§ Fowles John Mag

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wabiła czy ostrzegała? Nie potrafiłem odpowiedzieć na to pytanie, choć trudnobyło nie doszukać się w jej głosie ukrytego znaczenia.Głos ten beształ, brzmiał jak flet, zgrzytał, trelował,uwodził.Nagle gdzieś za gęstwiną krzewów zabrzmiał dzwon.Ptak przestał śpiewać, a ja zacząłem wdrapywać siępod górę.Dzwon odezwał się trzykrotnie.Pewnie wzywał kogoś na podwieczorek, a może bawiło się nim jakieśdziecko.Po chwili skończyło się strome zbocze i drzewa się przerzedziły, choć krzaki rosły wciąż równie gęsto.Zobaczyłem bramę, zamkniętą na łańcuch i pomalowaną.Ale farba obłaziła, łańcuch był zardzewiały, a zprawej strony bramy ktoś utorował sobie przejście przez druty.Szeroka, porosła trawą droga prowadziła w głąbprzylądka, schodząc lekko w dół.Kręciła między drzewami, nie widać było domu.Przez chwilę nasłuchiwałem,ale nie dobiegły mnie żadne głosy.Na zboczu wzgórza znów zaczął śpiewać ptak.I wtedy to zobaczyłem.Przeszedłem przez dziurę.Dwa, może trzy drzewa dalej, do pnia pinii przybitabyła tablica, trudna do odczytania, choć wisiała w takim miejscu, w jakim w Anglii wywieszono by ostrzeżenie:Obcym wstęp wzbroniony.Ale na tej tablicy czerwonymi literami na białym tle widniał napis Salle d'attente.Wyglądała tak, jakby ktoś zabrał ją przed laty z jakiejś francuskiej stacyjki; zwykły studencki dowcip.Złaziła zniej emalia, tu i ówdzie pojawiła się rdza.Dziury wyglądały na ślady kul.Przypomniało mi się ostrzeżenieMitforda: miej się na baczności przed poczekalnią.Stałem na zarośniętej trawą drodze bijąc się z myślami: pójść czy nie pójść w stronę willi.Walczyła wemnie ciekawośćiobawa,że zostanętampotraktowanyzgóry.Domyśliłem się od razu, że musi to być willa tegokolaboracjonisty, z którym pokłócił się Mitford, ale dotychczas wyobrażałem sobie, że kolaboracjonista ów jestchytrym greckim Lavalem o szczurzej twarzy, a nie kimś na tyle kulturalnym, żeby czytać lub mieć gości, którzyczytają w oryginale Eliota i Audena.Stałem tak długo, aż zdenerwował mnie własny brak decyzji i nakazałemsobie odwrót.Przeszedłem z powrotem przez dziurę i zacząłem wspinaćsięnacentralny grzbiet.Dróżkazamieniłasięwkrótce w kozią ścieżkę, ale wyraznie ktoś nią chodził, bo tu i ówdzie spod przewróconego kamienia wyzierałaczerwona ziemia, kontrastując z wypaloną słońcem szarością.Znalazłszy się na grzbiecie, obejrzałem się.Stąd niebyło jużwidaćwilli,alewiedziałem,w którym punkcie się znajduje.Morze i góry unosiły się w łagodnym blaskuzachodzącego słońca.Wszystko tu było wcielonym spokojem, żywioły i pustka, wyzłocone powietrze i niemabłękitna dal, toteż kiedy zacząłem schodzić stromą ścieżką prowadzącą w stronę szkoły, północna strona wyspywydawała mi się prawem kontrastu banalna i smutna.11Następnego dnia po śniadaniu podszedłem do stolika Demetriadesa.Poprzedniego wieczoru był we wsi inie chciało mi się czekać na jego powrót.Demetriades był niskim, pulchnym człowieczkiem o żabiej twarzy,pochodził z Korfu i we wręcz patologiczny sposób nie cierpiał słońca i przyrody.Stale zrzędził na ohydęprowincjonalnego życia, do którego zmuszał nas pobyt na wyspie.W Atenach wychodził tylko nocą, oddając sięswoim dwóm namiętnościom - żarciu i porubstwu.Poświęcał na to wszystkie zarobki, na to i na ubranie; powinienwyglądać obleśnie i szaro, jak człowiek zdeprawowany, a tymczasem był różowy i miał niewinny wyraz twarzy.Za największego bohatera w historii uważał Casanovę.Brak mu było boswellowskiego czaru, nie mówiąc już ogeniuszu Włocha, ale i tak jego towarzystwo, choć łatwo przechodził od rozbawienia do posępności, było znaczniebardziej atrakcyjne, niż dawał do zrozumienia Mitford.No, i nie był hipokrytą.Miał wdzięk człowieka, który bezzastrzeżeń akceptuje samego siebie, wdzięk oportunisty.Zabrałem go do ogrodu.Nazywano go M�li, co oznaczało miód.Bo jak dziecko uwielbiał słodycze.- M�li, co pan wie o tym facecie, który mieszka w Bourani?- Pan go poznał?- Nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]