Dwie Głowy i Jedna Noga

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sama przy nim tracę znajomość języka.Grzegorz by złapał błyskawicznie.Poniechałam głupkowatej dyskusji i machnęłam ręką.Jasne, Grzegorz stanowiłsprawdzian, przykład, poziom, poniżej którego można się tylko męczyć.Powyżej za-pewne też, przynajmniej w moim wydaniu, bo nie popadajmy w megalomanię, istnie-je na świecie parę osób lepszych ode mnie, cała Mensa chociażby.Grzegorz jej sięgnął,ja nie próbowałam, ale jego wyższa jakość nie przeszkadzała mi nigdy.Nagle poczu-łam dziką, straszliwą, nieopanowaną chęć: spotkać się z nim jeszcze chociaż raz w życiui powiedzieć mu o tej skorupce Jasia.To wtedy właśnie uczepiło się mnie tango Noturno.Nie chodziło, rzecz jasna, o teklawisze i bladą twarz, blada twarz służy do czego innego, przywiązuje się ją do palamęczarni, rzuca się w nią nożami i podpala całość chrustem, we mnie tkwił dalszy ciąg, by cię ujrzeć choć raz, życie dałabym całe , no, może całe to przesada, ale kawałekz pewnością.Tęsknota do człowieka wybuchła we mnie jak wulkan i zareagowałam na niąw pierwszej kolejności w sposób typowo kobiecy.Poszłam do fryzjera.Jezus kochany,głowa.!!!26* * *Z dwiema głowami wjeżdżałam do Paryża i obie przyczyniały mi ciężkiej zgryzoty,nie wiadomo która bardziej.Władze umysłowe rozproszyły mi się nagle niczym spłoszone kuropatwy i zgłu-piałam z tego do reszty.Paryż znałam średnio, można powiedzieć kawałkami.PlacRepubliki, Saint Lazare, Chatelet razem z Luwrem, Cit�, Wielkie Bulwary, każde sobie,a nie jakoś razem.No, Charles de Gaulle i Trocadero.Do Charles de Gaulle, czyli naplace de 1 Etoile, właśnie musiałam się dostać, bo w tamtej okolicy miałam zamówio-ny hotel.Wiedziałam doskonale, że muszę się przebić przez cały Paryż, najlepiej nad Sekwaną.Moja beztroska autostradowa skończyła się radykalnie.Dojechałam od właściwej stro-ny i pojechałam wzdłuż rzeki, jak trzeba, wyleciało mi tylko z głowy, którego pasa na-leży się trzymać.Zapomniałam kompletnie, że prawy wyrzuca na mosty, trzeba jechaćśrodkowym.Rzecz oczywista, natychmiast wypchnęło mnie na Pont de Bercy i znala-złam się całkiem nie tam gdzie trzeba.Z wysiłkiem przekopałam się z powrotem, ogłu-pienie było silne, znów pojechałam prawym pasem, przerzuciło mnie ponownie przezPont de Sully i już nie zdołałam wrócić.Zaczynała mnie ogarniać rozpacz, nie wiedzia-łam, gdzie jestem, postanowiłam jechać tak długo, aż ujrzę coś znajomego i rzeczywiścieznalazłam się w końcu na placu Republiki.No, przynajmniej ustalił mi się kierunek, ru-szyłam na azymut i wszystko byłoby świetnie, gdyby nie jedne kierunki ruchu.W Warszawie jedne kierunki ruchu znałam doskonale, w Paryżu nie bardzo.Kiedywreszcie, po objechaniu połowy miasta, znów przedarłam się na lewy brzeg, pogląd napasy miałam ustabilizowany, nie mogłam sobie tylko przypomnieć, którym mostemtrafiam na place de 1 Etoile.No, de Gaulle a, wszystko jedno.%7ładne spoglądanie w planmiasta nie wchodziło w rachubę, włączyłam się w ruch i przepadło.Na oko, instynkti duszę skręciłam na Pont de l Alma i cud boski, wybierając avenue Marigeau, trafiłamwłaściwie.Teraz miałam kolejny problem, od której strony Auku właśnie się znalazłam? No, nieod Champs Elysees, to pewne.Gdzie mam avenue Carnot? Nic, wola boska, będę jez-dzić w kółko.Z jeżdżenia w kółko zrezygnowałam od pierwszego rzutu oka.Na placu de Gaulle aodbywały się uroczystości, niech to piorun strzeli, trafiłam na zakończenie wojny czyco.? A skąd, jedenastego maja, co oni tu urządzili? Może jakieś inne obchody, a możemiała to być powojenna trzydniówka.? Zwiętowanie czegoś było pewne, dookoła 1 Arcde Triomphe miotało się wszystko razem, parada wojskowa, Armia Zbawienia, orkiestrastrażacka, delegacje oficjalne, tłumy ludzi i pełny ruch samochodowy.Nie został ogra-niczony, cóż znowu, Francja to kraj swobody, dlatego ją kochałam.Lokalizację avenueCarnot ustaliłam kątem oka i zaczęłam ku niej zmierzać.27Jedno było dla mnie pewne: żadnych konfliktów! Nie stanę tu na środku, łamiąc ręcei płacząc, zawartość mojego bagażnika wyklucza interwencje.A diabli wiedzą, jeszczeby ktoś tam zajrzał.Chciał, nie chciał, muszę przejechać bezkolizyjnie!Siła woli czyni cuda, przejechałam.Wszyscy razem, inni kierowcy i ja, świadczyliśmysobie wzajemne rewerencje z życzliwym uśmiechem na ustach.Jeden tylko na mojekonto popukał się palcem w czoło, ale nie dziwiłam mu się wcale i nie dałam się znie-chęcić do jazdy w poprzek.Tamto z bagażnika mnie pchało.Zaparkowałam przed ho-telem.Emocje ostatniego odcinka podróży sklęsły we mnie szybko, wrócił podstawowyproblem.Po jaką cholerę dotarłam z tym nabojem aż tutaj? Było pirzgnąć do rowu przyautostradzie w jakimkolwiek pustym miejscu, pustych miejsc, bez tłoku, sama jedna naszosie miałam zatrzęsienie, czego się czepiałam tych śmietników? Nie ma tak, żeby całeprocesje latały wzdłuż autostrady na piechotę, no owszem, koszą pobocza, ale właśniebyły świeżo skoszone, co najmniej przez tydzień nikt by tego nie znalazł.A potem szu-kaj wiatru w polu, kto by wiedział, że to ja.?No tak, ten by wiedział, kto podrzucił.Ale nie przyznałby się przecież? A tam, przy-znał, nie przyznał, mógł donieść anonimowo.I co mam z tą głową teraz zrobić? Zabrać do pokoju? Za nic.!!!Hotel, na szczęście, nie był aż tak elegancki, żeby zaraz wylatywali portierzy i chwy-tali bagaże, nikomu też nie wręczało się kluczyków.Sama, bez asysty, wywlokłam własnątorbę z bagażnika i dopiero w środku ktoś tam wtrynił ją do windy i doniósł do poko-ju.Samochód, starannie włączywszy alarm, zostawiłam na ulicy przed wejściem, a fakt,że było miejsce, wcale mnie nie zdziwił.Może nie miałam już siły dziwić się byle czym.Prawie nie zwróciłam uwagi na jakieś gadanie o parkingu, tu zaraz, naprzeciwko.Przynajmniej jednej głowy postanowiłam się pozbyć, z marszu własną wetknęłampod kran.Był to dowód ogłupienia bezgranicznego, kiedy zaczynałam kręcić włosy nawalki przyszło mi na myśl, że mogłam po prostu iść do fryzjera, z pewnością jakiś jestczynny, nikt w Paryżu nie zamyka niczego o siódmej wieczorem, przeciwnie, raczejotwierają.Syf i malaria! Jeśli nie odzyskam bodaj odrobiny rozumu, to wszystko razemzle się skończy!Moja suszarka zdechła i nie chciała działać, nie wiadomo dlaczego, bo napięcie mie-li normalne, dwieście dwadzieścia volt.Nerwowo przeszukałam łazienkę, no owszem,chwalić Boga udostępniali takie urządzenie.Podsuszyłam się połowicznie i rozpęd misklęsł, a ręce zdrętwiały, niemrawo zaczęłam się rozpakowywać, co polegało na powie-szeniu w szafie dwóch spódnic i jednego żakietu.Pogniotło się z pewnością, niech odej-dzie [ Pobierz całość w formacie PDF ]