Masterton Graham Manitou

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ale jak chce pan to zrobić? Jak sen może wywołać guza? Pani Karmann, znane jest mnóstwo udokumentowanych powiązań pomiędzyumysłami ludzi a stanem ich zdrowia.Nie chcę przez to powiedzieć, że guz Karen mapodłoże psychosomatyczne, lecz niewykluczone, że jej związany z nim stan psychicznypowoduje trudności w leczeniu.Lekarze nie odważą się operować, dopóki nie dowiedząsię, czym jest ten guz i dlaczego tak silnie na nią wpływa. Dobrze, panie Erskine rzekła cicho. Co chce pan zrobić? Skontaktowałem się już z moją znajomą, która jest swego rodzaju medium wy-jaśniłem. Chciałbym przeprowadzić seans w pani mieszkaniu tak, by ta znajoma mo-gła sprawdzić, czy nie ma tam jakichś wibracji. Wibracji? Jakich wibracji? Jakichś, pani Karmann.Jakichkolwiek.Nie wiemy, czego szukamy, dopóki tego nieznajdziemy.Pani Karmann zastanawiała się przez chwilę. Panie Erskine powiedziała w końcu nie jestem przekonana.Jakoś nie wyda-je się właściwe, by robić coś takiego, gdy Karen jest ciężko chora.Nie wiem, co powie-dzieliby jej rodzice, gdyby się dowiedzieli. Pani Karmann oświadczyłem. Jeśli rodzice Karen dowiedzą się, że zrobiłapani wszystko co możliwe, by pomóc ich córce, to nie rozumiem, jak mogliby mieć pre-tensje.Proszę, pani Karmann.To bardzo ważne. No dobrze, panie Erskine.O której chciałby pan przyjść? Za jakąś godzinę.Dziękuję, pani Karmann, jest pani wspaniała.Westchnęła. To już wiem, panie Erskine.Mam tylko nadzieję, że pan wie co robi.Nie ona jedna.Było wpół do jedenastej, gdy zebraliśmy się wszyscy u pani Karmann przy Wschod-niej Osiemdziesiątej Drugiej.Mieszkanie było duże i ciepłe, urządzone bogato, leczw anonimowym stylu wielkie, tapicerowane fotele i taborety, ciężkie, czerwone za-słony z pluszu, zabytkowe stoliki i obrazy.Pachniało zapachem starszych dam.Sama pani Karmann była delikatną kobietą o siwych, starannie ufryzowanych wło-sach, pomarszczonej, zapewne pięknej niegdyś twarzy, lubiącą długie do ziemi jedwab-ne suknie i szydełkowane chusty.Gdy weszliśmy, podała mi do potrzymania swą mięk-ką, upierścienioną dłoń.Przedstawiłem Amelię i MacArthura. Modlę się tylko, by to, co robimy, nie pogorszyło sytuacji Karen powiedziała.MacArthur ze swą szeroką, brodatą twarzą i w wytartych dżinsach obszedł całemieszkanie siadając na wszystkich krzesłach by sprawdzić, czy są miękkie.Amelia,43ubrana w długi, wieczorowy ka5�an z czerwonymi deseniami, pozostała spokojna i za-mknięta w sobie.Miała szczupłą, jakby nawiedzoną twarz, duże ciemne oczy i bladeusta o pełnych wargach.Wyglądała tak, jakby lada moment miała się rozpłakać. Czy ma pani jakiś okrągły stolik? spytała cicho. Można użyć stołu jadalnego odparła pani Karmann. Uważajcie tylko, żebygo nie porysować.To prawdziwy antyk, wiśniowe drzewo.Poprowadziła nas do jadalni.Stół był czarny i lśnił tym głębokim połyskiem, w któ-rym można zatonąć.Ponad nim wisiał szklany żyrandol z wisiorkami.Ciemnozielonetłoczone tapety pokrywały ściany pokoju, na których pyszniły się olejne płótna i lustraw pozłacanych ramach. Bardzo dobrze się nada stwierdziła Amelia. Myślę, że powinniśmy zacząćjak najszybciej.Wszyscy czworo usiedliśmy wokół stołu i spojrzeliśmy na siebie z pewnym zakłopo-taniem.MacArthur, choć przyzwyczajony do spirytystycznych działań Amelii, pozostałjednak sceptykiem. Jest tam kto? Jest tam kto? powtarzał stale. Spokój poleciła Amelia. Harry, czy możesz zgasić światło?Wstałem i przekręciłem wyłącznik.Pokój pogrążył się w całkowitej ciemności.Wy-macałem swoje krzesło i na ślepo sięgnąłem po ręce pani Karmann i MacArthura.Z le-wej strony dotykałem twardej, męskiej dłoni.Z prawej miękkiej dłoni starej kobie-ty.Ciemność była tak nieprzenikniona, jakby ktoś przycisnął mi do twarzy czarną za-słonę. Proszę się skoncentrować odezwała się Amelia. Skupcie swe myśli na du-chach, które przebywają w tym pokoju.Myślcie o ich duszach, wędrujących w eterze,o ich potrzebach i ich żalach.Spróbujcie wyobrazić sobie, jak unoszą się wokół nas po-dążając w swych duchowych misjach. Co do diabła, oznacza duchowa misja? wtrącił się MacArthur. Chcesz po-wiedzieć, że mają też upiornych misjonarzy? Uspokój się rzekła cicho Amelia. To będzie trudne.Nie wiemy nawet, z kimchcemy nawiązać kontakt.Staram się znalezć przyjaznego ducha, który powie nam to,co chcemy wiedzieć.Siedzieliśmy w napięciu stykając się dłońmi, gdy Amelia mruczała długie zaklęcie.Rozpaczliwie starałem się myśleć o duchach przepływających przez pokój, lecz nie jestto proste, gdy się tak naprawdę nie wierzy w duchy.Słyszałem obok oddech pani Kar-mann, a palce MacArthura zginały się i prostowały w mojej dłoni.Przynajmniej miałdość rozsądku, by się nie wycofać.Z tego, co słyszałem, po rozpoczęciu seansu przerwa-nie kręgu jest bardzo niebezpieczne. Wzywam każdego ducha, który może mi pomóc zawołała Amelia. Wzywamkażdego ducha, który może mnie poprowadzić.44Stopniowo potrafiłem skupić się bardziej i bardziej, coraz łatwiej przychodziło miuwierzyć, że naprawdę jest tu coś lub ktoś, jakaś wibracja, która nam odpowie.Czułempuls całego naszego kręgu przepływający przez moje dłonie, czułem jak łączymy się ra-zem w pełny obwód ciał i umysłów.Jakby prąd przepływał raz po raz wokół stołu, przeznasze ręce, nasze mózgi i nasze ciała, wciąż zwiększając swa moc i natężenie. Kalem estradim, ikona purista szepnęła Amelia. Venora, venora, optu lumina-ri.Ciemność pozostała nieprzenikniona i nie doznawałem niczego prócz tego niezwy-kłego uczucia przepływającego między nami, pulsu bijącego poprzez nasze ręce. Spirita, Halestim, venora suim tchnęła Amelia. Kalem estradim, ikon puristavenora.Nagle odniosłem wrażenie, że ktoś otworzył okno.Wyczułem jakby chłodny po-dmuch, owiewający mi kostki nóg.Nie był szczególnie silny, lecz bardzo wyrazny. Venora, venora, optu luminari śpiewała cicho Amelia. Venora, venora, spiri-ta halestim.Zrozumienie, że widzę coś w ciemności nadeszło stopniowo i tak wolno, że z począt-ku pomyślałem, że moje oczy przyzwyczaiły się do mroku.Mgliste wśród czerni posta-cie Amelii, MacArthura i pani Karmann nabrały wyrazniejszych kształtów.Dostrzega-łem ich lśniące oczy.Blat stolika leżał pomiędzy nami niby bezdenne jezioro.Potem spojrzałem w górę i dostrzegłem, że żyrandol jarzy się słabym, zielonkawymblaskiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]