Towarzysze Jehudy Dumas A

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Oczywiście.Wieziemy przecież pieniądze rządowe. No, to co innego.Trzeba było mówić tak od razu.Ale zmiast zwolnić, jeszcze przyśpieszył. Słuchaj no odezwał się konduktor jeśli zdarzy się nam jaki wypadek, strzelę ci w łebz pistoletu. Wolne żarty! odrzucił Montbar. Znamy wasze nie nabite pistolety. Mój jest nabity na pewno zareagował agent policji. Przekonamy się o tym w innych okolicznościach.Minęli z szybkością błyskawicy wioskę Varennes, Cr�che i miasteczko Chapelle-de-Guinchay.Do Białego Domku zostało zaledwie ćwierć mili.Konie były spienione.Montbar obejrzał się: jakieś tysiąc kroków za sobą dojrzał iskry, tryskające spod kopytkoni eskorty.Droga prowadziła dalej w dół.Pomknął, trzymając konie mocno w cuglach.Konduktor przestał krzyczeć, gdyż zorientował się, że pocztylion prowadzi konie pewnąręką.Pułkownik tylko od czasu do czasu wychylał się przez okno, aby zobaczyć, gdzie jesteskorta.Montbar tymczasem, nie zwalniając, zaczął śpiewać pewnym głosem Przebudzenie sięludu , pieśń rojalistów. Co ten bałwan wyprawia? zawołał Roland, wysuwając głowę przez okno. Powiedzmu, konduktorze, niech zamilknie, bo mu puszczę kulę w łeb.Konduktor chciał powtórzyć pogróżki Rolanda, lecz zawahał się; zauważył bowiem, żejakaś czarna linia przegradza drogę.W tej samej chwili ktoś z boku zawołał: Hej tam, konduktor! Stać! Pocztylion! zawołał agent policji. Wal przez tych ludzi. Aha! Jaki pan skory! odpowiedział Montbar. Tak się traktuje swoich przyjaciół?.Ho la! ho la!.I karetka zatrzymała się w miejscu. Naprzód! zawołali jednocześnie Roland i pułkownik, rozumiejąc, że eskorta była zbytdaleko, aby móc im przyjść z pomocą. Ach, zbój pocztylion! zawołał agent policji, zeskakując na ziemię i celując z pistoletudo Montbara. Zapłacisz ty nam za to!Lecz Montbar uprzedził go i strzelił pierwszy.Agent padł, ugodzony śmiertelnie, pod kołakaretki. Konduktorze! wołali oficerowie do stu piorunów! Otwieraj drzwiczki.200 Panowie odezwał się Montbar, zbliżając się do karetki. Nic złego wam się nie stanie.Chcemy tylko pieniędzy rządowych.Konduktorze, dawaj te pięćdziesiąt tysięcy, prędko!Dwa strzały były odpowiedzią oficerów, którzy usiłowali wydostać się przez okno karetki.Rozległ się krzyk.Widocznie jeden strzał kogoś dosięgnął.Jednocześnie strzelano wkierunku karetki.Pułkownik jęknął i osunął się na Rolanda.Był martwy.Roland strzelił ponownie i tym samym wykorzystał już oba pistolety; zamknięty, nie mógłużyć szabli.Krzyczał z wściekłości.W tym czasie konduktor, któremu przyłożono pistolet do głowy, oddał pieniądze.Dwóchludzi wzięło worki i przytroczyło je do konia Montbara, którego przyprowadził mumasztalerz.Montbar zrzucił długie obuwie i wskoczył na konia. Serdeczne pozdrowienia dla pierwszego konsula, panie de Montrevel! krzyknąłMontbar.A zwracając się do towarzyszy: W nogi! Gdzie kto chce.Do jutra wieczorem.I cała banda rozproszyła się, jak stado ptaków.Eskorta przybyła za pózno.Znalazła tylko konduktora siedzącego w rowie, trupy agentapolicji i pułkownika oraz uwięzionego Rolanda.201Odpowiedz lorda Grenville'aW czasie tych wypadków, Paryż był w przededniu wydarzeń, które miały zwrócićpowszechną uwagę i zainspirować prasę całego świata.Lord Tanlay powrócił z odpowiedzią swego wuja, lorda Grenville'a.Odpowiedz zawarta była w liście do pana de Talleyranda i w nocie do pierwszego konsula. Downing-Street, 14 lutego 1800.Panie!Otrzymałem i zakomunikowałem królowi list, przesłany mi przez mego siostrzeńca, lordaTanlay'a.Jego Królewska Mość, nie uważając za stosowne pomijanie ustalonych w Europieform dla pertraktacji pomiędzy mocarstwami, polecił mi przesłać w Jego imieniu odpowiedzurzędową, którą do tego listu dołączam.Z poważaniem, posłuszny i pokorny sługa.Grenville.Odpowiedz była sucha, nota wyrazna.Na własnoręczny list pierwszego konsula król Jerzy odpowiadał zwykłą notą, napisanąprzez pierwszego lepszego sekretarza i podpisaną jedynie przez lorda Grenville'a.Nota pełna była zarzutów przeciw Francji, przeciw wstrząsającym nią rozruchom;podkreślała, że duch rewolucji wzbudza obawy w całej Europie i że wszyscy monarchowie wobronie własnej muszą stłumić tę zawieruchę.Słowem, była to zapowiedz dalszej wojny.Gdy Bonaparte odczytywał notę jego oczy były roziskrzone, jak zwykle w takichprzypadkach zapowiadały ważną decyzję, tak jak błyskawica zapowiada grzmoty. Więc, panie rzekł, zwracając się do lorda Tanlay'a tylko tyle osiągnąłeś? Tak, obywatelu pierwszy konsulu. Czyś powtórzył w rozmowie z wujem wszystko, co ci tu mówiłem? Nie opuściłem ani słowa. Mówiłeś mu, że mieszkasz od trzech lat we Francji, że ją poznałeś, że jest potężna,szczęśliwa i że pragnie pokoju, lecz że jest też gotowa do walki? Wszystko to powiedziałem. A nie dodałeś może, że wojna, którą nam wypowiada Anglia, jest szaleństwem.Powiedziałeś mu, że te rozruchy, które, ściśle mówiąc, były tylko wybuchami zbyt długo202tłumionej wolności, zostały już opanowane; że zostały umiejscowione we Francji, żebyzachować międzynarodowy pokój;że po wywołaniu z Francją wojny, Francja jak lawa, rozleje się po całej Europie?.Królangielski powiada, że Włochy są wyswobodzone! Tak, ale dlaczego? Dlatego, żezdobywałem Egipt od Delty do trzeciej katarakty! Włochy są wolne, bo nie byłem weWłoszech.Ale oto jestem za miesiąc mogę być we Włoszech i podbić je znowu od Alp doAdriatyku.Wystarczy jedna bitwa!.Panujący w Europie chcą wojen dla zapewnienia sobiewładzy.Więc mówię ci, milordzie tak wstrząsnę Europą, że zatrzęsą się ich korony.Chcąwojny? Poczekaj.Bourrienne! Bourrienne!.Otworzyły się drzwi i Bourrienne wpadł, myśląc że konsul wzywa pomocy.Bonaparte, wzburzony, miął notę dyplomatyczną w jednej ręce, a drugą bił o biurko.Trzykroki od niego stał lord Tanlay zimny i milczący.Bourrienne zrozumiał od razu, że to odpowiedz Anglii wprawiła pierwszego konsula wtaki gniew. Wołałeś mnie, generale? zapytał. Tak.Siadaj i pisz [ Pobierz całość w formacie PDF ]