[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.— Tak więc pan uważa? Lily Gamboll?— Nie, mówię tylko o tym, jakby być mogło.Wtedy kiedy zginęła pani McGinty, pani Carpenter nie była jeszcze panią Carpenter.Była młodą wojenną wdową, bardzo ubogą, i mieszkała w domku robotniczym.Była zaręczona z bogatym sąsiadem, człowiekiem z ambicjami politycznymi i wielkim poczuciem własnego znaczenia.Gdyby Guy Carpenter odkrył, że się żeni, powiedzmy, z dziewczyną niskiego pochodzenia, która się wsławiła tym, że ciachnęła ciotkę tasakiem, albo z córką Craiga, jednego z najsłynniejszych zbrodniarzy stulecia, zajmującego pierwsze miejsce w pańskiej Komnacie Okropności, cóż, należałoby wątpić, czy by doprowadził sprawę do końca.Odpowie pan zapewne, że tak, jeżeli kochał dziewczynę.Ale to nie tego rodzaju człowiek.Określiłbym go jako samolubnego, ambitnego i bardzo dbałego o własną reputację.Myślę, że gdyby młodej pani Selkirk, którą wtedy była, bardzo zależało na tym małżeństwie, jeszcze bardziej zależałoby jej na tym, aby do uszu jej narzeczonego nie doszła najmniejsza niekorzystna wzmianki o niej.— Aha, więc myśli pan, że to ona?— Powtarzam panu jeszcze raz, mon cher, że nie wiem.Sprawdzam tylko możliwości.Pani Carpenter była wobec mnie bardzo ostrożna, czujna i spłoszona.— Nie najlepiej to wygląda.— Tak, tak, ale to wszystko bardzo trudna sprawa.Byłem kiedyś na wsi u przyjaciół, którzy urządzili polowanie.Wie pan, jak to się odbywa? Wychodzi się z psami i bronią, płoszy ptactwo… ptactwo zrywa się, wzbija w powietrze, a wtedy bang, bang, strzela się.Tak samo my.Płoszymy nie tylko jednego ptaka, jakieś inne ptaki też są w ukryciu.Może ptaki, do których nic nie mamy.Ale same ptaki tego nie wiedzą.Musimy dobrze się upewnić, cher ami, który jest naszym ptakiem.W czasie wdowieństwa pani Carpenter mogły być różne niedyskrecje… nie gorsze niż to, ale zawsze niewygodne.Na pewno musi być jakiś powód, dlaczego pani Carpeuter tak pilno było mi powiedzieć, że pani McGinty była kłamczuchą!Nadinspektor Spence potarł nos.— Wyjaśnijmy to, Poirot.Co pan naprawdę myśli?— Nieważne, co ja myślę.Muszę wiedzieć.A jak dotąd psy dopiero dotarły do kryjówek ptactwa.Spence mruknął:— Gdybyśmy tylko mieli coś konkretnego, czego można by się uchwycić.Mamy jedynie podejrzane okoliczności.W ten sposób wszystko to teorie, i to dosyć naciągnięte.Wszystko kupy się nie trzyma, wie pan, tak jak panu mówiłem.Czy w życiu ktoś w ogóle morduje z powodów, jakie bierzemy pod uwagę?— To zależy — odpowiedział Poirot.— Wiele tu zależy od rodzinnej sytuacji, której nie znamy.Ale przywiązanie do dobrej opinii jest bardzo silną namiętnością.To nie artyści ani inna bohema.W Broadhinny mieszkają bardzo przyzwoici ludzie.Tak mi powiedziała kierowniczka poczty.A przyzwoici ludzie lubią strzec swojej opinii.Ktoś może mieć za sobą długie lata szczęśliwego małżeństwa, najmniejszych podejrzeń, że się kiedyś było znaną postacią z najbardziej sensacyjnej sprawy o morderstwo, najmniejszych podejrzeń, że czyjeś dziecko jest dzieckiem osławionego mordercy.Ktoś mógłby powiedzieć: „Raczej umrę, niż mój mąż się o tym dowie!”.Albo: „Raczej umrę, niż córka odkryje, kim jest!”.A potem przychodzi mu do głowy, że może lepiej będzie, jeżeli to pani McGinty umrze…Spence powiedział spokojnie:— Więc myśli pan, że to państwo Wetherby?— Nie.Oni może najlepiej pasują, ale to i wszystko.Prawdę mówiąc, jeśli idzie o charakter, pani Upward jest bardziej prawdopodobną morderczynią niż pani Wetherby.Ma zdecydowanie i siłę woli i ślepo kocha syna.Myślę, że mogłaby posunąć się daleko, nie chcąc dopuścić, aby się dowiedział, co się wydarzyło, zanim wyszła za jego ojca i ustatkowała się w szczęśliwym i cieszącym się szacunkiem małżeństwie.— Tak by go to wyprowadziło z równowagi?— Osobiście nie sądzę.Młody Robin ma nowoczesne poglądy, jest sceptykiem, absolutnym egoistą, a w każdym razie nie jest tak oddany matce, powiedziałbym, jak ona jemu.To nie jest James Bentley [ Pobierz całość w formacie PDF ]