[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie powiedział więc nic.Lord Ingtar dowodził, niezależnie od tego, jak przyjacielsko za­chowywał się w stosunku do Randa, i zapewne nie doceniłby odpowiednio rady pasterza.Hurin jechał krok za Ingtarem, lecz w istocie to on pro­wadził, wskazując drogę na południe.Teren był falisty, po­kryty lasami.Tuż obok siebie, gęsto stłoczone rosły jodły, drzewa skórzane i dęby.Droga, którą wskazywał Hurin, pro­wadziła niemalże prosto jak strzała, odchylając się jedynie wówczas, gdy trzeba było ominąć kilka wyższych wzgórz i wyraźnie widziało się, iż szlak dookoła będzie szybszy, niźli przez stok.Sztandar Szarej Sowy łopotał na wietrze.Rand chciał jechać obok Mata i Perrina, lecz kiedy zbli­żył konia, Mat trącił Perrina łokciem i tamten niechętnie pogalopował za nim na czoło kolumny.Powiadając sobie, iż nie ma sensu jechać samotnie z tyłu, Rand pogonił konia naprzód.Jego przyjaciele wtedy na powrót zajęli miejsca w ariergardzie.I znowuż Mat był inicjatorem całej akcji."Niech sczezną.Chciałem tylko przeprosić".Poczuł się samotnie.Świadomość, że wina leży po jego stronie bynajmniej nie polepszała samopoczucia.Na szczycie jednego ze wzgórz Uno zsiadł z konia i zba­dał dokładnie ubity kopytami grunt.Rozgrzebał leżące na ziemi końskie łajno i mruknął:- Piekielnie szybko gnają, mój panie.- Jego głos brzmiał tak, jakby krzyczał, podczas gdy w rzeczywistości normalnie wypowiadał słowa.- Nie zbliżyliśmy się do nich nawet na godzinę.Niech sczeznę, mogliśmy wręcz stra­cić tę cholerną godzinę.Zajeżdżą swoje przeklęte konie, jeżeli dalej tak pójdzie.- Wskazał na udeptany kopytami ślad.- A więc to nie konie.Przeklęte trolloki.Znalazłem cholerne ślady koźlich kopyt.- Złapiemy ich - odpowiedział Ingtar zawzięcie.- Nasze konie, mój panie.Nie byłoby dobrze zajeździć je na śmierć, zanim ich nie złapiemy, mój panie.Nawet jeśli tamtym padną konie, przeklęte trolloki są bardziej wytrwałe.- Złapiemy ich.Na koń, Uno.Uno popatrzył na Randa swoim jedynym okiem, potem wzruszył ramionami i wspiął się na siodło.Ingtar powiódł ich pędem w dół przeciwległego stoku, tak że przez całą drogę na poły ześlizgiwali się, a potem galopem na następne wzgórze."Dlaczego on na mnie patrzy w taki sposób?" - zasta­nawiał się Rand.Uno był jednym z tych, którzy nigdy nie okazywali mu nadmiernej przyjaźni.Nie była to jednak otwarta niechęć, jak w przypadku Masemy Uno nie był miły dla nikogo, wyjąwszy kilku weteranów, równie posiwiałych w bojach co on."Z pewnością nie wierzy w opowieść głoszącą, że jestem lordem".Uno przez większość czasu wpatrywał się w teren roz­ciągający się przed nimi, kiedy jednak zorientował się, że Rand patrzy na niego, odpowiedział mu spojrzeniem, ale nie towarzyszyły temu żadne słowa.Nie znaczyło to wiele.Z równą łatwością mógł patrzeć prosto w oczy lngtarowi.Był to jego normalny sposób bycia."Szlak wybrany przez Sprzymierzeńców Ciemności, i coś jeszcze" - dumał Rand a Hurin tymczasem wciąż mamrotał o "czymś gorszym".Przez złodziei Rogu, Rand nigdy nie zbliżał się zanadto do zamieszkałych wiosek.Wi­dział je ze szczytów wzgórz, na odległość mili lub większą, nigdy jednak nie znaleźli się dostatecznie blisko, by rozróż­nić ludzi na ulicach.Z tej samej przyczyny ich mieszkańcy również nie byli w stanie zobaczyć kierującego się na po­łudnie oddziału.Mijali także farmy, z domami o dachach z niską strzechą, wysokimi stodołami i dymiącymi komina­mi, położone na szczytach wzgórz, albo na zboczach czy w dolinach, lecz każdorazowo w zbyt dużej odległości, by rolnicy mogli dostrzec tych, których ścigali.W końcu nawet Ingtar musiał przyjąć do wiadomości, że konie nie są w stanie dłużej biec w takim tempie.Rand posłyszał wymamrotane przekleństwa, gdy Ingtar uderzył pięścią we własne udo.Ostatecznie jednak kazał wszystkim zsiąść z koni.Pobiegli truchtem, wiodąc konie za uzdy, po zboczu wzgórza w górę, potem w dół, a po przebyciu mili wskoczyli na siodła i pognali naprzód.Potem znowu zsiedli i biegli.Bieg przez milę i jazda przez milę.Bieg i jazda.Rand był zaskoczony, gdy zobaczył, jak Loial krzywi się podczas jednej takiej rundy, gdy właśnie biegli, wspina­jąc się na zbocze.Kiedy pierwszy raz się spotkali, Ogir nie przepadał specjalnie za jazdą i końmi, przedkładając nad nie wiarę we własne stopy, teraz jednak zapewne musiał zmie­nić zdanie.- Lubisz biegać, Rand? - zapytał Loial uśmiechając się.- Ja bardzo.Byłem najszybszy w Stedding Shangtai.Raz nawet prześcignąłem konia.Rand tylko kiwnął głową.Nie chciał marnować tchu na rozmowy.Spojrzał w stronę Mata i Perina, lecz tamci ciągle trzymali się z tyłu, zbyt wielu dzieliło ich ludzi, by wypa­trzyć sylwetki.Zastanawiał się, jak Shienaranie radzą sobie w zbrojach.Żaden z nich nie zwolnił, ani nawet nie poskar­żył się na głos.Uno sprawiał nawet wrażenie, jakby w ogóle nie musiał ocierać potu z czoła, a chorąży ani na chwilę nie zwinął sztandaru Szarej Sowy.Poruszali się szybko, lecz zapadał już zmierzch, a w przo­dzie nie było widać nawet śladu ściganych.Na koniec, nie­chętnie, Ingtar zarządził postój i rozbicie obozowiska na noc.Shienaranie zaczęli rozpalać ogniska i wiązać konie do palików.Robili to ze zręcznością, która mogła się narodzić jedynie z długiego doświadczenia.Na pierwszą wartę Ingtar rozstawił parami sześciu strażników.Pierwszą rzeczą, jaką Rand zrobił, było odnalezienie swego tobołka w wiklinowych koszach zawieszonych na grzbietach jucznych koni.Nie było to trudne - wśród za­pasów znajdowało się jedynie kilka osobistych bagaży ­ale kiedy wreszcie go otworzył, wrzasnął tak, że wszyscy w obozowisku poderwali się na nogi z obnażonymi miecza­mi w dłoniach.Nadbiegł Ingtar.- Co się dzieje? Pokój, czy ktoś wdarł się do środka? Nie słyszałem wartowników.- To te płaszcze - wymruczał Rand przez ściśnięte gardło, wciąż patrząc na to, co wyłoniło się z tobołka.Pierwszy płaszcz był czarny, haftowany srebrną nicią, drugi biały i przystrojony złotem.Oba miały czaple na koł­nierzach i były tak zdobne, jak ten szkarłatny, który miał na sobie.- Służący powiedzieli, że zapakowali mi dwa dobre, użyteczne płaszcze.A spójrzcie na te!Ingtar wsunął miecz do pochwy.Pozostali mężczyźni powoli usiedli na ziemi.- Cóż, są użyteczne.- Nie mogę tego nosić.Nie mogę przez cały czas cho­dzić ubrany tak jak teraz.- Możesz.Płaszcz to płaszcz.Jak rozumiem, Moiraine Sedai sama dopilnowała pakowania twoich rzeczy.Być mo­że Aes Sedai niezbyt dobrze wiedzą, co mężczyźni noszą w polu.- Ingtar uśmiechnął się.- Kiedy złapiemy te trolloki, zapewne trzeba to będzie uczcić.Wówczas będziesz jak najbardziej odpowiednio ubrany na to święto, nawet jeśli reszta nas nie.Powędrował z powrotem do ognisk, na których gotowała się strawa.Rand trwał w bezruchu, odkąd Ingtar wymienił imię Moiraine.Wpatrywał się w płaszcze."Co ona robi? Cokolwiek to jest, nie dam się wykorzy­stywać".Zwinął wszystko razem i wepchnął węzełek na powrót do kosza."Zawsze mogę jechać nago" - pomyślał gorzko.Podczas wyprawy Shienaranie na przemian zajmowali się gotowaniem.Kiedy Rand powrócił do ogniska, Masema mieszał w kociołku [ Pobierz całość w formacie PDF ]