[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bardzo tego pragnęłam, ale miałam wiele obaw.On się okazał rozsądniejszy; w gruncie rzeczy oboje byliśmy świadomi, że brniemy w ślepy zaułek.Mimo wszystko sądzę, że trudniej jest żyć tu przybyszom stamtąd.Twoja dziewczyna daje sobie radę, ale to kuzynka, ty zaś.Cóż, nie chcę budzić w tobie obaw.Odwróciła wzrok i uniosła rękę, poprawiając bransolety.Zabrzmiał wieczorny dzwon.Po chwili namysłu dodała:— Masz rację, twierdząc, że brakuje ci wiedzy, i słusznie zakładasz, że można ją uzupełnić, byle nie o tej porze roku.Co więcej, jest na to dla ciebie zbyt wcześnie.Zostań, słuchaj innych, zdobywaj wiedzę.Nie proś o nic, co nie zostanie ci ofiarowane.— Przesunęła znacznik z dwudziestego na dwudziesty pierwszy dzień miesiąca.— Twierdzisz, że Jednodniówka mówi do ciebie zagadkami.W takim razie i ja dorzucę swoją.Zrobię to bez obaw, skoro: A — nie będzie to szarada, choć pewnie uznasz inaczej; Be — jeśli tu zostaniesz, to raczej na swoich warunkach niż na miejscowych; Ce — dziś jest dobry dzień na zagadki.Słuchaj zatem mojej szarady.Zawiązujesz supełek na chustce, żeby o czymś pamiętać, i wszystko jest w porządku do chwili, gdy zapomnisz o supełku.Szkoda jest podwójna, a sprawa na wieki stracona.Kalendarz jest takim supełkiem, a list od doktor Boots to sposób, by zapomnieć po raz wtóry, na dobre.Pewnie szukasz w tym myśli przewodniej.Wiem, czym jest wasza Ścieżka.Jeśli chcesz iść utartym szlakiem, powinieneś rozumować w ten sposób: ścieżka to jedynie nazwa miejsca, w którym znajdziesz samego siebie.Dalej jest tylko opowieść.Zmiana miejsca to początek nowej historii.Jednych opowieści słucha się chętnie, innych nie.Tak rozumiem światłość i mrok.Siedziałem przed nią zasłuchany, z głową pochyloną nad wrześniową plakietką.Pewnie zrozumiałbym, w czym rzecz, gdybym w całym moim życiu chociaż raz usłyszał opowieść, która nie zawiera prawdy.xxx— Zbyła cię? — zapytała Jednodniówka.Siedziała wśród koszyków napełnionych jabłkami, które wniesiono przez mur przechodni.Pomagała dzieciom przebierać owoce, wyszukując te nadpsute, groźne dla innych.— Nie — odparłem.— Chyba nie odszedłem z niczym.— To dobrze — mruknęła.Podała mi jabłko wypolerowane o gwiaździstą szatę, rumiane jak policzek, lśniące oranżem i czerwienią.Źle oceniłem jej sposób mówienia.Nie był wcale zawoalowany.Brakowało mu tylko przejrzystości, jakby mgła zrodzona wśród słów odebrała mu przyrodzoną jasność.Bywa, że jesienne opary powstają znad gruntu, ale niebo ponad nimi jest czyste.Zhinsinura podsunęła mi wszelkie możliwe wymówki, dzięki którym mogłem uniknąć poznania tajemnic jej ludu; nie wiedziała jednak, że zacząłem je zgłębiać nad leśną sadzawką.a nawet wcześniej, gdy jako mieszkaniec Małego Domostwa grałem w kolanka.Tamte chwile wydawały się teraz równie odległe w czasie jak wysokie loty aniołów.Od początku wiedziałem, że nie mam odwrotu.Ani razu nie przyszło mi do głowy, by się obejrzeć.Wyobraź sobie, że Zhinsinura miała rację.Chodzi o mur przechodni.Coś takiego nie istnieje.Czyżby?Chcę powiedzieć, że to nie jest żaden konkret, jak na przykład drzwi, tylko raczej pewien stan.W tym wypadku chodzi o sprężenie powietrza u wejścia budynku, co zmienia stan i gęstość.Podobnie jest z lodem; to inny stan skupienia zwykłej wody.Naprawdę?Wydaje mi się, że przed laty stosowano takie rozwiązanie, by łatwiej ogrzać budynki.To mechanizm wytwarzający ciepło.Zapewne.W takim razie domek wiszący na ścianie jest zwykłym barotermem.baromem.urządzeniem do określania pogody.Czy wszystko da się wytłumaczyć tak zwyczajnie? Jak to możliwe, że posiadając tak ogromną wiedzę, nie jesteście w stanie niczego zrozumieć?Wybacz.Nie rób sobie wyrzutów [ Pobierz całość w formacie PDF ]