[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Konieczność sakramentu pokuty w przypadku grzechów śmiertelnych i powszednich.Sakrament pokuty/./ jest środkiem niezbędnym z rozporządzenia Bożego - przynajmniej w szczerym pragnieniu otrzymania go - dla wiernego, który popełniwszy grzech ciężki, pragnie powrócić do życia Bożego.Kościół przez długie wieki, tłumacząc wolę Chrystusa, zachęcał zawsze wiernych do częstego przystępowania do tego sakramentu, także po to, by mogli otrzymać odpuszczenie grzechów powszednich.Ta ewolucja (w porównaniu z przeszłością), jak powiedział mój poprzednik Pius XII, dokonała się nie bez asystencji Ducha Świętego.To prawda, odpuszczenie grzechu powszedniego może nastąpić przy użyciu innych środków sakramentalnych lub niesakramentalnych /./.Nie wolno zapominać, że grzechy powszednie mogą niebezpiecznie poranić grzesznika.Wobec takiej możliwości rozumiemy, jak niesłychanie korzystne jest, by te grzechy znajdowały odpuszczenie także w sakramencie pokuty.Jest rzeczą ważną, by nie tracąc z oczu ogólnokościelnego wymiaru sakramentu pokuty, dobrze zrozumieć znaczenie spowiedzi indywidualnej; według trwałej i nienaruszalnej tradycji Kościoła, jest ona zawsze konieczna dla uzyskania odpuszczenia grzechów ciężkich i we wszystkich przypadkach obdarza wzbogaceniem duchowym.Spowiedź indywidualna i zbiorowa.Co do problemu absolucji generalnej udzielanej wielu penitentom bez uprzedniej spowiedzi indywidualnej, przede wszystkim stwierdzam z przykrością, że pomimo dokładnych zaleceń zawartych w Kodeksie Prawa Kanonicznego (kanony 961-963) i przypomnianych w Egzortacji Apostolskiej, w niemałej liczbie Kościołów partykularnych zdarzają się przypadki nadużycia.W tej kwestii poczuwam się do obowiązku raz jeszcze potwierdzić, że ta forma udzielania sakramentu “ma charakter wyjątkowy, nie jest przeto pozostawiona do swobodnego wyboru”.Przepisy prawa są tu wyraźne: Kościół, wierny woli swego Mistrza i Pana, nie zamierza ich zmieniać."W imieniu Chrystusa i Kościoła, w imieniu moim i także swoim wzywajcie wiernych Kanady do nawrócenia i do spowiedzi osobistej.Chcę przypomnieć z naciskiem skrupulatne zachowanie przytoczonych warunków, chcę podkreślić, że w przypadku grzechu śmiertelnego, także po absolucji generalnej, pozostaje obowiązek dokładnego wyznania grzechu w sakramencie, i chcę potwierdzić, że w każdym wypadku wierni maja prawo do własnej spowiedzi prywatnej.Kościół zatem, zachowując wielowiekową praktykę sakramentu pokuty - praktykę spowiedzi indywidualnej, połączonej z osobistym aktem żalu i postanowieniem poprawy i zadośćuczynienia - broni tego szczególnego prawa duszy ludzkiej.Jest to prawo do najbardziej osobistego spotkania człowieka z Chrystusem ukrzyżowanym i przebaczającym, z Chrystusem, który mówi przez usta szafarza sakramentu pojednania: "Odpuszczone ci są grzechy twoje".Spowiedź częsta.Także w tej egzortacji kieruję /./ naglące wezwanie do wszystkich kapłanów świata, zwłaszcza do moich Braci w biskupstwie i do proboszczów, by ze wszystkich sił popierali częste korzystanie wiernych z tego sakramentu i używali wszelkich możliwych i stosownych środków, by próbowali wszelkich dróg, aby do jak największej liczby naszych braci dotarła "łaska, która jest nam dana" w sakramencie pokuty dla pojednania w Chrystusie każdej duszy i całego świata z Bogiem.Raz jeszcze korzystamy ze sposobności, by podkreślić wobec naszych wiernych wielkie korzyści, które wynikają z częstej spowiedzi.Spowiedź dzieci.Wierny, przystępujący do tego sakramentu, który jest wyrazem zwycięskiej miłości Chrystusa zmartwychwstałego, nie doświadcza sprawiedliwości, która potępia, lecz miłości, która przebacza /./.Jakże wobec tego nie dostrzegać wielkich korzyści, jakie z udostępnienia tego sakramentu mogą odnosić także dzieci, dzięki stopniowemu i harmonijnemu poznawaniu siebie i panowaniu nad sobą, dzięki akceptacji samych siebie i własnych możliwości, jednak bez biernego godzenia się z nimi?Niezależnie od kwestii, jakiego wieku potrzeba, by popełnić grzech ciężki, prawdą pozostaje, iż nawet lekkie nasilenie się zła ma swoje znaczenie, nawet niemałe, gdy się spojrzy z perspektywy wychowawczej na dalszą drogę rozwoju ludzkiego i chrześcijańskiego.KikoZnamienna strategia przemilczania.Niepokojące jest nakazywane katechistom zachowanie tajemnicy na temat tego co Kiko mówi krytycznie o przeciętnym wiernym, który z wiarą przyjmuje artykuły "Credo" i spowiada się.Kiko poucza katechistów: "Tego ludziom nie powinniście mówić."Właśnie takie stwierdzenie pada po uwadze, żespowiedzi dla kierownictwa duchowegoi otrzymywaniedrobnych wskazówekmają być zastąpione przezsłowo Boże, które rozwiązuje wszystkie problemy kierownictwa i pomaga do uznania się za grzeszników,mimoże się chodzi do spowiedzi prywatnej, będącej jeszcze w użyciu.Jak zobaczymy, Kiko jest zawzięty w swej odrazie dospowiedzi indywidualnej, prywatnej.Kończy tym zdaniem:Nie wdawajcie się za nic w tę tematykę, rozmawiając z ludźmi, bo byście stworzyli całą kupę problemów.Słowem:Nie starajcie się ich przekonywać, mówiąc im rzeczy, któreśmy przedtem powiedzieli o spowiedzi.Ale dlaczego przemilczać, ukrywać swoje myśli? Kiko oczywiście jest świadom, że odstępuje od praktyki Kościoła katolickiego, nie podziela przecież magisterium Jana Pawła II.Wkrótce dowiemy się, dlaczego.Mylne założenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]