[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie bałem się wyłożenia przed Claire prawdziwego stanu swoich uczuć i wyjawienia lęków, bo to by nam jedynie pomogło w zaplanowaniu odrębnej przyszłości dla każdego z nas.Doskonale wiedziałem, że ona pragnie separacji, nie miałem tylko pojęcia jak bardzo.Zacząłem układać przemowę, wyliczać na głos argumenty, które chciałem przedstawić Claire, a kiedy uznałem je za dość przekonujące, wyszedłem na spacer.Było minus dwanaście stopni, porywisty wiatr bez trudu przenikał mój zimowy płaszcz.Ruszyłem wzdłuż szeregu eleganckich willi i domów wieloro­dzinnych, spoglądając przez okna na kochające się rodziny, które w ciepłym domowym zaciszu siedziały przy obiedzie bądź wspólnie oglądały telewizję, po czym skręciłem w ulicę M, gdzie wałęsało się sporo takich, co nie mogli wysiedzieć w zaduchu wśród murów.Nawet przy tak mroźnej pogodzie w piątkowe wieczory ulica M nigdy nie pustoszała.W barach panował ścisk, w kawiarniach wszystkie stoliki były zajęte, w szatniach restauracji stały kolejki oczekujących na miejsce.Zatrzymałem się przed dużym oknem klubu jazzowego i nie bacząc na to, że śnieg szybko mi się gromadzi na ramionach, zacząłem słuchać dolatującego ze środka bluesa i obserwować tańczące pary.Po raz pierwszy w życiu czułem się kimś innym niż ci młodzi, rozbawieni ludzie.Miałem dopiero trzydzieści dwa lata, ale przez ostatnich siedem pracowałem tyle, co większość osób przez lat dwadzieścia.Byłem piekielnie zmęczony.Przesadziłbym, mówiąc o starości, ale zagłębiwszy się nieuchronnie w przedział wieku średniego, musiałem sobie w końcu uzmysłowić, że nie jestem już młokosem świeżo po studiach.Te ślicznotki, które widziałem przez szybę, w żadnym wypadku nie spojrzałyby na mnie po raz drugi.Zrobiło mi się zimno, śnieżyca znów przybierała na sile.Kupiłem kanapkę, upchnąłem ją do kieszeni i podreptałem z powrotem do domu.Przygotowałem sobie wzmocnionego drinka, rozpaliłem ogień w kominku, po czym zjadłem kolację, siedząc po ciemku i kontestując coraz bardziej dokuczliwą samotność.Jeszcze nie tak dawno nieobecność Claire podczas weekendu byłaby dla mnie wyłącznie pretekstem do pozbycia się po­czucia winy i zajęcia pracą w kancelarii.Teraz, gdy siedziałem przed kominkiem, sama myśl wydała mi się odpychająca.Firmie Drake’a i Sweeneya z pewnością nie groziły żadne wstrząsy wywołane moim odejściem, a ci wszyscy ważni klienci ze swoimi niezmiernie ważnymi sprawami dostaliby się pod opiekę innych, młodych i energicznych adwokatów.Rezygnacja spowodowałaby najwyżej leciutkie, wręcz niezau­ważalne zachwianie w codziennym biegu rzeczy, a luksusowo urządzony gabinet znalazłby nowego lokatora zaraz po moim wyjściu z biura.Parę minut po dziewiątej ostry dzwonek telefonu wyrwał mnie z długiej, letargicznej drzemki.Znów dzwonił Mordecai Green, ale tym razem z aparatu komórkowego, słychać go więc było doskonale.- Jesteś zajęty? - spytał.- Niezupełnie.O co chodzi?- Jest zimno jak diabli, znów wali śnieg, a nam brakuje rąk do pracy.Nie chciałbyś poświęcić paru godzin?- Na co?- Na proste zajęcia.Naprawdę potrzebujemy każdej pary rąk.Wszystkie przytułki i stołówki są zapchane do granic możliwości, brakuje nam ochotników do pomocy.- Nie jestem pewien, czy byłby ze mnie jakiś pożytek.- Umiesz smarować chleb masłem?- Raczej tak.- To na pewno będzie z ciebie pożytek.- Dobra.Gdzie mam się zgłosić?- Jesteśmy zaledwie kilkaset metrów od twojego biura, przy skrzyżowaniu Trzynastej i Euklidesa.Zobaczysz na prawo od ulicy duży żółty kościół, to Chrześcijańskie Zgromadzenie pod wezwaniem Świętego Ebenezera.Znajdziesz nas w podziemiach.Zapisałem sobie te informacje coraz bardziej roztrzęsionymi rękoma, czułem się bowiem tak, jakby Mordecai wysyłał mnie na pierwszą linię frontu.Chciałem go zapytać, czy powinienem zabrać ze sobą rewolwer.Nie miałem pojęcia, czy i on nie nosi stale broni.Tyle że on był czarny, a ja nie.No i pozostawała jeszcze sprawa mojego ulubionego, eleganckiego lexusa.- Trafisz? - spytał Green po krótkiej przerwie.- Chyba tak.Będę tam za jakieś dwadzieścia minut.Powiedziałem to niemal z brawurą w głosie, mimo że serce podchodziło mi do gardła.Przebrałem się w dżinsy i znoszony sweter, wyciągnąłem ze schowka turystyczne buty.Z portfela wyjąłem wszystkie karty kredytowe i prawie całą gotówkę.Na górnej półce w szafie odnalazłem starą wełnianą kurtkę w kratę, silnie pachnący tanią kawą i farbą emulsyjną relikt z czasów studenckich.Włożyłem ją i stanąłem przed lustrem, żywiąc głęboką nadzieję, że nie będę wyglądał na człowieka dobrze sytuowanego.Niewiele to jednak pomogło.Gdyby któryś z młodych aktorów pozował w niej do zdjęcia na okładkę „Vanity Fair”, z pewnością zainicjowałby nowy trend w męskiej modzie.Piekielnie żałowałem, że nie mam kamizelki kuloodpornej.Byłem wręcz przerażony.Ale gdy tylko wyszedłem z domu na tonącą w śniegu ulicę, poczułem przypływ niezwykłej ekscytacji.Nie padłem ofiarą ani strzelaniny, ani żadnej wojny gangów, czego w skrytości ducha się obawiałem.Chyba nie sprzyjająca pogoda sprawiła, że na wyludnionych ulicach panował spokój.Znalazłem opisany kościół i zaparkowałem wóz naprzeciwko niego przy krawężniku.Budowla przypominała niewielką kated­rę, z pewnością była stara, pochodziła co najmniej sprzed stulecia i została opuszczona przez zgromadzenie, które ją postawiło.Za rogiem ujrzałem sporą grupę stłoczonych ludzi czekają­cych przed bocznym wejściem.Przecisnąłem się między nimi, usiłując sprawiać wrażenie stałego bywalca, i śmiało wkro­czyłem do świata bezdomnych [ Pobierz całość w formacie PDF ]