[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W ich rękachpołyskują pistolety i karabinki maszynowe.Niektórzy od niechcenia wyce-lowują je w mijane samochody i pieszych.Doliczam się dziesięciu cięża-rówek, nim wreszcie pojawia się czarny pancerny mercedes Mugabego.- Kiedy pracowałem w Ministerstwie Transportu - mówi tata, czekającna przejazd kawalkady - udało mi się zajrzeć do wnętrza jego samochodu.Został specjalnie przebudowany we Włoszech.Ma pancerną płytę podło-gową, kuloodporne szyby, drzwi od zewnątrz nie mają klamek, jest interkompozwalający prowadzić rozmowy ze światem zewnętrznym.Zamiast szybma weneckie lustra.Wyobrażam sobie, jak się musi czuć prezydent, kiedy spogląda przezswoje przydymione szyby na otaczające go miasto i wie, że w całym rejoniestołecznym nikt na niego nie głosował.%7łe tak naprawdę znajduje się naterenie wroga i że udało mu się utrzymać władzę tylko dzięki ogromnymszwindlom wyborczym.W ciągu kolejnych miesięcy do sądu trafią liczneprotesty, które ukażą zakres i szczegóły popełnionych oszustw.Dotyczy tozwłaszcza okręgów wiejskich, gdzie jego ludzie uciekali się do zastraszania,przekupstw i zwykłych oszustw przy liczeniu głosów.W niektórych okrę-gach liczba oddanych głosów przekroczyła liczbę mieszkańców.W wyniku poufnych negocjacji kilka miesięcy póz
niej Georgina rozstaje sięwreszcie z pracą w rozgłośni ZBC i przechodzi do Capital Radio - nowopowstałej niezależnej stacji radiowej.To pierwsza taka rozgłośnia w Zim-babwe.Z góry wiadomo, że będzie krytyczna wobec rządu i że spróbujeuplasować się w niszy, którą komentatorzy polityczni nazywają  obszaremdemokracji.Właściciele ściągają urządzenia nadawcze z RPA i instalują jew pomieszczeniu wynajętym na najwyższym piętrze hotelu Monomotapa.Wdrapują się na dach, żeby zainstalować antenę, i dopiero wtedy uświada-miają sobie, że nie mają pojęcia, na jakiej częstotliwości mają nadawać.Georgina dzwoni do taty, ten sprawdza w biuletynie radiowca i informuje, żewolne jest 100 FM.Jeszcze tego wieczoru zaczynają nadawać na często-tliwości 100 FM.I kiedy Georgina siedzi przed mikrofonem i nawija, a Xanthe raczkuje podywanie u jej stóp, w pewnym momencie podnosi głowę i patrząc przezokno w stronę Pocket's Hill, widzi w oddali olbrzymią antenę nadawcząZBC, której monopol informacyjny właśnie udało im się złamać.Zacho-dzące słońce maluje niebo smugami ochry, na ich tle płynie kolorowy balonna gorące powietrze i Georgina - jak mi póz
niej opowiada - przeżywa chwilęnajczystszego uniesienia.To jeden z tych momentów, które winno sięzapisać w pamięci i odtwarzać w ponurych chwilach, które zapewne na-dejdą.Zresztą nie dają zbyt długo na siebie czekać.Następnego dnia po chwilach cudownej euforii Georgina i jej koledzydostają cynk, że mogą się spodziewać interwencji władz i że prezydent jużpodpisuje specjalny dekret, na mocy którego Capital Radio zostanie za-mknięte.Na wszelki wypadek puszczają na antenę programy  z puszki iwychodzą z hotelu.Jeden z techników wraca, by rzucić okiem na urządzeniaw studiu, i gdy wchodzi do windy, za nim ładuje się oddział uzbrojonychpolicjantów.Gdy okazuje się, że wysiadają na tym samym piętrze, technikudaje, że idzie do innego pokoju, w głębi korytarza, i ukradkiem przyglądasię, jak policja wyważa drzwi do Capital Radio.Nadawało tylko sześć dni.Wypowiedzi prezydenta stają się coraz bardziej agresywne i na kongresieswojej partii oświadcza, że biali  wydali wojnę ludowi Zimbabwe.- Musimy wciąż napełniać strachem serca białych ludzi, naszychprawdziwych wrogów - mówi swym wiernym partyjnym poplecznikom, a cidziko wyją i skandują Hondo! Hondo! - Wojna! Wojna!Potem na mównicę wchodzi Hitler Hunzvi i oświadcza, że  jak ktoś przytym straci życie, to trudno.Dzwonię z Nowego Jorku do rodziców i mówię, że chyba najwyższy czaspomyśleć o wyjez
dzie.Ale na ojcu mrożące krew w żyłach groz
by prezy-denta wciąż nie robią wrażenia.- Zwykli ludzie nas nie nienawidzą.Są dla nas najmilsi pod słońcem.A poza tym, oświadcza ojciec, nie jest z niego żaden soutpiel.To afry-kanerskie słowo znaczące  zasolony kutas jest złośliwym określeniem nas,Anglo-Afrykanów, bo jedną nogą stoimy w Afryce, drugą w Europie, przezco nasze genitalia mokną w oceanie i kisną w solance kulturowego roz-dwojenia.Soutpiel nie jest  prawdziwym Afrykańczykiem , bo od razuzrywa łączące go więzi i ucieka.Zaczynają jednak wyjeżdżać ludzie różnych profesji i ras, a wśród nichnawet Thomas Mapfumo, trubadur wojny wyzwoleńczej, który praktyczniewymyślił muzykę chimurenga - mieszaninę dz
więków gitar elektrycznych imbiry, tradycyjnego instrumentu z metalowymi kołkami.Jako nastolatek, kiedy ojciec pracował w kopalni Mhangura, wymykałemsię czasem do piwiarni na osiedlu czarnych, by posłuchać występu Mapfumoi jego zespołu, który wtedy nazywał się Hallelujah Chicken Run Band(niektórzy jego członkowie pracowali za dnia na należącej do kopalni kurzejfermie).Byłem wówczas zapalonym gitarzystą i gdy kiedyś Mapfumozaprosił mnie na scenę do wspólnego muzykowania, omal nie umarłem zprzejęcia.Póz
niej nadano mu przydomek Lew Zimbabwe i zaproszono doudziału w koncercie z okazji uzyskania niepodległości w 1980 roku, naktórym wystąpił obok Boba Marleya.Ale teraz Mapfumo jest człowiekiem zgorzkniałym i w swoich nowychpiosenkach atakuje panoszącą się korupcję i nepotyzm.Rząd wydaje zakazich wykonywania i grozi aresztowaniem artysty, więc Mapfumo wyjeżdżado USA.Głosi, że w Zimbabwe nastąpiła  katastrofa i że  rząd nie zrobiłdla ludzi nic dobrego.Kolejnym krokiem jest pojawienie się wetwojów w miastach.HitlerHunzvi - obecnie już poseł do parlamentu - oświadcza, że partia zakłada wmiastach  bazy mobilizacyjne będące częścią  planu agresywnego działa-nia.Plan realizuje jeden z siepaczy Hunzviego, Joseph Chinotimba -potężnie zbudowane chłopisko, na którym ciąży zarzut usiłowania morder-stwa.Jednym z jego pierwszych zadań jest pozbycie się resztki niezawisłychsędziów, którzy starają się trzymać w ryzach wyskoki władz i rozpatrująprotesty MDC w sprawie oszustw wyborczych.Chinotimba wprowadzaoddział weteranów wojennych do budynku Sądu Najwyższego w centrumHarare i żąda ustąpienia sędziego Gubbaya, grożąc mu pozbawieniem życia.Kiedy władze informują sędziego, że nie mogą i nie chcą wziąć go w obronę,Gubbay z oporami rezygnuje i schodzi po schodach budynku sądu wzdłuższpaleru gwiżdżących i wyjących wetwojów.Na jego miejsce Mugabewyznacza jednego ze swych ministrów.Akty przemocy nasilają się.Gloria Olds, siedemdziesięcioletnia matkaMartina Oldsa, też zostaje zastrzelona przez wetwojów [ Pobierz całość w formacie PDF ]