[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Paul, możesz mnie poczęstować? zapytał Carlen.360 Paul spojrzał na niego zdumiony. Mówiłeś, że rzuciłeś palenie dziesięć lat temu? Proszę, daj. Teraz to naprawdę się boję powiedział Paul, podając mu papierosa.Wrócił do kabiny pasażerskiej, gdzie stewardesa kierowała uprzątaniem pół-misków, butelek i bagaży oraz zabezpieczaniem wszystkich luzno leżących przed-miotów w przygotowaniu do lądowania.Paul poszedł do sypialni.Na łóżku leżał Simons, którego cała twarz pogoleniu się w zimnej wodzie była pozalepiana kawałkami plastra.Pogrążonybył w głębokim śnie.Paul wyszedł. Czy Simons wie, co się dzieje? zapytał Joya Coburna. Jasne.Powiedział, że nie zna się na prowadzeniu samolotu i nic nie możepomóc, więc utnie sobie drzemkę.Paul pokręcił głową w zdumieniu.Czy można być tak spokojnym?Wrócił do kabiny załogi.Carlen zachowywał się również swobodnie, jak za-wsze głos miał spokojny, ręce pewne, Paula niepokoił tylko ten papieros.Po kilku minutach czerwona lampka zgasła rynna ujścia paliwa cofnęła się.W gęstej chmurze zbliżyli się do Heathrow i zaczęli tracić wysokość.Paulobserwował wysokościomierz spadł do sześciuset stóp, potem pięciuset, a nazewnątrz ciągle kłębiła się tylko wirująca szara mgła.Tak samo na wysokościtrzystu stóp.Potem nagle wypadli z chmury prosto na pas startowy, oświetlonyniczym choinka.Paul odetchnął z ulgą.Dotknęli ziemi.Natychmiast nadjechały na sygnale karetki i wozy straży po-żarnej, lądowanie było jednak całkowicie bezpieczne.Do Rashida od kilku lat dochodziły wiadomości na temat Rossa Perota.Był onmultimilionerem, założycielem EDS, czarodziejem interesu, człowiekiem, którysiedział w Dallas i przesuwał po świecie ludzi takich, jak Coburn czy Sculley, ni-czym figury na szachownicy.Silnym przeżyciem było dla Rashida pierwsze spo-tkanie z Perotem, gdy przekonał się, że jest to zupełnie normalny człowiek, dośćniskiego wzrostu i nadspodziewanie przyjazny.Rashid wszedł wtedy do pokojuhotelowego w Istambule, a ten mały facet z wielkim uśmiechem i zakrzywio-nym nosem po prostu wyciągnął rękę, mówiąc: Cześć, jestem Ross Perot , na coRashid najnaturalniej w świecie uścisnął podaną dłoń, mówiąc: Jestem RashidKazemi .Od tej pory bardziej niż kiedykolwiek czuł się członkiem zespołu EDS.Nalotnisku Heathrow brutalnie przypomniano mu jednak, że nim nie jest.Gdy tylko samolot dokołował i stanął, cała furgonetka policjantów, celnikówi urzędników imigracyjnych wlazła na pokład i zaczęła zadawać różne pytania.Nie podobało im się to, co zobaczyli: gromada brudnych, zapyziałych, cuchną-cych i nie ogolonych facetów, mających przy sobie istną fortunę w różnych wa-361 lutach, na pokładzie niewiarygodnie urządzonego samolotu z oznaczeniami Wiel-kich Wysp Kajmana na ogonie.Było to, mówiąc najoględniej, bardzo niezgodne z przepisami jak ujęli tona swój brytyjski sposób.Po jakiejś godzinie przepytywania nie udało im się jednak znalezć żadnegodowodu, że ludzie EDS są przemytnikami narkotyków, terrorystami lub członka-mi OWP, a jako posiadacze amerykańskich paszportów nie potrzebowali oni wizani innych dokumentów do wkroczenia na terytorium Wielkiej Brytanii.Wszyscywięc zostali wpuszczeni.z wyjątkiem Rashida.Perot stanął przed oficerem imigracyjnym. Nie ma powodu, dla którego powinien pan wiedzieć, kim jestem, ale na-zywam się Ross Perot i gdyby zechciał pan tylko sprawdzić może w UrzędzieCelnym Stanów Zjednoczonych sądzę, że dojdzie pan do wniosku, że moż-na mi zaufać.Mam zbyt wiele do stracenia, aby zajmować się szmuglowaniemnielegalnych imigrantów do Wielkiej Brytanii.Biorę na siebie całkowitą odpo-wiedzialność za tego młodego człowieka.Nie będzie nas w Anglii w ciągu dwu-dziestu czterech godzin.Rano zameldujemy się u waszych kolegów na lotniskuGatwick, a potem odlecimy linią Braniff do Dallas. Obawiam się, że to niemożliwe, sir odparł urzędnik. Ten pan będziemusiał pozostać z nami do czasu, gdy wsadzimy go do samolotu. Jeśli on zostanie, ja też odparł Perot.Rashid był zdumiony.Ross Perot wolał spędzić noc na lotnisku, a może na-wet w celi więziennej, niż zostawić Rashida! To było nie do wiary.Gdyby PatSculley złożył taką propozycję albo Jay Coburn, Rashid byłby wdzięczny, ale niezdziwiony.Ale to był sam Ross Perot.Oficer imigracyjny westchnął. Czy zna pan kogoś w Wielkiej Brytanii, kto mógłby poręczyć za pana, sir?Perot łamał sobie głowę, zastanawiając się, kogo tutaj zna. Nie sądzę.Nie, chwileczkę.Jasne.Jeden z największych bohaterów Wielkiej Brytanii zatrzymywał się kil-ka razy u Perotów w Dallas, a Ross i Margot gościli w jego domu w Anglii,w miejscu zwanym Broadlands. Znam lorda Mountbatten of Burma powiedział. Muszę zamienić słowo z moim przełożonym oznajmił oficer i wysiadłz samolotu.Długo go nie było. Jak tylko się stąd wydostaniemy odezwał się Perot do Sculleya twoimzadaniem będzie załatwić nam wszystkim miejsca w pierwszej klasie na ten rannysamolot Braniff do Dallas. Oczywiście, proszę pana odparł Sculley.Oficer imigracyjny wrócił dosamolotu.362 Mogę panu dać dwadzieścia cztery godziny powiedział do Rashida.Rashid spojrzał na Perota. O rany! pomyślał Pracować z takim face-tem! * * *Zameldowali się w położonym niedaleko lotniska hotelu Post House i Perotzadzwonił do Merva Stauffera w Dallas. Merv, mamy tu jedną osobę z irańskim paszportem i bez wizy amerykań-skiej wiesz, o kim mówię. Tak. Uratował on życie Amerykanom i nie życzę sobie, żeby miał jakieś kłopoty,gdy dotrzemy do Stanów. Tak Zadzwoń do Harry ego McKillopa, niech on to załatwi. Tak.* * *Sculley obudził wszystkich o szóstej.Coburna musiał wywlec z łóżka.Od-czuwał on ciągle następstwa przeciwsennych pigułek Simonsa, był rozdrażniony,wyczerpany i nie obchodziło go, czy złapie samolot, czy nie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]