Autoniusz i Kleopatra Shekespeare W

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tej czarodziejce powiem o twych czynach,A jej podzięka będzie twą nagrodą.(do K l e o p a t r y) Ty, dnia światłości, moją zbrojną szyjęObejmij czule, przytul się, przeniknijWskroś twardy pancerz do miękkiego serca,Co mocno bije radością zwycięstwa.KLEOPATRANajwiększy z panów! Odważny bez granic!Z uśmiechem wracasz nietknięty spomiędzyCałego świata sideł najgrozniejszych.ANTONIUSZMój ty słowiku! Przegnaliśmy wszystkichDo własnej nory.Moja ty dziewczynko!Chociaż siwizna nieco zaprószyłaMłodości kolor, to jednak ma wolaTak siłą mięśni stanowczo dowodzi,%7łe mogę w walce dorównać młodości.Popatrz na tego człowieka.Swą rękęDaj mu łaskawie do pocałowania.Całuj, żołnierzu.Wiele dziś dokonał Jak gdyby bożek ludziom nienawistnyW jego postaci siał wokół zniszczenie.KLEOPATRADam ci, żołnierzu, zbroję szczerozłotą,Niegdyś królewską.110ANTONIUSZW pełni zasługuje.Nawet jeżeli tak jest wysadzanaKarbunkułami jak rydwan Febusa.Daj mi swą rękę.Uroczysty pochódPrzez Aleksandrię niech przemaszeruje.Nieście swe tarcze pogięte z godnością,Jak to przystoi żołnierzom po walce.Gdyby nasz pałac mógł pomieścić całeObozowisko, to razem wieczerzaćDziś byśmy mogli i wznosić toastyZa powodzenie jutra, które wróżyPorażkę wroga.Trębacze, zadmijcieSwą blachą z brązu prosto w uszy miasta.Niech grzechot bębnów dołączy do wtóru,Jakby i nieba muzyka, i ziemiZłączyły siły w hejnale triumfu.Grzmią trąby.Wychodzą.Scena 9Obóz C e z a r a.Wchodzi D o w ó d c a W a r t y i jego koledzy; za nimi E n o b a r b u s.DOW�DCA WARTYJeśli nie zmienią nas w ciągu godziny,To do wartowni powinniśmy wracać.Noc jest tak jasna, że ponoć o drugiejW bój mamy ruszyć.PIERWSZY WARTOWNIKTen dzień był niedobry.ENOBARBUSNocy, bądz świadkiem.DRUGI WARTOWNIKCo to jest za człowiek?PIERWSZY WARTOWNIKStań z boku, słuchaj.ENOBARBUSBądz świadkiem, księżycuBłogosławiony, że podczas gdy zdrajcy111W ludzkiej pamięci wzbudzają nienawiść,Przed twoim licem nędzny EnobarbusOdbył pokutę.DOW�DCA WARTYTo jest Enobarbus?DRUGI WARTOWNIKCicho, słuchajmy.ENOBARBUSO, wyłączny władcoMelancholijnej rozpaczy, ty, gwiazdoTrująca nocy, spłyń na mnie swym jadem,Aby niechciane życie już przestałoDręczyć mą duszę.Ciśnij moje serceO kamień mego grzechu, a skostniałeOd bólu pęknie i w proch się obróci,Przynosząc nagły kres mojej rozpaczy.O, Antoniuszu, tyś bardziej szlachetnyNiż moja zdrada haniebna.Ty jedenPrzebacz mi, proszę a niech reszta świataWpisze mnie w rejestr podłych sprzedawczyków.O, Antoniuszu! O, mój Antoniuszu!Umiera.PIERWSZY WARTOWNIKPorozmawiajmy z nim.DOW�DCA WARTYLepiej słuchajmy,Bo spraw Cezara może to dotyczyć.DRUGI WARTOWNIKWłaśnie.Lecz zasnął.DOW�DCA WARTYChyba raczej zemdlał,Bowiem modlitwa, jaką tu odmawiał,Snu dać nie mogła.PIERWSZY WARTOWNIKPodejdzmy do niego.DRUGI WARTOWNIKObudz się, panie! Obudz! Przemów do nas.112PIERWSZY WARTOWNIKSłyszysz nas, panie?DOW�DCA WARTYPewnie ręka śmierciGo dosięgnęła.W oddali słychać bębny.Słuchajcie, to bębnySwoim warkotem budzą śpiącą armię.Jego zanieśmy do naszej wartowni.To znaczny człowiek.Służba już skończona.DRUGI WARTOWNIKChodzmy tam zatem.A może odżyje.Wychodzą z ciałem.Scena 10Pomiędzy oboma obozami.Wchodzą A n t o n i u s z i S k a r u s na czele armii.ANTONIUSZDzisiaj szykują się do morskiej bitwy.Na lądzie nie chcą się z nami spotykać.SKARUSChyba chcą zmierzyć się na obu frontach.ANTONIUSZMogliby nawet do boju przystąpićW powietrzu, ogniu tam też opór damy.Rozkaz wydaję, by nasza piechotaNa wzgórzach wokół miasta przy mnie stała,Dla floty wcześniej poszły polecenia Już wypłynęła z portu; stąd możemyAatwo porównać bitwy strony obieI patrzeć na to, jak poradzą sobie.Wychodzą.Scena 11Tamże.Wchodzi C e z a r na czele armii.113CEZARO ile sami nie zaatakują,Na lądzie walki podjąć nie musimy.Chyba tak będzie, bo najlepsze siłyPosłał na morze.Zajmijcie pozycje,Zważając na to, by były korzystne.Wychodzą.Scena 12Tamże.W oddali słychać odgłosy bitwy morskiej.Wchodzą A n t o n i u s z i S k a r u s.ANTONIUSZPiechota jeszcze nie zaczęła.Stamtąd,Gdzie rośnie sosna wszystko lepiej widać.Dam ci znać zaraz o przebiegu bitwy.Wychodzi.SKARUSW masztach okrętów egipskiej królowejJaskółki gniazda zbudowały sobie.Wróżbici mówią, że niby nie wiedzą,%7łe nie umieją, zerkają posępnie,Bojąc się wiedzę swą na głos wyjawić.Wprawdzie Antoniusz jest mężny fortunaNie chce mu sprzyjać, zwodząc go pomiędzyNową nadzieją a niedawnym lękiem.Przez to właściwie nie wie, na czym stoi.Wchodzi A n t o n i u s z.ANTONIUSZWszystko stracone! Podła EgipcjankaZnów mnie zdradziła! Moja flota przeszłaNa stronę wroga; już tam wiwatują,Rzucając w górę czapki, jakby dawnychSpotkali druhów.Ty, po trzykroć kurwo!Znów mnie sprzedałaś temu młokosowi,Więc moje serce wojnę tylko tobieTeraz wypowie.Każ wszystkim uciekać.Kiedy się zemszczę na tej czarownicy,Osiągnę wszystko, czego pragnę.Idz już,Każ im uciekać.114S k a r u s wychodzi.Słońce, twego wschoduNie ujrzę więcej.Antoniusz z fortunąRozbrat dziś bierze.Daj dłoń na rozstanie.Do tego doszło? Serca tych służalców,Co krok w krok za mną chodzili, już terazPławią się w fałszu pochlebstw dla Cezara.Ja, który niczym ta wyniosła sosnaNad całym światem górowałem, terazOdarty z kory, umieram zdradzony.O, ta fałszywa dusza Egipcjanki!To czarownica kusząca do zguby:Mrugnięciem powiek zmusić mnie umiałaDo wszczęcia wojen, bądz ich zakończenia.Jej ciało było celem samym w sobie,Ukoronowaniem wszystkich moich pragnień [ Pobierz całość w formacie PDF ]