Michelle R. Lovric Carnevale [2003]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dwie godziny pózniej matka zastała mnie nieprzytomną na łóżku i nie zdołałamnie dobudzić.Przespałam cały dzień.Ocknęłam się dopiero pod wpływemgorzkiej woni zaparzonych ziół.W pokoju powoli zapadał zmrok.Otworzywszyoczy, ujrzałam zatroskanego ojca. Czy dobrze się czujesz, Cecilio? zapytał.Uśmiechnęłam się odruchowo, lecz szybko przyoblekłam twarz w maskęznużenia i osłabienia. Nie najlepiej, ale kiedy odpocznę, na pewno szybko odzyskam siły.Chyba niezejdę dzisiaj na kolację. Va bene.To brzmi rozsądnie.Rzeczywiście, jesteś dość blada.Powiem twojejmatce, że nie należy cię dzisiaj niepokoić.Jak tylko wyszedł, zerwałam się z łóżka i wybiegłam z domu.SpotkałamCasanovę w kościele, a następnie, płynąc jego gondolą do San Vio, wysłuchałamdalszego ciągu opowieści.W tej historii mój obraz Casanovy miesza się z tym, jaki pozostawili nam artyścipióra i pędzla w swoich relacjach ze szczęśliwego miasta w szczęśliwych czasach,kiedy Casanova był młody i bogaty.A zaznał młodości szalonej, ekstrawaganckieji namiętnej, zupełnie innej niż młodość Bragadina.Jakże zmieniło się jego życie!Pojawiał się niemal codziennie na Piazza San Marco, gdzie spotykali sięintelektualiści, satyrowie i kobiety.Nadal zdarzało mu się schodzić na psy, alew jakim stylu! Pełnymi garściami czerpał z niezliczonych rozrywek, rzadko kiedyprzyzwoitych.W cieniu kościoła San Germiniano niekiedy mamrotał pospieszniemodlitwy, wracając nocą z kosztownych i wszetecznych eskapad.Jak zwykle wykorzystał szansę, którą dał mu los, i wycisnął z niej wszystko, cobyło do wyciśnięcia.Ta pierwsza wycieczka w wyższe sfery zaowocowała mającątowarzyszyć mu przez całe życie obsesją wspinaczki po drabinie społecznej, aleWenecja zbyt dobrze znała jego prawdziwe pochodzenie.Ani urok osobisty, anidobry ożenek nie mogły mu zapewnić miejsca w Libro d oro.W masce lub bez maskibył jedynie błaznem owszem, traktowanym prawie jak jeden ze swoich, ale niecałkiem, wszyscy bowiem doskonale wiedzieli, kim naprawdę jest i w jakiej biedziesię urodził.Nie porzucił przyjaciół z czasów, kiedy grał na skrzypcach.W ichtowarzystwie wkładał tę samą maskę co dawniej, mówił prostym dialektem, uwodziłich siostry.Traktowali go prawie jak jednego ze swoich, ale nie całkiem, ponieważpamiętali, iż wyrasta ponad nich swymi talentami i wyrafinowanymi upodobaniami.Casanova był fascynującym niestabilnym zjawiskiem, wolnym duchempozbawionym kształtu, obdarzonym za to niezwykłym blaskiem, przelewającym sięmiędzy przyjemnościami niczym kropla rtęci.W masce na twarzy, z sakiewką pełnązłota, kosztował wszystkiego.Był ciekawski, spragniony nowości, żądny nowychtwarzy i zdarzeń.Ta ciekawość musiała prędzej czy pózniej napytać mu nielichejbiedy.W czasach szpiegów i cenzorów zwracała na niego uwagę wielu ludzi, takżetych potężnych i niebezpiecznych.Inkwizytorzy zainteresowali się wreszcie szalonym młodzieńcemkolekcjonującym zakazane książki, bratającym się z cudzoziemcami, uwodzącymkobiety należące do mężczyzn przewyższających go pozycją i urodzeniem.%7łarty,które czynił, stawały się coraz bardziej ryzykowne i niesmaczne.Kiedyś wykopałz grobu ramię nieboszczyka i włożył je znajomemu do łóżka.Wyczyn ten miałniedobre konsekwencje, ponieważ ofiara niewczesnego żartu, signor Demetrio,odkrywszy obok siebie oderwaną kończynę, doznał ataku apopleksji i nie powróciłjuż do zdrowia.Casanovie robiło się za ciasno w Wenecji.Tak więc w roku 1748, w wieku dwudziestu trzech lat i w samą porę, by uniknąćaresztowania, zaczął podróżować.Wybierał miejsca, w których mniej wiedzianoo jego przeszłości i gdzie pod maską wdzięku i czaru osobistego mógł ukryć prawdęna swój temat.Przy okazji szukał także dobrze opłacanego zajęcia lub przynajmniejgodziwej rozrywki oraz poznawał nowych ludzi, nie tylko kobiety.Stykał sięz pisarzami, kapłanami, dyplomatami i awanturnikami, generałami i szarlatanami.Podczas swych podróży miał okazję złożyć ukłon Katarzynie Wielkiej, Madame dePompadour, Farinellemu i kilku papieżom.Dawało mu to satysfakcję.Każdą nowątwarz traktował jak bezcenny skarb.Nie wątpię, iż Casanova także stanowił smakowity kąsek dla ludzi, którychspotykał na swojej drodze.Charyzmatyczny, obdarzony nadzwyczajną potencją, byłmiłym urozmaiceniem sennej atmosfery we wszystkich salonach Europy.Opróczswej młodości i żywotności miał jeszcze jedną zaletę: był Wenecjaninem.Nieoficjalnym ambasadorem szczęśliwego miasta.Było w nim coś, czego nikt niepotrafił nazwać, a czego każdy chciał dotknąć.Nigdy nie zapomnę jego słów: Kiedy mówisz Anglikowi, Francuzowi, Polakowi,Niemcowi lub Hiszpanowi, że jesteś Wenecjaninem, na ich twarzach pojawia sięwyraz zamyślenia.Dzieje się tak dlatego, że wsłuchują się w wewnętrzny głos, któryszepcze im takie oto słowa: �Jestem nosicielem gnijącego przepychu.Jestem kluczemdo najmroczniejszych tajemnic.Nurzam się w dekadencji i mieszkam na wodzie.Jestem tak odmienny, jak tylko można sobie wyobrazić, a jednak nie jestem aniTurkiem ani rybą�.Istotnie, Europejczycy byli zafascynowani, zaintrygowani, a co najważniejsze,chętnie płacili za przywilej obcowania z kimś takim.Casanova nie był osamotnionyw swoich wędrówkach.W tamtych czasach w Paryżu, Pradze, Londynie, Madrycie,Wiedniu, Moskwie, Dreznie i Konstantynopolu przebywało wielu Wenecjan:Canaletto i Bellotto, Goldoni i Rosalba, rodziny Riccich i Tiepolo. Kiedyś i ty do nich dołączysz, Cecilio powiedział [ Pobierz całość w formacie PDF ]