Dikotter Frank Wielki głód

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W komunie Shuitian do dołu wrzucono czterdzie-ści ciał.Kolejnych sześćdziesiąt pogrzebano w płytkim rowiekoło drogi do stolicy powiatu, zrobiono to jednak tak zle, żefragmenty dwadzieściorga zwłok wystawały z ziemi; szybkozajęły się nimi wygłodzone psy.Ponieważ brakowało drewnana trumny, kilkoro zmarłych dzieci zaniesiono do pochówkuw ratanowych koszach��.Daleko na zachód od zielonych dolin ciągnących się wzdłużJangcy na trawiastych płaskowyżach tybetańskich toczyły siękrwawe walki.Po powstaniu w Lhasie i ucieczce dalajlamyprzez Himalaje do Indii, w Sertharze (Sedzie), powiecie w auto-nomicznym regionie Ganzi, w 1959 roku zmuszono Tybetańczy-ków do utworzenia kolektywów.Do końca 1958 roku w Ganzidoszło do kilkudziesięciu powstań, zakończonych tysiącamiaresztowań i licznymi egzekucjami14.W Sertharze kolektywi-zację poprzedzała fala uboju, ponieważ pasterze woleli zabićowce niż przekazać je państwu.Zarżnięto wówczas i zjedzonodziesiątki tysięcy zwierząt.Nadzorujący zbiory zbóż urzędnicyodmawiali karmienia nomadów i posługiwali się milicją, byodebrać wrogom wszystko, co mogłoby sugerować zamożność.Ludzie, zamknięci w naprędce utworzonych komunach, umie-rali na różne choroby.O ile przedtem nomadowie mieli przezcały rok dostęp do czystej wody, o tyle teraz stłoczono ich w bylejakich zabudowaniach pozbawionych odpowiednich urządzeń;wkrótce wszędzie leżały odchody i odpadki.Z populacji liczącejmniej więcej szesnaście tysięcy osób w samym tylko 1960 rokuzmarło około piętnastu procent.Około czterdziestu procentofiar zostało pobitych lub zamęczonych15."437Kuejczou, inaczej niż jego północny sąsiad Syczuan, jest biednąprowincją, z historią rebelii wszczynanych przez mniejszościnarodowe, stanowiące co najmniej jedną trzecią ludności.Wielez nich mieszka w biedzie na pogórzu i w górach, tworzących takzwane królestwo gór.Chishui, niegdyś dostatnie, ponieważ byłostrategicznie położone na przełęczy, przez którą przewożonosól, jest teraz zapomnianym miastem na granicy z Syczuanem.Rzeka płynąca doliną wyżłobioną w czerwonym piaskowcuniesie z sobą osady, dlatego też nazwa tego miejsca znaczyCzerwona Woda.W marcu 1935 roku Armia Czerwona prze-kraczała rzekę kilkakrotnie, co uczyniło z tego zakątka krajuziemię uświęconą, promowaną po rewolucji przez lokalnychprzywódców.Wśród ogromnych drzewiastych paproci i jasno-zielonych gajów bambusowych ciągnących się aż po szkarłatnegóry kryły się wioski; większość ludzi jednak uprawiała ryżi trzcinę cukrową wzdłuż rzeki i jej dopływów.Od pazdziernika1959 roku do kwietnia 1960 roku zmarły tu 24 tysiące osób byłoto ponad dziesięć procent ludności16.Na czele powiatu stał Wang Linchi, stosunkowo młody, trzy-dziestopięcioletni mężczyzna.W 1958 roku otrzymał wyma-rzoną czerwoną flagę i pochwałę najwyższego kierownictwaza przekształcenie zapóznionych terenów w powiat pięciutysięcy kilogramów dzięki wielu innowacjom ogłoszonymw ramach Wielkiego Skoku.Pod rządami Wang Linchi głębo-ka orka oznaczała kopanie na głębokość od jednego metra dopółtora: im głębiej, tym lepiej.Używano wielkich ilości ziarna,często od dwustu do czterystu pięćdziesięciu kilogramów nahektar, ale zdarzało się, że siano tonę czy dwie, a nawet trzy.Do innych pomysłów kierownictwa powiatu należał projektirygacyjny, według którego woda miała być dostarczana syste-mem bambusowych rur na wszystkie pola uprawne w powiecie.Hasło brzmiało: Rury wodne na niebie Chishui , ale przed-sięwzięcie poniosło klęskę, ponieważ wycięto hektary gajów438bambusowych i pozbawiono wieśniaków bardzo potrzebnychzasobów.Rezultatem Wielkiego Skoku w Chishui były spadek pro-dukcji zboża i niemal całkowite wybicie zwierząt hodowlanych.Wang postanowił jednak podtrzymać swoją reputację.Już wewrześniu 1958 roku, na wiele miesięcy przed raportem ZhaoZiyanga na temat ukrywania zboża w Guangdongu, ogłosił, że bogaci chłopi i wrogie elementy ukrywają część zbiorów,atakując tym samym ustrój socjalistyczny.Potrzebny jest bez-litosny kontratak uzbrojonych działaczy, by uratować komunyi zapobiec kontrrewolucji.Ludzi w terenie terroryzowano.Rokpózniej, po plenum w Lushanie, chłopów podzielono na bied-nych i bogatych.Za plecami bogatych chłopów stali właści-ciele ziemscy, sabotażyści, kontrrewolucjoniści i inne wrogieelementy dążące do obalenia rewolucji: Biedni i bogaci chłopito walka na śmierć i życie!.Z partii wyrzucono kilka tysięcyczłonków za niewłaściwe pochodzenie, a masowe demonstracje,sesje publicznej samokrytyki i kampanie przeciwko ukrywaniużywności miały na celu usunięcie wszystkich wrogów klaso-wych.Wang Linchi, tak samo jak Mao, był poetą, układał więcwiersze wysławiające klasę robotniczą i organizował przed-stawienia tradycyjnej opery, w których występował w głównejroli, oklaskiwany przez setki gości uczestniczących w bankiecie.Rolnictwo tymczasem zaniedbano: choć w styczniu 1960 rokuWang powiadomił przełożonych w Guiyangu o znakomitychzbiorach wynoszących 33,5 tysiąca ton, osiemdziesiąt procenttego istniało wyłącznie na papierze17.Wang Linchi nie był w Kuejczou wyjątkiem.Na czele prowin-cji stał bardzo oddany Przewodniczącemu Zhou Lin.Wszędziepo cichu zachęcał on do radykalnego podejścia do WielkiegoSkoku, co sprawiło, że prowincja znalazła się na czołowym miej-scu w kraju pod względem śmiertelności.W sławnym z herbatypowiecie Meitan w ciągu sześciu miesięcy zmarło 45 tysięcy439osób.Wang Qingchen, pierwszy sekretarz partii, arbitralnieprzesuwał liczącą pięćdziesiąt tysięcy osób armię robotników,budujących ogromne plantacje herbaty, sady, systemy nawad-niania i budynki komunalne, które miały uczynić z Meitanuwzór dla całego kraju.Zarekwirowano czterdzieści tysięcy świńdla miasta dziesięciu tysięcy świń.Każdy, kto odważył sięwystąpić z krytyką tych poczynań, był oskarżany o podsycaniewrogiego rewizjonistycznego nurtu i nazywany prawicowymoportunistą.W 1960 roku policja i milicja zorganizowały kam-panię Aresztuj wielu i zatrzymaj wielu ; w całym regionieco miesiąc zatrzymywano wówczas blisko trzy tysiące ludzi [ Pobierz całość w formacie PDF ]