[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mieszka teraz w Wietnamie, jest nauczy­cielką w Hanoi, a jej mąż pracuje z Wietnamczykami przy odbudowie miasta.Zaadoptowała ślicznego chłopca i zamierza zaadoptować za rok dziewczynkę.Chce z tą dwójką zamieszkać na tajlandzkiej wyspie Ko Samui, z dala od zanieczyszczeń Hanoi, kiedy mąż skończy już doglądać ostatni z odbudowywanych domów.Skutek jest taki, że nasz najmłodszy Will wciąż bywa wujkiem lub stryjkiem dla siostrzeńców i bratanków.I sprawdza się w tej roli, bawi się z dziećmi tak, jak one tego pragną, zaciera różnicę wieku, czyta im, uczy je.Aż miło patrzeć, jak ten szczupły, wysoki chłopak (ponad metr osiemdziesiąt) przysiada się do malców na podło­dze lub gniecie się z nimi na jednym fotelu.Polubił dzie­ci do tego stopnia, że zapisał się na kurs, który pozwolił mu zostać nauczycielem w podstawówce; słowem, po­zwolił mu zostać wujkiem zawodowo.Teraz czas na coś smutniejszego.Na Uniwersytecie Amerykańskim, gdzie zaliczył ów kurs nauczycielski, Will uzyskał zgodę na odbycie praktyki w Amerykań­skiej Szkole w Paryżu.W przyszłości Will zamierza uczyć w jakiejś szkole amerykańskiej czy międzynarodowej, jak siostra i brat, i jak zmarła siostra z mężem.Na rok przed podjęciem decyzji Will odbył próbne zajęcia w róż­nych klasach, od przedszkola po szóstą, by znaleźć naj­bardziej odpowiadający mu poziom, na którym może dać z siebie najwięcej.Zdecydował się na zerówkę.Dzieci przepadały za nim, może dlatego, że nie traktował ich z góry.Próbował wszystko wyjaśniać, pojęcia i myśli, tak żeby dzieci mogły zrozumieć.I słuchały uważnie.Wiem, bo Emily uczyła w tamtejszym przedszkolu przez dwa­dzieścia dwa lata; zna wszystkich nauczycieli, którzy wciąż liczą się z jej zdaniem, chociaż jest już emerytką.Tymczasem jakieś małżeństwo zaprotestowało prze­ciw zajęciom Williama.Spadło to jak grom z jasnego nie­ba.Nie było żadnych dyskusji, rozmów.Chodziło o to, że Will traktuje dzieci jak dorosłych, że odpowiada na wszyst­kie ich pytania.Poszli do dyrektora, zdolnego, młodego człowieka, o minimalnym doświadczeniu na stanowisku.Zasypali go pretensjami.Żądali, by dzieci traktować jak dzieci.Widocznie William odebrał im jakąś część dzie­cięcej miłości, którą zastrzegli dla siebie.Może dlatego, że był wobec dzieci zanadto przyjacielski.Oboje przed­stawili się jako „żarliwi chrześcijanie”.Pewnie nie pa­miętali słów Chrystusa: „Pozwólcie dzieciom przyjść do mnie”.Zresztą czego się spodziewać po Chrystusie? Że, będzie dzieciom czytał bajkę o trzech misiach? Główne zastrzeżenie brzmiało tak: nauczyciel musi być nauczy­cielem, a nie przyjacielem.Dyrektor uległ presji i nie odnowił Willowi zgody na praktykę w następnym roku.Nic nie próbował wyjaśniać.Nauczyciele byli oburzeni.Znali Willa jako czło­wieka i jako początkującego pedagoga.Bywali na jego zajęciach.Co z tego.Przecież to nie oni płacą czesne, tylko ci żarliwi chrześcijanie.Will był załamany.Już za późno, żeby na przyszły rok załatwić inną prak­tykę.Więc Will kontynuuje studia i nie zamierza dać za wygraną.Mam nadzieję, że szybko sobie poradzi.Pomo­że mu uniwersytet, na którym kończy kurs magisterski i wyrabia uprawnienia nauczycielskie; Will ma przecięt­ną cztery.W ten sposób zacznie się marnować jako prawdziwy wujek.Większą część lata spędził z małymi kuzynami.Są w nim zakochani.A przebywanie z nimi zaspokaja jego potrzebę bycia wujkiem.A moim zdaniem jest wuj­kiem idealnym.Mój syn.Na początku tej książki, w prologu, pisałem o uczu­ciach związanych ze śmiercią, których doznawałem jako młody człowiek w wieku dziewiętnastu lat, i o później­szych, kiedy już byłem „starcem” liczącym czterdziest­kę.Wracając do wyobrażeń śmierci, wyniesionych z dzie­ciństwa, napisałem:Wiedziałem, rzecz jasna, że wszyscy umieramy, ale śmierć rozumiana osobiście to inna sprawa.Czymś niewyobrażalnym była dla mnie ta śmierć, która wyklucza z życia właśnie mnie, która właśnie mnie odrywa od przyjaciół, właśnie mnie, same­go jak palec, odcina od całej reszty, nie zważając na koleje mo­jego życia ani na to, ku czemu ono zmierza.Po prostu nie byłem przygotowany do najważniejszego „da­nia za wygraną”; owego - w sensie biblijnym czy może szekspi­rowskim - „oddania ducha”.Kto wie, chyba ta cała książka jest właśnie o tym.Sta­ram się przygotować do umierania, poddania się, do za­wołania „wujku!” do siebie samego.Bo w końcu każdy z nas musi się z tym zwrócić właśnie do siebie i miejmy tylko nadzieję, że zrobimy to z wdziękiem, zadając jak najmniej bólu sobie i tym, których kochamy.Jeszcze gorsza rzecz od przeżycia własnych dzieci może się nam przydarzyć, kiedy przeżyjemy samych sie­bie.A o to łatwo.Do kogo zawołać wtedy „wujku”? Może do własnych dzieci, jeżeli się je ma.Jeżeli żyją.Lecz nikt nie lubi zatruwać życia tych ukochanych przez nas młod­szych, ani życia ich dzieci; nie lubi wnosić w ich domy odoru starości i śmierci.Lecz pamiętajmy, że trudy lat zbyt często stępiają naszą wrażliwość, zwłaszcza wobec cudzych odczuć i potrzeb.Nie, niech nasze dzieci nie cierpią, jeżeli je naprawdę kochamy.Jednak kiedy nasze życie trwa dłużej niż na­sza zdolność zadbania o siebie, to ktoś się musi nami zająć.Niektórzy sądzą, że to sprawa pewnego dobrze znane­go całemu narodowi wujka, mianowicie wyśnionego Wuja Sama.Lepiej jednak zaliczać się do szczęśliwców, zdolnych opłacić kogoś, kto zmieni pieluchy, opróżni ba­sen, dopilnuje posiłku, uczesze, umyje zęby (jeżeli jeszcze są), pomoże w razie upadku, złamania nogi lub stawu biodrowego, kto zawiezie do szpitala w razie wylewu lub ataku serca; dopiero jeśli tego kogoś zabraknie, warto pomyśleć o Wujku Samie lub dzieciach.A jeśli i ich zabraknie, zostają jacyś najemni pracow­nicy w publicznym zakładzie, dla których człowiek jest tylko rodzajem pracy i odpowiedzialności służbowej.Jeżeli masz tyle szczęścia (lub pecha), że wciąż jeszcze jesteś przy zdrowych zmysłach, to najbardziej w świecie pragniesz miłości.I najprawdopodobniej właśnie na to nie powinieneś liczyć.Trudno kochać kogoś, kogo się nawet nie zna albo - to już najgorsze - kogo się znało i kochało, a teraz nawet nie poznaje; jeżeli ktoś już zapomniał, jak się nazywa­my, i używa wobec nas imion, których nie słyszeliśmy nigdy w życiu.Nie mówię tu o wyjątkach, o żadnych przypadkach skrajnych.Właśnie tak umiera wielu starych ludzi, którzy nie zdążyli umrzeć w porę.Pewnie i o tym jest ta książka: o umieraniu w pode­szłym wieku.To już tak bliska sprawa, że pora pomyśleć poważniej.Jedno wydaje się istotne: człowiek musi od­powiadać za człowiecze „ja” [ Pobierz całość w formacie PDF ]