DiMercurio Michael Wektor zagrozenia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednak najgorsza ze wszystkiego była pustka.Suhkhuli nie było.Poszukałem w pościeli jakiejś kartki, ale nie zostawiła wiadomości.Usiadłem na wymiętym, satynowym prześcieradle; w głowie czułem pulsowanie.Oparłem stopy na zimnej, drewnianej podłodze i przesunąłem dłonią po włosach.Przedemną leżała walizka, którą dał mi Rafael.Wczoraj, kiedy Suhkhula przywiozła mnie dodomu, zapomniałem zupełnie o swoich rzeczach.Wstałem i odnalazłem łazienkę.Byłaogromna i pięknie wykończona w marmurach i złocie.Założyłem włoski garnitur, którykupiliśmy z Rafaelem, poszedłem do windy i zjechałem na dół.Poranek był gorący, jak zwy-kle tutaj.Przy krawężniku stał wielki, czarny mercedes.Rozejrzałem się za taksówką, aledrzwi limuzyny otworzyły się i głos z komputera powiedział: Dzień dobry panu, panie Nowskoj. Zdumiałem się; potem rozejrzałem się ze wsty-dem, czy nikt nic nie widział, i szybko wsiadłem.Drzwi zamknęły się i wóz ruszył do wie-żowca firmy Da Vinci.Tak przynajmniej przypuszczałem.Kiedy oparłem się wygodnie, od-sunęła się klapa, za którą stała filiżanka świeżej espresso, Wziąłem ją i odruchowo mruk-nąłem spasiba.zapominając, że mam do czynienia z zagranicznym komputerem.Akurat,kiedy skończyłem kawę, mercedes zatrzymał się przed eleganckim wejściem budynku DaVinci Maritime.Na schodach czekał młody człowiek, który pozdrowił mnie tak samo uprzejmie jak innipoprzedniego dnia.Tyle że ten wydawał się ponury.Jego twarz przypomniała mi obliczaludzi, przez których kiedyś zostałem aresztowany.Chłopak zaprowadził mnie do windy,a pózniej na salę konferencyjną.Gdy otworzyły się drzwi, ze środka usłyszałem krzyki po włosku i angielsku.Rozbrzmiewał i głos Suhkhuli, ale nie byłem w stanie zrozumieć słów, Stwierdziłem, żeinżynierowie i dyrektorzy wrzeszczą na siebie nawzajem, Uchyliłem się odruchowo, gdyw moją stronę poleciała filiżanka.Rozbiła się na zdobiącej ścianę wiśniowej boazerii.111Wtedy usłyszałem znów histeryczny głos Suhkhuli, krzyczącej coś z furią.Zapanowałacisza.Popatrzyłem na nią, ale nie zareagowała radością na moje pojawienie się.Tak jakbywczorajszego wieczoru nie było. Witaj, Al powiedziała obcym głosem. Powinien pan wiedzieć, co się stało.Toricelli nie żyje. Spojrzała na mnie, jak gdybym dobrze wiedział, kto to był. Toricelli? powtórzyłem, nie rozpoznawszy nazwiska. Szef programu badawczego; ten człowiek, którego wczoraj widział pan w laborato-rium, jak sterował szympansem. Co się stało? spytałem. Wczoraj wieczorem przeszedł operację polegającą na usunięciu z mózgu inter-fejsu komputerowego.Doszło do obrzęku.Funkcje mózgu zanikły.Nastąpiła jego śmierć.Odłączyli inżyniera od respiratora.Przez chwilę oddychał samodzielnie, ale potem prze-stał.Po kilku minutach praca serca ustała. Do oczu Suhkhuli napłynęły łzy.Nie odwra-cała jednak głowy ani nie zasłaniała oczu, jak robi większość płaczących kobiet; a przy-najmniej te, które znałem.Stałem tam i patrzyłem na nią.Nie chciałem myśleć o obecności innych ani nawet jej;zastanawiałem się tylko, czy wczorajsza noc była dla niej jednorazową przygodą? Czy nicdla tej kobiety nie znaczyłem? Wiedziałem, że muszę współpracować z nią przynajmniejprzez parę najbliższych miesięcy. Współczuję pani i wszystkim państwu powiedziałem w końcu. Chciałbym zło-żyć swoje kondolencje.To nie powinno było się stać.Natychmiast rozpoczniemy śledztwow sprawie przyczyny zgonu inżyniera.Czy Rafael wie? Zawiadomiłam go rano odparła Chinka. Leci tu.Powiedział, że chce się z pa-nem natychmiast spotkać.Tymczasem pokażę panu pańskie nowe biuro.Nie mówiąc ani słowa, zaprowadziła mnie do windy; milczała i w trakcie jazdy z czter-dziestego piętra na siedemdziesiąte ósme.Poszliśmy na koniec korytarza, w róg budynkunaprzeciw jej biura.Otworzyły się dwuskrzydłowe mahoniowe drzwi.Sekretariat był nad-zwyczaj wygodny.Przy wiśniowym stok pracował sekretarz, mężczyzna.Robił coś na prze-nośnym, płaskim komputerze.Gdy rozsunęły się drugie drzwi, zobaczyłem pomieszczenieo dwóch szklanych ścianach, zajmujące róg budynku.Rozciągał się z niego równie efek-towny widok, jak z gabinetu Suhkhuli.Mój gabinet został umeblowany surowo i funkcjo-nalnie.Stoi w nim duży stół konferencyjny, biurko wielkości limuzyny, rząd ekranów kom-puterowych.Jedyną oznaką komfortu są dwa luksusowe fotele przy oknach i wiśniowy stółpomiędzy nimi.Suhkhula podeszła do ukrytego z boku barku i otworzyła go; w środku było kilka ka-rafek i szkło.Wybrała butelkę z brązowym alkoholem, nalała sobie szklaneczkę i wypiła;potem drugą.Skinęła na mnie, ale pokręciłem głową; nigdy nie piłem przed ósmą rano.Popatrzyłem na kobietę.Płakała teraz całkiem otwarcie, zalewając się rzewnymi łzami; jej112ramiona drżały konwulsyjnie.Podszedłem i objąłem ją.Przytuliła się do mnie jak małedziecko.Próbowałem złagodzić jakoś jej ból słowami, ale ona milczała.W końcu pocią-gnęła nosem i wytarła twarz chusteczką. Nic mi nie jest oznajmiła. Ale program został właśnie przerwany. Na to wygląda. mruknąłem, bo nic innego nie przyszło mi do głowy. Toricellibył chyba dla ciebie bliską osobą.Pokiwała głową. To ja go zatrudniłam, potem szkoliłam, wreszcie przepracowałam z nim kilka lat.Byłdla mnie jak brat.Nie mogę uwierzyć, że nie żyje.Przytuliłem ją więc znowu i trzymałem tak, aż wszedł sekretarz. Sir, przyjechał pan Rafael poinformował. Czeka na pana w sali konferencyj-nej.Puściłem Suhkhulę, a potem pocałowałem ją w policzek, na którym poczułem świeżąłzę. Bardzo ci współczuję powiedziałem jeszcze i wyszedłem.� � �Na widok Nowskoja Rafael uśmiechnął się szczerze i wyciągnął rękę, swoim ty-powym gestem sprzedawcy.Przyciągnął jednak Rosjanina do siebie, objął drugą rękąi zrobił niedzwiedzia. Witaj.Siadaj powiedział ciepło.Na stole stała taca z ciastami i serwis z kawą.Przy fotelach czekały już dwie napełnione filiżanki parującej espresso.Aleksiej spojrzał na Rafaela, który zaczął spokojnie zajadać ciasto. Słyszałeś o To-ricellim? upewnił się.Rafael wzruszył tylko ramionami. Słyszałem. Jeśli dobrze rozumiem Suhkhulę, to bardzo zła wiadomość.Toricelli był głównymtwórcą systemów sterowania zwierzętami wyjaśnił Rosjanin. Poza tym, jeśli to masię zdarzać za każdym razem, kiedy będziemy odłączać człowieka od komputera, nieznajdziemy zbyt wielu ochotników.Rafael machnął ręką, wpychając do ust resztę ciasta. Wiem mruknął.Wytarł dłonie i usta serwetką, po czym wziął kawałek z innejtacy [ Pobierz całość w formacie PDF ]