Balzac H. Ojciec Goriot

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiedy pan Goriot przeprowadzał swoją damulę, Sylwia wzięłanatychmiast koszyk i udała, że idzie na targ, aby śledzić czułą parę. Proszę pani rzekła wracając ten Goriot musi być jednak diabelnie bogaty, aby jeutrzymywać na tej stopie.Niech sobie pani wyobrazi, na rogu czekał wspaniały powóz, doktórego ona wsiadła.Przy obiedzie pani Vauquer wstała, aby zaciągnąć firankę, chroniąc Goriota przedsłońcem, którego promyk padał mu w oczy. Piękne kobiety pana kochają, panie Goriot, słońce pana szuka rzekła robiąc przytyk dorannej wizyty. Słowo daję, ma pan dobry gust, paluszki lizać.14 To moja córka rzekł z odcieniem dumy, w której stołownicy wyczytali pretensje starcachroniącego pozory.W miesiąc pózniej spadła na ojca Goriot nowa wizyta.Córka jego, która za pierwszymrazem przyszła w stroju porannym, teraz wpadła po obiedzie, ubrana wieczorowo.Stołownicyzajęci rozmową w salonie ujrzeli ładną blondynkę, szczupłą, zręczną i o wiele zbytdystyngowaną na to, aby mogła być córką ojca Goriot. Masz tobie! Druga rzekła Sylwia, która nie poznała jej.W kilka dni pózniej inna kobieta, rosła i kształtna, brunetka z żywymi oczami, spytała opana Goriot. Trzecia! rzekła Sylwia.Osóbka ta, która za pierwszym razem przyszła również odwiedzić ojca rano, przybyła wkilka dni pózniej wieczorem, w stroju balowym, w karecie. Czwarta! wykrzyknęła pani Vauquer i gruba Sylwia, nie dopatrzywszy się w tejwielkiej damie żadnego podobieństwa do młodej kobiety tak skromnie odzianej rano.Goriot płacił jeszcze tysiąc dwieście franków.Pani Vauquer uważała za zupełnienaturalne, że człowiek bogaty ma kilka kochanek; wydało się jej nawet bardzo zręczne, żestary podaje je za córki.Nie gorszyła się, że je sprowadza do domu.Jedynie, ponieważ teodwiedziny tłumaczyły obojętność pensjonarza na jej punkcie, pozwoliła sobie z początkiemdrugiego roku nazwać go starym kocurem.Wreszcie, kiedy pensjonarz spadł dodziewięciuset franków, spytała go bardzo ostro widząc, że jedna z tych pań opuszcza jegopokój czy zamierza zrobić z jej domu dom publiczny.Ojciec Goriot odparł, że ta dama tojego starsza córka. Ileż pan ma tych córek, trzydzieści sześć? rzekła cierpko pani Vauquer. Tylko dwie odparł stary z łagodnością zrujnowanego człowieka, którego nędza ćwiczystopniowo w pokorze.Pod koniec trzeciego roku ojciec Goriot jeszcze ograniczył wydatki przenosząc się natrzecie piętro i obniżając pensję do czterdziestu pięciu franków na miesiąc.Poniechał tabaki,oddalił fryzjera i przestał używać pudru.Kiedy ojciec Goriot ukazał się pierwszy raz nieupudrowany, gospodyni wydała okrzyk zdumienia na widok włosów, których siwizna miałaodcień brudnozielonkawy.Fizjonomia starca, którą ukryte zmartwienia czyniły z każdymdniem smutniejszą, była najbardziej rozpaczliwa ze wszystkich przy stole.Nie byłowątpliwości: ojciec Goriot to był stary rozpustnik, którego oczy jedynie dzięki zręcznościlekarza ocalały od złośliwego działania nieodzownych leków.Ohydny kolor włosów byłwynikiem nadużyć oraz środków aptecznych, którymi silił się je podtrzymywać.Fizyczny i moralny stan nieboraka usprawiedliwiał te gadania.Skoro wyprawka jego sięzużyła, kupił najtańszego perkalu, aby zastąpić nim piękną bieliznę.Diamenty, złotatabakierka, łańcuch, klejnoty kolejno znikały.Goriot porzucił swój błękitny frak, całyrynsztunek zamożnego mieszczanina: nosił zimą i latem surdut z grubego brązowego sukna,kamizelkę z koziej sierści i szare wełniane spodnie.Stopniowo chudł coraz bardziej; łydkiopadły, twarz, dawniej tryskająca zadowoleniem szczęśliwego mieszczucha, pomarszczyłasię; czoło pomięło się w fałdy, szczęka zarysowała się ostro.W czwartym roku pobytu przyulicy Neuve-Sainte-Genevi�ve stary był nie do poznania [ Pobierz całość w formacie PDF ]