[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miałem inny powód do strachu.Mojego ciała nie było tam, gdzie je zostawiłem.Wokół w ogóle nie było żadnych ciał.Musiałem zamknąć swe astralne oczy i pozwolić ciału, żeby samo przy­ciągnęło mnie do siebie.Powinienem widzieć, jak to nadchodzi.Powinienem wiedzieć.Od lat już tylko dosyć luźno zakotwiczony byłem w czasie.A tak wiele twa­rzy zdawało się należeć do ludzi, których znałem.Mój powrót do świadomości, chociaż jednak nie we własnym ciele, nastąpił w jaskiniach starców, spowitych w lodowe kokony.I tam też znalazłem samego siebie, na samym końcu szeregu, opartego o ścianę jaskini ze sztandarem spoczywającym na kolanach.Zdawało się, że Grot Lancy szeptał i mruczał sam do siebie.Obok mnie byli wszyscy, którzy przeszli przez tę ostatnią szczelinę: Stara Gwardia, Nyueng Bao, Cordy Mather, Klinga, Prahbrindrah Drah, Isi i Ochiba.Wszyscy do ostatnie­go głupca, włączywszy w to Panią i Starego.Mała siostrzyczka i za­zdrosna kobieta poświęciła kilka dodatkowych minut, aby ciała tych dwojga upozować szyderczo, ze złączonymi dłońmi, głowami nachylo­nymi ku sobie.Od Pani aż promieniował gniew.Już drugi raz pogrzeba­na została żywcem, z drugim mężem musiała dzielić grób.Od Starego tchnęło rozpaczą.Podobnie jak od pozostałych.To był koniec snu, i okazał się taki banalny.Fruwałem po całej jaskini, pomiędzy stalaktytami i stalagmitami, pajęczymi sieciami i koronkowymi strukturami lodu, do miejsca, w któ­rym na wiek przed pojawieniem się Wolnych Kompanii, zrozpaczeni, ścigani wyznawcy Kiny ukryli swe święte Księgi Umarłych przed mor­derczymi wojownikami Rhaydreynaka.Rhaydreynak nie odnalazł ksiąg, ale też z dzieci Kiny nie przeżył nikt, by wrócić po nie.Mogło być jeszcze gorzej, niż dotąd wydawało się, że jest.Duszołap mogła znaleźć i zabrać te ponure dzieła.Nie zrobiła tego.Trwały bez­piecznie na swych postumentach, otwarte na początkowych akapitach.Pospieszyłem z powrotem do moich towarzyszy.Któryś z nich wyczuł moje poruszenia.Skupili na mnie swój gniew.Być może tak było lepiej.“Woda śpi”, pomyślałem do nich.Trwali zamknięci w jakiejś czaro­dziejskiej ekstazie.Ja zostałem w nią pochwycony jedynie ciałem, za­pewne dlatego, że we właściwym czasie znajdowałem się gdzie indziej.“Woda śpi”.Duszołap może sobie być ucieleśnieniem ciemności, ale jeszcze dostanie swoją nauczkę.“Woda śpi, ale Wróg zawsze czuwa”.Nocą, gdy wiatr przestaje zawodzić w ruinach fortecy, która była już tutaj, zanim pojawiła się równina, która z kolei była już, zanim wymaszerowała pierwsza Wolna Kompania, kamień szepce.Kamień wypusz­cza nowe pędy.Kamień wzrasta.Kamień rodzi pączki i kamień zakwita.Tysiące kolumn wznoszą się tam, gdzie przedtem nie stała żadna.Księ­życowa poświata zalewa równinę, rozjaśnia kształtujące się symbole, pamiątkę po kilku z tych, którzy odeszli.Jest to jakiś rodzaj nieśmiertelności [ Pobierz całość w formacie PDF ]