Minier Bernard Kršg

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stanowił wyjątek nawet wśród zabójców zorganizowanych.Należał do tej niezwykle rzadkiej kategorii seryjnych morderców, którzypotrafią prowadzić intensywne i satysfakcjonujące życie społecznerównolegle z działalnością kryminalną.Rzadko bowiem zaburzeniaosobowości, którymi są dotknięci kompulsywni mordercy, nie upośledzająw jakiś sposób ich funkcjonowania intelektualnego i społecznego.Szwaj-car zaś zdołał przez dwadzieścia lat piastować odpowiedzialne stanowiskaw genewskim sądzie i w tym samym czasie porwać, torturowaći zamordować czterdzieści kobiet.Pościg za Hirtmannem uznano zapriorytet: wielu policjantów w Paryżu i Genewie zajmowało się tą sprawą.Servaz nie miał pojęcia, na jakim etapie są te śledztwa, ale gdzieś miałzapisane odpowiednie numery telefonów.Oczyma pamięci jeszcze raz ujrzał Hirtmanna w jego celi.Mężczyznaubrany był w T-shirt i kombinezon w kolorze zszarzałej wskutek wieluprań bieli, miał intensywnie czarne włosy, ale bardzo bladą, niemalprzezroczystą skórę.Był wychudzony i nieogolony, a jednocześnie bardzoobyty, uśmiechnięty i niezwykle uprzejmy.Servaz był pewien, że Hirtmannzachowałby ten wygląd wykształconego człowieka i dobre maniery, nawetgdyby został kloszardem.Nigdy nie spotkał kogoś, kto w mniejszymstopniu przypominałby seryjnego mordercę.Pamiętał jednak spojrzenieSzwajcara, paraliżujące jak taser.Mężczyzna nigdy nie mrugał.W jegotwarzy było coś surowego, karzącego, ale jej dolna część zdradzałasybarytę.Mógłby być kaznodzieją-hipokrytą, wysyłającym w 1692 rokudomniemane czarownice z Salem na stos, mógłby być członkieminkwizycji lub oskarżycielem w procesie stalinowskim& Albo tym, kim był:prokuratorem, który cieszył się opinią nieprzejednanego, a jednocześnieorganizował w swojej willi imprezy sado-maso, podczas których wydawałwłasną żonę na pastwę zachcianek wpływowych i skorumpowanychprzedstawicieli genewskiej śmietanki.Niezaspokojonych mężczyzn, którzy,tak jak on, poszukiwali emocji i przyjemności daleko wykraczających pozapowszechnie przyjęte zasady moralności.Ludzi biznesu, sędziów,polityków, artystów.Ludzi z kręgów władzy i finansjery.Ludzi onieograniczonych apetytach.Servaz myślał o Hirtmannie.Jak wygląda dzisiaj? Czy poddał sięoperacji plastycznej? Czy zadowolił się zapuszczeniem długich włosówi brody, ufarbowaniem ich i założeniem szkieł kontaktowych? Przytył,zmienił zachowanie i sposób mówienia, znalazł pracę? Tyle pytań& Servazsię zastanawiał, czy by go rozpoznał, ucharakteryzowanego i ubranegocałkiem inaczej, gdyby Szwajcar minął go gdzieś w tłumie w odległościkilku centymetrów i przeszedł go dreszcz.Oddał technikowi torebkę z płytą, mrużąc oczy w blasku reflektorów.Czuł, jakby żołądek związał mu się w supeł.Kindertotenlieder to ten sam utwór, który Hirtmann wybrał tegowieczoru, gdy zamordował swoją żonę i jej kochanka, Servaz wiedział, żepo pierwszych ustaleniach i zakończeniu wywiadu środowiskowego będziemusiał zatelefonować w kilka miejsc, porozmawiać z paroma osobami.W żaden sposób nie mógł zrozumieć, jak to się stało, że na miejscuzbrodni znaleziono jednocześnie syna kobiety, w której przez długi czasbył zakochany, i muzykę będącą odwołaniem do najgrozniejszegomordercy, jaki kiedykolwiek stanął na jego drodze.Wiedział jedno: nie jestpo prostu detektywem wyznaczonym przez prokuraturę; to śledztwodotyczy go osobiście.Wrócili do Tuluzy w strugach deszczu około czwartej nad ranem.Zamknęli Hugona w jednej z cel zatrzymań na drugim piętrze.W gmachupolicji cele te znajdowały się po jednej stronie korytarza, naprzeciwkogabinetów tak że aresztanci mieli tylko kilka kroków do miejscprzesłuchań.Nie były okratowane, ale oświetlone światłem wpadającymprzez grube luksfery.Servaz spojrzał na zegarek. Okay.Damy mu odpocząć powiedział. A co robimy potem? zapytał Esp�randieu, usiłując stłumićziewanie. Mamy jeszcze czas.Zapisuj dokładnie godziny wypoczynku wrejestrze zatrzymania i w protokole, upewnij się, że z nich korzystai zapytaj go, czy nie jest głodny.Servaz się odwrócił.Samira właśnie rozładowywała swoją broń dospecjalnego metalowego pojemnika, wyściełanego i zabezpieczonegokevlarem.Była to procedura bezpieczeństwa, obowiązująca wszystkichagentów wracających z misji.Inaczej niż większość kolegów, Samira nosiłapistolet w kaburze na nerkach.Zdaniem Servaza dzięki temu wyglądałatrochę jak kowbojka.O ile mu było wiadomo, dziewczyna jeszcze nigdy niemusiała zrobić użytku ze swojej broni, miała jednak doskonałe wyniki nastrzelnicy.On przeciwnie, nie trafiłby nawet słonia w wąskim korytarzu,ku rozpaczy instruktora, który pewnego dnia zaczął go przezywać Daredevil.Ponieważ Servaz nie bardzo zrozumiał aluzję, instruktorwyjaśnił mu, że Daredevil to superbohater z pewnej kreskówki, niezwyklesmutny, ale& ślepy.W przeciwieństwie do Samiry Servaz nigdy niekorzystał ze stanowiska do rozładowywania broni.Po pierwsze dlatego, żew pięćdziesięciu przypadkach na sto zapominał wziąć ją ze sobą.Podrugie ponieważ po powrocie z misji zamykał ją pod kluczem, a ponadtonajczęściej magazynek jego pistoletu był pusty.Przemierzył korytarz i wszedł do gabinetu.Do rana było jeszcze daleko, a on miał przed sobą mnóstwopapierkowej roboty.Na samą myśl o niej czuł się zniechęcony.Podszedł do okna i przez strugi deszczu, ponad jedną z trzechceglanych wież zdobiących fasadę gmachu policji kryminalnej spojrzał naciągnący się w dole kanał.Niebo robiło się blade, ale dzień jeszcze niewstał.W szybie zobaczył własne odbicie.Czoło, usta i oczy byłyrozmazane, ale zanim zdążył przywołać się do porządku zdołał dostrzecwyraz twarzy, który mu się nie spodobał.Wyraz twarzy człowiekazaniepokojonego i napiętego.Człowieka, który ma się na baczności. Ktoś chce z tobą rozmawiać odezwał się głos za jego plecami.Odwrócił się.Jeden z dyżurnych oficerów. Kto? Adwokat rodziny.Chce się zobaczyć z chłopakiem.Servazzmarszczył brwi. Młody nie prosił o wezwanie adwokata, a czas wizyt się skończył powiedział. Powinien o tym wiedzieć. Wie.Ale prosi uprzejmie o pozwolenie na pięć minut rozmowy.Takpowiedział.1 jeszcze, że przysyła go matka.Servaz przez chwilę milczał.Czy powinien przystać na prośbęnajmimordy? Rozumiał strach Marianne.Co powiedziała facetowi natemat ich relacji? Gdzie on jest? Na dole.W holu. Okay, schodzę.Kiedy Servaz wysiadł z windy, przyłapał dwóch dyżurnych na gapieniu sięw mały telewizor umieszczony za półokrągłą ladą.Na ekranie zauważyłzieleń i ubrane na niebiesko mikroskopijne sylwetki biegające wewszystkich kierunkach [ Pobierz całość w formacie PDF ]