[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Twarz Ingrid rozjaśniła się.- Tak jak Pam i Jerry North?Niezupełnie tak, choć Annie nie miałaby nic przeciwko martini.Jednak po dwóch miętowych julepach lepiej było nie ryzykować.Ingrid wywiesiła tabliczkę z napisem “Zamknięte" i wychodząc dodała jeszcze: - Jutro rano ja otworzę.Czyżby obawiała się, że jutro Annie będzie już w więzieniu?Max wybrał dla siebie największe krzesło, najbardziej miękką po­duszkę i rozsiadł się wygodnie.- Pora uporządkować materiał, którym dysponujemy.- Rozpo­starł na kolanach żółty notatnik.Annie niecierpliwie krążyła po księgarni.Barek kawowy, akwa­rele, środkowe przejście wydzielone przez ukośnie ustawione reduty z eukaliptusowego drewna, Edgar lśniący czernią piór i spoglądnjący w przestrzeń niewidzącymi oczami.Po śmierci wuja Ambrosc księgarnia stała się dla niej schronieniem.Tu czuła się bezpieczna i szczęśliwa.Czy Slauter przyszedł po to, aby ją aresztować? Carmen Morgan była przekonana, że aresztowanie ma nastąpić jutro.Ile czasu jej jeszcze zowstało? Zegar w ozdobnej szafce z orzechowego drewna, w stylu królowej Anny, stojący tuż obok Edgara, wskazywał 15:07.Czas, czas, czas, miała coraz mniej czasu.Okręciła się na pięcie i znowu ruszyła wzdłuż półek, gdy nagle jej wzrok zatrzymał się na regale z autentycznymi historiami krymi­nalnymi.Nie brakowało tu także Clarka Howarda - ulubionego autora wuja.Clark Howard - w 1980 roku nagrodzony Edgarem za opowiadanie “Wścibski facet" - z powodzeniem uprawiał różne ga­tunki literackie; pisywał krótkie opowiadania, powieści, scenariusze filmowe i telewizyjne i książki opisujące prwdziwe historie krymi­nalne.Annie wpatrywała się w książki z takim natężeniem, aż tytuły za­częły skakać jej przed oczami.Przestali brać pod uwagę najbardziej istotny fakt.- Max! - wykrzyknęła.Potknęła się i wpadła na doniczkę z paprotką.Przy krześle Maxa udało jej się jakoś odzyskać równo­wagę.Wypłoszona ze swojego schowka Agatha popatrzyła na Annie z wyrzutem i pomknęła w najciemniejszy kąt barku kawowego.An­nie postukała palcem w trzymane przez Maxa papiery.- Gdzie masz to, co napisałeś, wtedy gdy ja oberwałam po głowie w domu Elliota?Max zaczął przetrząsać notatki, wreszcie wyciągnął plik zapisa­nych na maszynie kartek, Niecierpliwie wyrwała mu je z ręki.- Musimy dokładnie uporządkować ten materiał pod kątem związku podejrzanych osób z.przypadkami, którymi zajmował się wuj Ambrose, rozumiesz? Przecież cała sprawa zaczeła się właśnie od niego.To jest ważniejsze niż jakieś tam duperele typu ojcostwo kapitana Maca.- Najpierw musimy uporządkować ten materiał.Max miał mi­nę niczym sam Herkules Poirot.Brakowało mu tylko jajowatej głowy.Annie nie zawracała sobie głowy odpowiedzią.Chwyciła dossiers i szybko naszkicowała tabelę z nazwiskami i miejscowościamiEmmaClydeHalDouglasJeff, JanisFarleyFritzHemphillKapitanMacKellyRizzoliBillingsCincinnatiPn.AfrykaMemphisNowy JorkBoca RatonBroward’sRockWiesbadenSt.LouisHollywoodJezioroTahoeBroward’sRockColumbiaKansasCityBroward’sRockLong BeachSajgonLoma LindaLos AngelesBroward’sRockFt.WaltonJacksonvilleCampLeJeuneKoreaMiamiSilver CityBroward’sRockFt.SmithOzarkFayettevilleBroward’sRockPrzyjrzawszy się swojemu dziełu, poczuła lekki niepokój.Na pierwszy rzut oka nie istniały żadne poszlaki łączące podejrzanych ze słynnymi przypadkami, którymi interesował się wuj Ambrose.Ale może po prostu nie dysponowała wystarczającą ilością informacji o tych sprawach?W kwadrans później odkładała słuchawkę telefonu.Rękę miała zdrętwiałą od notowania.Max stanął za jej krzesłem i zaczął maso­wać jej skulone ramiona.- Co tak pilnie zapisywałaś? Dzisiejszą afirmację?- Rozmawiałam z Samem, reporterem od spraw kryminalnych z “Atlanta Constitution".Zaprosił mnie na drinka, gdy będę w mie­ście.- Zerknęła w stronę zegara.O Boże, już 15:22, a oni ciągle tkwią tutaj; Max zajęty kolejną, cholerną listą, a ona usiłując znaleźć jakiś związek między zaginionym maszynopisem wuja Ambrose a podejrzanymi.Do diabła, nic z tego nie wychodzi.Max pochylił się, by popatrzeć na jej notatki.- Wszystko na nic - powiedziała z goryczą.- Och, wuj z pewno­ścią był na właściwym tropie, natomiast my nie dysponujemy ni­czym, co łączyłoby tamte zbrodnie z naszymi podejrzanymi.- Za­częła wyliczać na palcach: Aldon Armbruster, udając się do pracy, wsiadł właśnie do samochodu marki Lincoln Continental, uruchomił silnik i wyleciał w powietrze.W jego fabryce, produkującej opancerzone łuski artyleryjskie, były uprzednio zatargi z robotnikami.O zamach podejrzewano Aldena Armbrustera Juniora, który na krótko przed wypadkiem odbył podróż do Miami, gdzie bez trudu mógł zdobyć plastik użyty do wysadzenia samochodu, Brak odcisków palców, brak dowodów.Sprawy nigdy oficjalnie nie zamknię­to.Młody Armbruster mieszka obecnie w Nowym Jorku i przy­puszczalnie świetnie się bawi.Innych podejrzanych w tej sprawie nie było, a z naszych kandydatów nikt nie może być Aldenem Armbrusterem Juniorem.Samobójstwo Amalie Vinson.Amalie Vinson, spad­kobierczyni fortuny zrobionej na oponach samochodowych, została znaleziona martwa w czerwcowy poranek w swojej letniej posiadło­ści w Waikiki.Śmierć nastąpiła z powodu przedawkowania kokainy.Mógł to być wypadek, mogło też być samobójstwo.Zostawiła list, a ściślej mówiąc oderwany fragment kartki z klasycznym zdaniem:“Nie mogę dłużej".Każdy głupiec wie, jak to się robi [ Pobierz całość w formacie PDF ]