dyżurnym był Parrings.Ten młodzik telefonował o pół do szóstej.Parrings zbu-dził mnie, ja tu mieszkam obok.Kazałem dać wam znać od razu i pojechałem. Czy było jeszcze ciemno, jakeście się tam dostali? Trochę się przecierało, ale była gęsta mgła. Znieg padał? Już nie.Komendant odłożył czapkę, rozpięty rzemyk stuknął o stół. Doktor zajął się Williamsem, pomogłem wsadzić go do sanitarki, bo to wiel-ki chłop, a był tylko jeden sanitariusz.Tymczasem przyjechali dwaj ludzie z drogowej.Rozstawiłem ich z obu stron szosy, a sam poszedłem na cmentarz. Miał pan latarkę?55 Nie, wziąłem od Hardleya.To sierżant z drogowej.Zwłoki leżały przed drzwiami,głowa do progu.Drzwi były uchylone. W jakiej pozycji leżały zwłoki? Ręce i nogi przykurczone.To się nazywa kolankowa, prawda? Skąd pan wziął brezent? Był w kostnicy. To pan wszedł do środka? Tak.Bokiem.Przeskoczyłem przez próg, wie pan.Było bądz co bądz ciemno,mogłem coś przeoczyć, a z drugiej strony widziałem, że są tam tylko ślady Williamsa.Myślałem, że może w środku. Urwał. Myślał pan, że on tam jeszcze jest? Tak.Zdecydowany ton odpowiedzi zaskoczył Gregory ego. Na jakiej podstawie pan tak sądził? Bo tam się coś ruszało, w środku, kiedy poświeciłem.Gregory, zgarbiony, siedząc bokiem na krześle, patrzał w twarz komendanta.Dzieliłoich może pół metra, może trochę mniej.Komendant nie spieszył się.Podniósł oczy i na jego ustach ukazał się niepewny uśmiech, jakby wstydził się tego,co ma powiedzieć To był kot.Dotknął palcem biurka i dodał: Tu go mam. Gdzie?Gregory rozejrzał się szybko po pokoju, ale komendant zaprzeczył głową: Tutaj.Wyciągnął szufladę.Leżał w niej nieduży pakunek, owinięty w gazetę.Komendantzawahał się, wreszcie położył go na stole.Gregory lekko rozchylił brzegi zmiętej gaze-ty.Biały, wychudły kotek z czarną kitka na końcu ogona, o mokrej, skudlonej sierści,z nienaturalnie wyprostowanymi łapkami, patrzał na niego jedną, wąską jak wykrzyk-nik, zmętniała zrenicą. Nie żyje.? Gregory popatrzał na komendanta oszołomiony. Kiedy tam wszedłem, jeszcze żył. A! Ten okrzyk wyrwał się Gregory emu. I kiedy zdechł? Jak go wziąłem, już sztywniał.Okropnie miauczał. A gdzie go pan znalazł? Przy trumnie.Siedział.na wieńcu.56Gregory przymknął oczy.Otworzył je, popatrzał na kota, okrył go gazetą i położyłna oknie. Trzeba go będzie wziąć, jakaś sekcja czy co mruknął.Przetarł czoło. Dlaczego wziął pan tego kota? Ze względu na ślady.Nie zauważył ich pan, prawda? Nie. Bo ich nie było wyjaśnił komendant. Miałem tylko latarkę, ale obejrzałem tosobie dobrze.Ten kot nie zostawił na śniegu żadnych śladów. Więc skąd się tam wziął? Nie wiem.Musiał tam być, nim zaczął padać śnieg. A o której zaczął padać? Po jedenastej.Może trochę pózniej, można się dowiedzieć dokładniej. Dobrze, ale jak dostał się do środka? Może siedział tam cały czas? Wieczorem nie było go.Sticks miał służbę do trzeciej.Od jedenastej do trzeciej.Myślę, że chyba wtedy. Ten Sticks.otwierał drzwi? Otworzył, kiedy przyszedł.Niesłychanie skrupulatny.Chciał sprawdzić, czywszystko jest w porządku, jak przyszedł na zmianę.Pytałem go. Aha.Pan myśli, że kot wtedy się wśliznął? Tak przypuszczam.Weszli �omas i Wilson. Już, panie poruczniku.Wszystko zrobione.Calls zawiózł doktora na stację, zaraztu wróci.Jedziemy? Tak.Wezcie to do bagażnika.S�rensen będzie miał dodatkową robotę nie bezzłośliwości powiedział Gregory.Podał rękę komendantowi. Dziękuję panu.Jeżeli to będzie możliwe, chciałbym, aby Williamsa przewiezionodo szpitala w Londynie.Proszę mnie zawiadomić, gdyby coś zaszło, dobrze?Zeszli na dół.Gregory spojrzał na zegarek i zdziwił się, minęło południe.Był porząd-nie głodny. Zjemy coś? zwrócił się do tamtych.Opodal była mała restauracja, rodzaj baru z czterema stolikami.Kiedy siadali, nad-jechał Calls.Wilson zawołał go.Sierżant zostawił wóz na ulicy i przyszedł.Jedli milcząc.Fotograf otarł swój czarny, zbyt elegancki wąsik i zamówił piwo. Napije się pan, poruczniku?Gregory odmówił.Sierżant przyłączył się do niego. Prowadzę wyjaśnił.Kiedy wyszli, dochodziła druga.Rynsztokami płynęły czarne strumienie, cały śniegzamienił się w błoto, ledwo trochę szarego lodu błyszczało na dachach.Gregory emu57zachciało się raptem prowadzić.Calls usiadł obok niego, tamci z tyłu.Ruszyli, wzbi-jając fontanny brudnej wody.Gregory zerknął spod oka na sierżanta, czy nie ma nicprzeciw ostremu tempu, bądz co bądz to on miał doprowadzić samochód w porząd-ku, ale Calls wyglądał przez boczną szybę z sennym wyrazem sytości [ Pobierz całość w formacie PDF ]