Appian z Aleksandrii Historia Rzymska XIII XVII

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A więc ty i za to winę ponosisz, bogdyby się nie było wszczęło wojny w Italii, to i oni nie byliby się ośmieliliposłać w tej sprawie poselstwa do Antoniusza.Pragnąc odeprzeć ten zarzut,powiedział Cezar: �Wojnę przeciw Italii, a z nią i przeciwko mnie, prowadziliManiusz Fulwia i Lucjusz, a Pompejusz nie napadał dawniej na wybrzeża, leczdopiero obecnie licząc na poparcie Antoniusza�.Na to znów Kokcejusz odparł:�Nie licząc na poparcie Antoniusza, lecz wysłany przez Antoniusza! Nie będębowiem ukrywał przed tobą, że będzie najeżdżał z wielką flotą i inne stronyItalii, która nie posiada floty, jeśli się ze sobą nie pogodzicie�.Wówczas Cezar,który z wielką uwagą słuchał jego zręcznych uwag, zastanowiwszy się chwilęodrzekł: �Nie ujdzie to jednak bezkarnie Pompejuszowi, tego złego człowiekadosięgnie zły los; już i obecnie odparty został spod Turiów�.Kokcejusz, któryprzejrzał już wszystkie sporne sprawy, wspomniał teraz o śmierci Fulwii iokolicznościach tej śmierci; opowiadał, że zmartwiona gniewem Antoniuszarozchorowała się, a pogorszenie spowodowane zostało przez jej przygnębienie,ponieważ Antoniusz nawet jej nie odwiedził w czasie choroby, tak że stał sięprzyczyną śmierci własnej żony.�Skoro jednak i ona się usunęła mówił nie pozostaje wam już nic do uczynienia, jak szczerze sobie wyłożyć wszystkiewzajemne podejrzenia�.63.Tak rozprawiając z Cezarem bawił u niegoKokcejusz dnia tego w gościnie i prosił go, by napisał coś do Antoniusza, jakomłodszy od starszego.Ale Cezar oświadczył, że nie napisze do niego, ponieważjeszcze z nim wojnę prowadzi, a zresztą i Antoniusz nic do niego nie napisał.Poskarży się jednak przed jego matką, że chociaż jest krewną jego i największączcią jak nikt inny przez niego była otoczona, uszła z Italii, jak gdyby nie mogławszystkiego od niego uzyskać jakby od syna.W ten sposób zatem Cezarprowadząc również zręczną grę napisał do Julii.Kiedy Kokcejusz wyjeżdżał zobozu, wielu centurionów przedstawiło mu stanowisko wojska, co teżAntoniuszowi między innymi wyłożył, aby wiedział, że jeśli nie zawrze układu,będą walczyć przeciwko niemu.Radził mu więc odwołać Pompejusza naSycylię z wybrzeży, które pustoszył, a Ahenobarba wysłać gdzieś, dopóki układnie zostanie zawarty.Chociaż go i matka do tego namawiała (pochodziłabowiem z rodu Juliuszów76), wahał się Antoniusz ze wstydu, że będzie musiałznów zwrócić się o przymierze do Pompejusza, gdyby układ nie doszedł doskutku.Ponieważ jednak matka wyrażała nadzieję, że układ zostanie zawarty, apotwierdzał to ze swej strony i Kokcejusz dając do poznania, że wie coś więcejo tej sprawie, Antoniusz ustąpił i kazał Pompejuszowi wycofać się na Sycylię,ponieważ sam załatwi to, o co się ułożyli, a Ahenobarba wysłał na stanowiskonamiestnika Bitynii.76Por.ks.II 143 i uw.260. 32664.Na wieść o tym żołnierze Cezara wybrali posłów, którzy udali się dojednego i drugiego.Nie dopuścili oni do skarg z ich strony oświadczywszy, żewybrani zostali nie dla sądzenia ich, lecz tylko pojednania, a następnie dobraw-szy sobie Kokcejusza, jako przyjaciela ich obu, tudzież z przyjaciół Antoniusza,Polliona, a z przyjaciół Cezara, Mecenasa, ustalili, że Cezar i Antoniusz zapew-niają sobie wzajemne zapomnienie przeszłości a przyjazń na przyszłość.Ponieważ zaś niedawno umarł Marcellus77, który miał za żonę siostrę Cezara,Oktawię, uznali pośrednicy za wskazane, aby Cezar zaręczył Oktawie zAntoniuszem, co wkrótce się stało.Cezar i Antoniusz uściskali się wzajemnie, awojsko wznosiło okrzyki i przez cały dzień oraz całą noc składałonieprzerwanie życzenia jednemu i drugiemu.65.Cezar i Antoniusz podzielili ponownie między siebie całe państwo rzym-skie, przy czym za granicę podziału przyjęli miasto Skodra w Ilirii, położone,jak się wydawało, w samym środku Morza Jońskiego; wszystko, co leżało nawschód od niego, prowincje i wyspy aż do rzeki Eufratu miał objąć Antoniusz,kraje zaś na zachód aż do Oceanu Cezar.W Afryce miał rządzić Lepidus wgranicach, jakie mu przyznał Cezar; Cezar, jeśliby nie doszło do jakiegośukładu, miał podjąć wojnę z Pompejuszem, Antoniusz zaś z Partami, abypomścić ich wiarołomstwo wobec Krassusa.Cezar miał przystąpić do układu zAhenobarbem na tych samych warunkach, co Antoniusz.Tak Cezar, jak i An-toniusz mieli zastrzeżone w równej mierze prawo przeprowadzania bezprzeszkód poboru do wojska w Italii.Na tych zasadach zawarty został ostatecznie układ między Cezarem a Anto-niuszem.Każdy z nich wysłał zaraz przyjaciół celem załatwienia naglących za-dań.Antoniusz skierował do Azji Wentydiusza, aby poskromił Partów i La-biena78, syna Labiena, który w okresie tych zamieszek wraz z Partami najechałna Syrię i Azję aż po Jonie.Jakich czynów dokonali Labienus i Partowie, jakieklęski ponieśli, będzie mowa w księdze o wojnach z Partami.66.Wodza Cezara, Helenusa79, który gwałtownym atakiem opanowałSardynię, wyrzucił ponownie z Sardynii wódz Pompejusza Menodorus, czym77Gajusz Klaudiusz Marcellus, konsul r.50; por.ks.II 26 i nn., 30 i nn.78Kwintus Labienus, syn Tytusa (por.wyżej II 62), wysłany przez Brutusa i Kasjusza popomoc do Partów, nie złożył broni nawet po klęsce republikanów pod Filippi, leczzaatakował z wojskami partyjskimi Syrię i Azję Mn.Pobity przez legata AntoniuszowegoWentydiusza w r.39 uciekł do Syrii, gdzie został stracony.79Appian jest tu nieścisły.Namiestnikiem Sardynii z ramienia Oktawiana był Marek Lu-riusz, który pokonany został przez Menodora, przy czym do niewoli dostał się między innymiulubiony wyzwoleniec Oktawiana, Helenus.Menodorus torując sobie drogę do porozumieniaz Oktawianem, zwolnił Helenusa i innych jeńców bez okupu (Kasjusz Dion, XLVIII 30, 78; 45, 5).Opanowanie Sardynii przez Helenusa i jego ponowne wyrzucenie, o którym tumówi Appian, jest bałamutnym powtórzeniem faktu zaznaczonego krótko w rozdz.56 [ Pobierz całość w formacie PDF ]