Dodd Wiliam Dziennik ambasadora

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czy to nie dziwne, że Niemcy nie miały żadnej literackiej gwiazdy od czasów Goethego, żew Anglii nie ma wielkich pisarzy od wojny światowej, że w Stanach Zjednoczonych nie byłożadnego wielkiego historyka od czasów Henry Adamsa, ani żadnego wielkiego pisarza odczasów Marka Twaina i że na całym świecie jest tak mało artystów prawdziwie wielkich,wykazujących się prawdziwie twórczą działalnością? Kreisler, który z dumą pokazywał miopatrzoną autografem fotografię Mussoliniego, powiedział: To dlatego, że poza Niemcami iWłochami wszędzie mamy teraz rządy demokratyczne, a dyktatura w tych dwóch krajach trwazbyt krótko, żeby mogli narodzić się nowi mistrzowie".To rozumowanie jest fałszywe, wielcypisarze i historycy rodzą się wbrew dyktaturom i mecenatom, a nie dzięki nim.Jakaś poczciwa Niemka, bliska przyjaciółka Kreislerów, zawzięła się, żeby mi pokazaćfotografię swego dziecka, silnego i zdrowo wyglądającego sześciomiesięcznego bobasa;powoływała się przy tej okazji na doktrynę Hohenzollernów (dziś jeszcze silniej akcentowanąprzez Hitlera), że zajęciem kobiety jest Kirche, Kinder, K�che (kościół, dzieci i kuchnia)".Wyglądała na całkowicie nadającą się do spełnienia tej misji.Dyskusji na ten temat wolałemnie podejmować.13 lipca 1934.Piątek.Pracowity dzień.O 9.30 przyjąłem grupę Amerykanów, którzy bardzo mnie prosili, żebymim udzielił wyjaśnień na temat hitlerowskich Niemiec.Poświęciłem im godzinę czasu, bo tobyli z zawodu nauczyciele i pisarze.Niektóre z moich wypowiedzi miały charakter poufny imusiałem się zastrzec, że nikomu nie wolno będzie w tym przypadku na mnie się powoływać.Może napotkam kiedyś jakieś echa moich słów w prasie amerykańskiej, ale jak dotychczasniemal wszyscy ludzie, z którymi rozmawiałem szczerze w moim domu, zachowali się wobecmnie lojalnie.Nie potrzebowałem jak dotąd na nikogo się uskarżać, a przecież gdyby ktośujawnił mnie jako zródło pewnych informacji czy komentarzy, na pewno miałbym z tegopowodu wiele kłopotu.Dziś o 8-ej wieczorem w odbudowanym po zeszłorocznym pożarze gmachu dawnegoReichstagu, Kanclerz ma uzasadnić wobec całego świata morderstwa, które popełnił od dnia29 czerwca.Wszyscy z niecierpliwością oczekują tej chwili, takie odnoszę wrażenie.Wubiegły wtorek postanowiłem sobie, że nigdy już więcej nie pojadę słuchać Kanclerza ani teżnie będę prosił go o rozmowę, chyba że będzie chodziło o sprawy ściśle urzędowe.Widoktego człowieka przejmuje mnie zgrozą.Gdy więc w środę po południu sir Eryk Phipps zapytałmnie u siebie w domu: Idzie Pan posłuchać Kanclerza w piątek?", odpowiedziałem: Nie".%7łartobliwym tonem zauważył, że będzie to chyba wspaniałe widowisko z reflektorami,fotografami i wielką pompą".Odpowiedziałem: Czuję do niego wstręt, nie mogę na niegopatrzyć".Po omówieniu stosunków brytyjsko-amerykańskich w zakresie długów, oświadczyłemPhippsowi, że angielscy wierzyciele nie powinni domagać się uprzywilejowania w stosunkudo wierzycieli amerykańskich, skoro Niemcy winni są Amerykanom w ramach planu Dawesa-Younga dwa razy tyle co Anglikom. Czy nie sądzi Pan zapytałem że uchwałabrytyjskiego parlamentu zobowiązująca zbankrutowane Niemcy do płacenia długów zostałaprzeforsowana przez zainteresowane strony bez należytego zastanowienia?" Zgodził się z tym,ale dodał: Nie jestem upoważniony do prowadzenia na ten temat rozmów oficjalnych.Osobiście uważam, że ma pan rację i że byłoby lepiej, gdyby z uwagi na sytuacjęmiędzynarodową Anglia i Francja ustosunkowały się do niemieckiego moratorium w tymsamym duchu co Amerykanie".Obiecał, że porozmawia na ten temat na Downing Street, gdyw przyszłym tygodniu pojedzie do Anglii.Powiedziałem mu, że o najważniejszych punktachnaszej rozmowy poinformuję telegraficznie Departament Stanu, który znajduje się pod silnąpresją opinii publicznej, domagającej się równouprawnienia amerykańskich wierzycieli.W piątek po południu odbyłem spacer po Tiergartenie z francuskim ambasadorem Fran�ois-Poncetem.Tiergarten to jedyne poza domem miejsce, w którym mogę obecnie czuć sięspokojny.Fran�ois-Poncet był wściekły na Niemców, że oskarżyli go o konszachty zeSchleicherem i R�hmem, i że Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie potrafiło zmusićG�ringa i Goebbelsa do publicznego odwołania tego zarzutu.Dał mi własną interpretację tegotzw.spisku obcych mocarstw przeciwko Niemcom [ Pobierz całość w formacie PDF ]