King Stephen Miasteczko Salem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mark błyskawicznie odzyskał równowagę i rzuciłsię po niego, lecz Ben nie namyślając się, zdzielił go pięścią w twarz.Poczuł wyraznie, jak wargi chłopca rozgniatają się na zębach; Mark osunął sięna kolana.Ben kopnął rewolwer w kąt piwnicy, a gdy chłopiec usiłował poczołgaćsię w tamtym kierunku, ponowił uderzenie.Mark osunął się bezwładnie na podłogę.Poczucie siły i słuszności działaniazniknęło bez śladu.Był znowu tylko Benem Mearsem i bardzo, ale to bardzo siębał.Wpadający przez otwarte drzwi prostokąt światła przybrał barwę ciemnegofioletu.Zegarek wskazywał 18.51.Miał wrażenie, iż jakaś potworna siła przekręca mu głowę, zmuszając go, żebyspojrzał w oczy leżącego w trumnie potwora.Popatrz na mnie, mały człowieczku.Popatrz na Barlowa, dla którego stuleciabyły tym, czym dla ciebie chwile spędzone wieczorem z książką przy kominku.Popatrz na władcę ciemności, którego chciałeś zabić tym śmiesznym patyczkiem.Spójrz na mnie, skrybo.Ja zapisywałem karty ludzkiego losu, a moim atramentembyła ludzka krew.Spójrz na mnie i pogrąż się w rozpaczy!Jimmy, nie mogę tego zrobić.Już za pózno, a on jest dla mnie zbyt silny.SP�JRZ NA MNIE!18.53. Mamo? jęknął słabo Mark. Mamo, gdzie jesteś? Boli mnie głowa.Tu jest zupełnie ciemno.Dołączy do mego chłopięcego chóru.Ben wyszarpnął zza pasa jeden z kołków i natychmiast wypuścił go z dłoni.Krzyknął rozpaczliwie, gdy słońce opuściło umierające miasteczko, głaszcząc napożegnanie ostatnimi promieniami dach Domu Marstenów.Nagle schylił się i podniósł zaostrzony palik.Ale gdzie podział się młotek?G d z i e j e s t t e n p i e p r z o n y m ł o t e k ?Przy drzwiach komórki.Usiłował rozbić nim kłódkę.Pobiegł tam i podniósł go z podłogi.Mark siedział pod ścianą z paskudnie poharatanymi ustami.Dotknąwszy ichdłonią spojrzał ze zdumieniem na krew. Mamo! zawołał. Gdzie jest moja mama?18.55.Granica między dniem a nocą.Ben rzucił się w kierunku trumny, ściskając w lewej dłoni kołek, a w prawejlekarski młotek Jimmy ego.Rozległ się donośny, triumfalny śmiech.Barlow, z czerwonymi oczami płoną-cymi diabelską radością, unosił się już do pozycji siedzącej.W chwili, gdy jego374spojrzenie napotkało wzrok Bena, ten poczuł, jak błyskawicznie opuszczają gosiły.Ostatnim, konwulsyjnym wysiłkiem uniósł kołek nad głową i opuścił go w dół,rozcinając ze świstem powietrze.Zaostrzony koniec przebił koszulę Barlowai utkwił w jego ciele.Z gardła Barlowa wydobył się odgłos przypominający wycie zranionego wil-ka.Siła uderzenia wtłoczyła go z powrotem do trumny; wystawały z niej tylkojego szponiaste, machające dziko ręce.Ben uderzył młotkiem.Odpowiedziało mu kolejne wycie, a w ułamek sekundypózniej ręka Barlowa chwyciła jego zaciśniętą na kołku dłoń.Ben wskoczył dotrumny, przygniatając kolanami nogi wampira. Puść mnie! ryknął Barlow. To dla ciebie, ty sukinsynu! wyszlochał Ben. Dla ciebie, pijawko!Specjalnie dla ciebie!Młotek opadł po raz drugi.Z rany trysnął strumień lodowatej krwi, oślepiającgo na chwilę.Głowa Barlowa wiła się wściekle na atłasowej poduszce. Puść mnie! Nie śmiesz tego zrobić, nie śmiesz, rozumiesz?!Ben uderzał raz za razem.Krew buchnęła także z nozdrzy Barlowa, jego ciałozaś zaczęło drgać i skakać niczym nadziana na oścień ryba.Zakrzywione palcesięgnęły do twarzy Bena, wbijając mu się w policzki. PUZ MNIE!Po jeszcze jednym ciosie młotkiem tryskająca z rany krew zmieniła kolor naniemal zupełnie czarny, zaraz po tym zaś rozpoczął się całkowity rozkład.Trwałnie dłużej niż dwie sekundy; zbyt krótko, by potem można było w to uwierzyć,a jednocześnie dość długo, żeby powracać bez końca w nocnych koszmarach.Skóra zżółkła, stwardniała i złuszczyła się jak farba na starych płótnach.Oczyzbielały, żeby zaraz potem się zapaść, włosy zaś posiwiały i wypadły niczym garśćbiałych piór.Ciało zaczęło się kurczyć, a usta rozszerzać, aż wreszcie wargi zu-pełnie zniknęły, odsłaniając owal wyszczerzonych zębów.Paznokcie poczerniałyi odpadły, potem w eleganckim, czarnym garniturze pozostały same kości, głowazaś zamieniła się w żółtą czaszkę.Przez chwilę kościotrup drgał jeszcze konwul-syjnie i Ben z okrzykiem przerażenia wyskoczył z trumny, lecz hipnotyzująca siłaostatniej przemiany Barlowa była tak ogromna, iż nie sposób było oderwać odniej oczu.Nagle szczęki rozwarły się w niemym krzyku, czaszka odwracała sięto w jedną, to drugą stronę, a pozbawione ciała palce chwytały rozpaczliwie zakrawędz trumny.Zapachy docierały i znikały w krótkich, następujących bezpośrednio po sobiepowiewach: gazy, zgnilizna, pleśń, kwaśny pył, a potem już nic.Kości palcówrozsypały się jak zużyte ołówki, puste oczodoły powiększyły się w bezcielesnymwyrazie zdumienia i przerażenia, to samo stało się z jamą nosową, aż wreszcieczaszka rozpadła się niczym waza z tysiącletniej porcelany.Dezintegracja do-375tknęła całego szkieletu, i ubranie spoczęło na dnie trumny niczym brudny, nikomuniepotrzebny, rzucony byle gdzie łach.Mimo to jeszcze przez chwilę drobinki pyłu wirowały wściekle w powietrzu,a potem Ben poczuł coś w rodzaju raptownego powiewu wiatru, który owionął go,wywołując dreszcz przerażenia i pognał w ciemność.W sekundę pózniej rozległsię donośny huk, gdy jakaś ogromna siła wypchnęła na zewnątrz wszystkie oknapensjonatu. Uważaj! rozległ się krzyk Marka. Z tyłu!Ben obejrzał się i zobaczył, jak z komórki na warzywa wypełzają Eva, Weasel,Mabe, Grover i wszyscy pozostali.O tej porze świat należał wyłącznie do nich.Mark nie przestawał ani na chwilę krzyczeć.Ben chwycił go za ramiona i po-trząsnął. Woda święcona! wrzasnął prosto w jego udręczoną twarz. Nie mogąnas dotknąć!Krzyk zamienił się w rozpaczliwy szloch. Właz na górę! Prędko! polecił mu Ben.Musiał podsadzić chłopca nadeskę i pchnąć go, zmuszając do wspinaczki.Kiedy nabrał pewności, że Mark niespadnie, odwrócił się, żeby stawić czoło Wiecznie %7ływym.Stali półkolem w odległości jakichś piętnastu stóp, wpatrując się w niegoz nienawiścią. Zabiłeś naszego Pana odezwała się Eva Miller głosem, w którym niewie-le brakowało, a doszukałby się autentycznej rozpaczy. Jak mogłeś to zrobić? Wrócę tu powiedział do niej. I zajmę się wami wszystkimi.Wspiął siępo pochyłej desce, która ugięła się pod jego ciężarem, ale wytrzymała.Znalazłszysię w drzwiach rzucił przez ramię jeszcze jedno spojrzenie; milcząca gromadaskupiła się wokół trumny.Przypominali mu ludzi, którzy po wypadku tłoczyli sięnad ciałem Mirandy.Rozejrzał się w poszukiwaniu Marka i dostrzegł go leżącego twarzą w dółprzy drzwiach prowadzących na werandę.50Powtarzał sobie bezustannie, że chłopiec tylko zemdlał i że nie stało mu sięnic złego.Możliwe, iż tak było w istocie, bo tętno miał wyrazne i regularne.Wziąłgo w ramiona i zaniósł do swego samochodu.Uruchomił silnik natychmiast, jak tylko usiadł za kierownicą.Kiedy wyjeż-dżał z parkingu na ulicę, poczuł niemal fizyczne uderzenie spóznionej reakcji naostatnie wydarzenia.Z najwyższym trudem udało mu się powstrzymać szukającyujścia krzyk.Wiecznie %7ływi wylegli na ulice.376Zalewany na przemian falami zimna i gorąca, z głową wypełnioną dzikimrykiem, skręcił w lewo w Jointer Avenue i zaczął oddalać się od miasteczka [ Pobierz całość w formacie PDF ]