Balzac Honoriusz Ojciec Goriot

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chodziłem z nią po sklepach, odprowadziłem ją do domu.Och! Wez mniedo siebie.Czasem może się zdarzyć, że będziesz potrzebował jakiejś usługi: będę tuż.Och!Gdyby ten kloc alzacki umarł, gdyby podagra miała tyle rozumu, aby mu się rzucić na serce,jakaż Delfinka byłaby szczęśliwa! Byłbyś moim zięciem, byłbyś jawnie jej mężem.Och, onajest taka biedna, nie znalazła nic ze słodyczy życia, rozgrzeszam ją ze wszystkiego.DobryBóg musi być zawsze po stronie ojców, którzy bardzo kochają.Ona zanadto cię kocha! rzekł po pauzie, potrząsając głową. Po drodze rozmawiała ze mną o tobie. Nieprawdaż,ojczulku, jaki on miły! Jakie ma dobre serce! Czy mówi o mnie? Ba, tomy całe nagadała miprzez ten kawałek drogi! Przelała całe swoje serce w moje.Cały ten rozkoszny ranek nieczułem się stary, lekki byłem jak piórko.Powiedziałem jej, żeś mi oddał owe tysiąc franków.Złota dziecina wzruszona była do łez.Co pan tam ma na kominku? rzekł w końcu ojciecGoriot, który umierał z niecierpliwości, widząc, że Rastignac stoi nieruchomo.Eugeniusz oszołomiony patrzył na sąsiada z otępiałą twarzą.Ten pojedynek oznajmionyna jutro przez Vautrina stanowił tak gwałtowny kontrast ze spełnieniem najdroższych nadzieimłodzieńca! Miał uczucie jakiego koszmaru.Obrócił się do kominka, ujrzał puzderko iznalazł wewnątrz śliczny zegarek Br�gueta, zawinięty w papier.Na papierze były te słowa:Chcę, aby pan myślał o mnie o każdej godzinie, dlatego że.DelfinaTo ostatnie słowo mieściło zapewne aluzję do jakiejś sceny, która zaszła między nimi.Eugeniusz patrzał rozczulony.Herb jego błyszczał w emalii na złotej tafli puzderka.Klejnotten od tak dawna upragniony, zegarek, kluczyk, kształt, rysunek odpowiadały wszystkim jegomarzeniom.Ojciec Goriot promieniał.Przyrzekł zapewne córce, że zda jej sprawę znajmniejszych objawów wrażenia, które niespodzianka uczyni na Eugeniuszu, stary bowiemdzielił z nimi te młode wzruszenia i wydawał się nieomal najszczęśliwszym z trojga.Kochałjuż Rastignaca za córkę i za siebie. Pójdziesz tam dziś wieczór, ona czeka na ciebie.Ten kloc alzacki wieczerza u swojejtancerki.Ha, ha! Głupią miał minę, kiedy mój adwokat wypalił mu verba veritatis.Aajdaktwierdzi, że kocha moją córkę do szaleństwa! Niech jej tknie tylko, a utrupię go.Myśl o tym, że moja Delfinka należy do.(westchnął), popchnęłaby mnie do zbrodni; aleto by nie było zabójstwo człowieka; to głowa wołu na ciele wieprza.Wezmiesz mnie dosiebie, nieprawdaż? Tak, poczciwy ojcze Goriot, wiesz dobrze, że cię kocham. Widzę to, och, ty się mnie nie wstydzisz! Pozwól mi się uściskać!I objął studenta. Dasz jej dużo szczęścia, przyrzeknij mi! Pójdziesz do niej dziś wieczór, prawda? Och, tak.Muszę wyjść w interesie, którego niepodobna mi odłożyć. Czy mogę zdać ci się na co? Tak, tak, owszem.Gdy ja pójdę do pani de Nucingen, idz pan do starszego pana83Taillefer, poproś, aby mi zechciał dziś wieczór jeszcze użyczyć rozmowy: mam z nimpomówić w sprawie niesłychanie ważnej. Byłabyż to prawda, młodzieńcze wykrzyknął ojciec Goriot, mieniąc się na twarzy żety się zalecasz do jego córki, jak twierdzą ci tam głupcy na dole?.Do kroćset! Ty nie wiesz,co znaczy pięść starego Goriot.Słuchaj ty: gdybyś nas oszukał, wystarczyłoby mi jednouderzenie.Och, to niemożliwe. Przysięgam panu, kocham tylko jedną kobietę na świecie rzekł student. Przekonałemsię o tym dopiero przed chwilą. Och, co za szczęście! rzekł ojciec Goriot. Ale rzekł student syn pana Taillefer ma jutro pojedynek, w którym padnie. Co ciebie to obchodzi? rzekł Goriot. Ależ trzeba go ostrzec, aby nie pozwolił synowi. wykrzyknął Eugeniusz.W tej chwili przerwał mu głos Vautrina, który wychylił się na próg, śpiewając:O Ryszardzie, o królu mój!Zwiat cały cię opuszcza.Bum, bum, tra, ra, bum, bum!Długom wędrował po tym świecie,Zdeptałem go.tra la la. Panowie! zawołał Krzysztof zupa czeka, wszyscy już przy stole. Krzysztofie rzekł Vautrin chodz no, wez na dół flaszkę mego bordeaux. Podoba ci się zegareczek rzekł ojciec Goriot. Mała ma gust, co?Vautrin, ojciec Goriot i Rastignac zeszli razem i zajęli wskutek spóznienia miejsca oboksiebie.Podczas obiadu Eugeniusz okazywał najwyższą oziębłość Vautrinowi, mimo iż nigdyten człowiek, tak miły w oczach pani Vauquer, nie rozwinął tyle humoru.Iskrzył się werwą izdołał rozruszać wszystkich.Ta pewność, ta zimna krew oszałamiały Eugeniusza. Co panu się dziś zdarzyło najlepszego spytała pani Vauquer. Wesół pan jakszczygieł. Zawszem wesół, kiedy robię dobre interesy. Interesy? rzekł Eugeniusz. Ano, tak.Dostarczyłem partię towaru, która mi przyniesie ładne komisowe [ Pobierz całość w formacie PDF ]